Portal Gość.pl relacjonuje (13 października 2025) międzynarodowy szczyt w egipskim Szarm el-Szejk z udziałem m.in. Donalda Trumpa, Emmanuela Macrona i Keira Starmera, mający na celu „zakończenie wojny w Strefie Gazy”. Plan zakłada utworzenie międzynarodowych sił stabilizacyjnych, powołanie palestyńskiej administracji oraz działania humanitarne przy całkowitym pominięciu Regnum Sociale Christi – społecznego panowania Chrystusa Króla jako jedynej gwarancji trwałego pokoju.
Naturalistyczne urojenia dyplomatycznych komitetów
„Celem szczytu jest zakończenie wojny w Strefie Gazy, wzmocnienie wysiłków na rzecz pokoju i stabilizacji na Bliskim Wschodzie”
– deklaruje komunikat prezydenta Egiptu. Ta jawnie modernistyczna utopia ignoruje podstawową zasadę katolickiej filozofii społecznej: Pax Christi in Regno Christi (Pokój Chrystusowy w Królestwie Chrystusowym). Jak nauczał Pius XI w Quas Primas: „Nadzieja trwałego pokoju dotąd nie zajaśnieje narodom, dopóki jednostki i państwa wyrzekać się będą i nie zechcą uznać panowania Zbawiciela naszego”.
Proponowane „rozwiązania” – międzynarodowe siły zbrojne, tymczasowe administracje, programy odbudowy – stanowią karykaturalną próbę zastąpienia lex divina (prawa Bożego) lex humana (prawem ludzkim). Tymczasem Sobór Watykański I w konstytucji Dei Filius przypominał: „Kościół utrzymuje i naucza, że Bóg, początek i koniec wszystkich rzeczy, może być poznany z pewnością naturalnym światłem rozumu ludzkiego przez rzeczy stworzone”. Odrzucenie tej zasady prowadzi do błędnego koła przemocy.
Milczenie o źródłach zła: apostazja narodów i odrzucenie Ewangelii
Artykuł pomija fundamentalny fakt: konflikt izraelsko-palestyński jest w swej istocie karą za zbiorową apostazję narodów od wiary katolickiej. Jak ostrzegał św. Augustyn: „Gdy Boga się wyrzeka, rozprzęga się państwo”. Zarówno Izrael odrzucający Mesjasza, jak i narody muzułmańskie trwające w błędzie mahometańskim, podlegają konsekwencjom odrzucenia jedynej prawdziwej religii.
Proponowany przez Trumpa 20-punktowy plan pokojowy to klasyczny przykład pelagiańskiej herezji – wiary w czysto ludzkie rozwiązania bez odniesienia do łaski i nawrócenia. Tymczasem Leon XIII w Humanum genus demaskował takie wysiłki: „Gdy Boga i Jezusa Chrystusa usunięto z praw i z państw (…), zburzone zostały fundamenty pod tąż władzą, gdyż usunięto główną przyczynę, dlaczego jedni mają prawo rozkazywać, drudzy zaś mają obowiązek słuchać”.
Bluźniercza relatywizacja prawa naturalnego
Plan uwolnienia 250 palestyńskich więźniów skazanych za zbrodnie terrorystyczne w zamian za zakładników stanowi pogwałcenie sprawiedliwości. Św. Tomasz z Akwinu w Summa Theologiae (II-II, Q. 64, A. 2) nauczał: „Władza publiczna ma prawo i obowiązek ukarać przestępców dla dobra wspólnego”. Polityczne negocjacje życia za życie to powrót do pogańskiego prawa zemsty, sprzecznego z katolicką koncepcją sprawiedliwości naprawczej.
Brakuje także fundamentalnego rozróżnienia między ius ad bellum (prawem do wojny) a ius in bello (prawem w wojnie). Podczas gdy Izrael ma moralne prawo do obrony przed terrorystycznymi atakami Hamasu (por. Katechizm św. Piusa X, §135), żadna strona nie może stosować środków nieproporcjonalnych. Milczenie w tej kwestii dowodzi relatywizacji prawa naturalnego przez uczestników szczytu.
Fałszywy ekumenizm i laicka koncepcja pokoju
Obecność przywódców tureckich, katarskich i irańskich na szczycie bez żadnego wezwania do nawrócenia na katolicyzm to praktyczna realizacja potępionego indyferentyzmu religijnego. Pius IX w Syllabus errorum (pkt 15-18) potępił twierdzenie, że „człowiek może w obserwowaniu jakiejkolwiek religii znaleźć drogę wiecznego zbawienia”. Tymczasem w Szarm el-Szejk de facto zaakceptowano równość wszystkich religii w budowaniu pokoju – co stanowi otwarte odrzucenie dogmatu Extra Ecclesiam nulla salus.
Pomijana rola Polski jako Przedmurza Chrześcijaństwa
W artykule brakuje jakiejkolwiek wzmianki o historycznej roli Polski jako Antemurale Christianitatis. To symptomatyczne pominięcie świadczy o celowym wymazywaniu katolickiej tożsamości narodów. Jak przypominał bł. Honorat Koźmiński: „Polska nie zwycięży bronią, ale modlitwą, pokutą i wielką ufnością w pomoc i miłosierdzie Boże”. Brak wezwania do modlitwy różańcowej za pokój – jak czynili to prawdziwi przywódcy jak Jan III Sobieski przed Wiedniem – demaskuje czysto świecki charakter tych rozmów.
Konieczne remedium: publiczne uznanie Królestwa Chrystusowego
Jakakolwiek trwała ugoda w Ziemi Świętej wymagałaby najpierw publicznego aktu poświęcenia Izraela i Palestyny Najświętszemu Sercu Jezusa – na wzór aktu dokonanego przez króla Marji Leszczyńskiej w 1717 r. Bez uznania principatus Christi (pierwszeństwa Chrystusa) nad narodami, wszystkie dyplomatyczne zabiegi są jedynie „przedłużaniem agonii” (por. ks. Karol Stehlin, Kryzys Kościoła katolickiego po Soborze Watykańskim II).
Dopóki przywódcy światowi nie złożą hołdu Chrystusowi Królowi w duchu słów Quas Primas: „Chrystus Pan jest Królem serc z powodu swojej, przewyższającej naukę miłości” – ich wysiłki skazane są na porażkę. Wojna w Gazie jest jedynie symptomem głębszego kryzysu: globalnej apostazji od społecznego panowania Naszego Pana.
Za artykułem:
Egipt: Szczyt o pokoju w Strefie Gazy z udziałem Trumpa, Macrona i Starmera (gosc.pl)
Data artykułu: 13.10.2025
