Portal Tygodnik Powszechny (13 października 2025) publikuje wypowiedź „s. Małgorzaty Chmielewskiej”, prezentującą relację z życia wspólnoty w Zochcinie. Autorka opisuje codzienną „Mszę” sprawowaną przez „księdza”, w której uczestniczą osoby niepełnosprawne intelektualnie, bezdomni i uchodźcy. Szczególną uwagę poświęca przypadkowi Artura – niepełnosprawnego mężczyzny przyjmującego „komunię pod dwiema postaciami” bez jakiegokolwiek przygotowania doktrynalnego. Tekst gloryfikuje adhortację „Dilexi te” uzurpatora Leona XIV, przedstawiając ubogiego jako „serce Kościoła” i „nauczyciela” oraz redukując misję Kościoła do działalności socjalnej.
Zuchwałość liturgicznego samowolstwa
Opisana praktyka udzielania Najświętszego Sakramentu osobie niezdolnej do rozeznania transsubstancjacji stanowi jawne pogwałcenie kanonu 854 §1 Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1917 roku: „Do Pierwszej Komunii świętej wymaga się, aby dziecko posiadało wystarczające rozeznanie i było tak przygotowane, aby mogło wedle swojej możliwości pojąć tajemnice Chrystusa oraz pobożnie i z wiarą przyjąć Ciało Pańskie”. Św. Pius X w dekrecie Quam singulari (1910) precyzyjnie określił, że „wystarczające rozeznanie” polega na umiejętności odróżnienia Chleba Eucharystycznego od chleba zwyczajnego. Tymczasem „Artur z całych sił wali w gong” podczas rytu, który – jak przyznaje autorka – został całkowicie pozbawiony elementu katechizacji.
Komunia pod dwiema postaciami dla laikatu została jednoznacznie potępiona przez Sobór Trydencki (sesja XXI, kanon 1-3) jako praktyka „niebezpieczna i błędna”, dozwolona jedynie w przypadku kleryków sprawujących Najświętszą Ofiarę. Jej ponowne wprowadzenie przez modernizm posoborowy stanowi zdradę teologii Ofiary przebłagalnej, redukując Eucharystię do wspólnotowego posiłku.
„Ubogi nauczycielem Kościoła” – herezja wywróconej hierarchii
Centralna teza artykułu głosi: „ubogi jest w centrum życia Kościoła. Nie jako kłopot, ale nauczyciel”. To jawna negacja katolickiej eklezjologii. Pius XI w encyklice Quas Primas (1925) nauczał nieodwołalnie: „Królestwo naszego Odkupiciela obejmuje wszystkich ludzi (…) Wszystko jedno, czy jednostki, czy rodziny, czy państwa, gdyż ludzie w społeczeństwa zjednoczeni nie mniej podlegają władzy Chrystusa jak jednostki”. Kościół jest monarchią teokratyczną z Chrystusem Królem na czele, nie zaś demokratyczną wspólnotą, gdzie „nauczycielami” stają się nieświadomi dogmatów chorzy psychicznie czy niepełnosprawni intelektualnie.
Św. Robert Bellarmin w De Romano Pontifice dowodził: „Prawdziwa cnota miłosierdzia polega na dawaniu z własnego nadmiaru, zachowując jednak hierarchię celów – zbawienie duszy pozostaje zawsze nadrzędne wobec doczesnego wsparcia”. Tymczasem Chmielewska odwraca tę kolejność, pisząc: „pomoc drugiemu człowiekowi to praktyczny sprawdzian, czy żyjemy Ewangelią, czy tylko uczestniczymy w kulcie”. To typowo modernistyczne przeciwstawienie liturgii działalności społecznej, potępione już w syllabusie Piusa IX (propozycja 40).
Adhortacja „Dilexi te” – manifest kościoła antychrysta
Aprobata dla dokumentu uzurpatora Bergoglio („Leona XIV”) odsłania sedno problemu. Już w 1864 roku Pius IX w Syllabus errorum potępił jako herezję twierdzenie, że „Kościół powinien pojednać się z postępem, liberalizmem i współczesną cywilizacją” (błąd 80). Tymczasem „Dilexi te” forsuje dokładnie tę rewolucyjną tezę, głosząc – jak relacjonuje Chmielewska – obowiązek „budowy świata według woli Boga Ojca” poprzez redystrybucję dóbr materialnych.
Św. Pius X w encyklice Pascendi Dominici gregis (1907) demaskował takich działaczy: „Moderniści (…) religię sprowadzają do pewnego rodzaju uczucia ślepego, które wyłania się z mroków podświadomości (…) Stąd już krok tylko do pozbawienia religii wszelkiego znaczenia i wszelkiej powagi”. „Kaplica” w Zochcinie – pozbawiona tabernakulum, stałego ołtarza i jakichkolwiek oznak sacrum – jest materialnym przejawem tej herezji.
Milczenie o grzechu i łasce – rdzeń apostazji
Najcięższym oskarżeniem wobec tekstu jest całkowite przemilczenie nadprzyrodzonego celu Kościoła. W żadnym miejscu nie pojawia się pojęcie łaski uświęcającej, konieczności sakramentu pokuty czy eschatologicznego wymiaru wiary. Nawet wzmianka o Eucharystii sprowadzona jest do poziomu emocjonalnego przeżycia Artura („pokazuje, jak kocha Pana Boga. Bo tylko pokazać potrafi”).
Kanon 1324 §1 KPK 1917 stanowił: „Pierwszym i najważniejszym obowiązkiem pasterzy jest staranie o świętość wiernych poprzez głoszenie słowa Bożego i udzielanie sakramentów”. Tymczasem w Zochcinie „lud Boży” skazany jest na liturgiczne eksperymenty schorowanego „księdza”, któremu – jak przyznaje autorka – przeszkadza obecność niepełnosprawnych („zabiera im zapalniczki”).
Duchowa pustka za fasadą humanitaryzmu
Sednem problemu jest zastąpienie katolickiej caritas – cnoty teologalnej nakierowanej na zbawienie duszy – świeckim humanitaryzmem. Pius XI w Quas Primas przestrzegał: „Gdy Boga i Jezusa Chrystusa usunięto ze stosunków społecznych (…) zachwiały się fundamenty władzy, gdyż usunięto główną przyczynę, dlaczego jedni mają prawo rozkazywać, drudzy zaś mają obowiązek słuchać”.
Opisywana wspólnota stanowi żywą ilustrację tej diagnozy: w miejsce Krzyża – gong, w miejsce konsekrowanego kapłana – schorowany urzędnik liturgiczny, w miejsce dogmatów – emocjonalne uniesienia. To nie jest Kościół Chrystusowy, lecz parodia założona przez człowieka dla człowieka, dokładnie taka, jaką potępił św. Pius X w dekrecie Lamentabili (propozycja 65): „Dogmaty, sakramenty i hierarchia (…) są tylko sposobem wyjaśnienia i etapem ewolucji świadomości chrześcijańskiej”.
Za artykułem:
Adhortacja Leona XIV w Zochcinie: biedni i wykluczeni to nie margines (tygodnikpowszechny.pl)
Data artykułu: 13.10.2025
