Portal ACI Prensa (14 października 2025) informuje o śmierci Mario de Jesús Guevary Calero, duchownego struktury okupującej dawną archidiecezję Managua, który w 2018 roku doznał ataku kwasem w trakcie słuchania spowiedzi. Tekst kreuje narrację męczeństwa w kontekście prześladowań reżimu Daniela Ortegi, pomijając całkowicie teologiczną pustkę posoborowej pseudo-eklezjologii oraz milcząc o współpracy lokalnego duchowieństwa z marksistowską dyktaturą przez dekady.
Fałszywa martyrologia w służbie politycznego narcyzmu
„Forgave the woman who attacked him” – relacjonuje pismo „Confidencial”, przedstawiając rzekomą postawę Guevary jako wzór chrześcijańskiego przebaczenia.
Katolicka nauka o przebaczeniu (Mt 18:21-22) nigdy nie znosi obowiązku wymierzenia sprawiedliwości przez władzę świecką (Rz 13:4). Tymczasem wypuszczenie napastniczki przez reżim Ortegi w 2019 roku – bez próby osądzenia – oraz bierność struktur posoborowych demaskuje pactum sceleris (przymierze niegodziwców) między pseudo-duchowieństwem a marksistowskimi oprawcami. Jak przypomina św. Augustyn: „Remota iustitia quid sunt regna nisi magna latrocinia?” (Państwo bez sprawiedliwości to tylko wielka zbrodnicza banda).
Posoborowa „duchowość” jako narzędzie relatywizacji doktryny
W cytowanej homilii „kardynał” Leopoldo Brenes kreśli obraz Guevary jako „człowieka modlitwy” z różańcem i Liturgią Godzin przy łóżku. Pomija jednak kluczowy fakt: posoborowe księgi liturgiczne zostały przeprojektowane przez modernistów (Annibale Bugnini) w celu osłabienia doktryny o Ofierze Mszy św. i królewskości Chrystusa. Jak ostrzegał św. Pius X w Lamentabili sane exitu (1907): „Dogmaty wiary należy pojmować według ich funkcji praktycznej, tzn. jako obowiązujące w działaniu, nie zaś jako zasady wierzenia” – co stało się normą w neo-kościele.
Milczenie o prawdziwym męczeństwie i królewskiej władzy Chrystusa
Artykuł przywołuje raport Marthy Moliny „Nicaragua: A Persecuted Church”, dokumentujący ponad 1,000 ataków na struktury posoborowe. Brak jednak jakiegokolwiek odniesienia do fundamentalnej zasady społecznej królewskości Chrystusa, bez której żadne prześladowanie nie może być interpretowane w świetle wiary. Pius XI w Quas Primas (1925) nauczał nieodwołalnie: „Państwa nie poszanują prawa Bożego i prawideł świętej Ewangelii w wydawaniu i wykonywaniu ustaw, w wychowaniu młodzieży, w kierowaniu państwem, skąd pochodzi nieład i ruina społeczeństw”. Tymczasem nikaraguańskie pseudo-duchowieństwo przez dziesięciolecia tolerowało antychrześcijański reżim Sandinistów, łamiąc kanon 2334 Kodeksu z 1917 roku, który zakazuje katolikom współpracy z partiami komunistycznymi.
Operacja teatralnej pobożności w miejsce rzeczywistej kontrrewolucji
„Preached to us, not with grand words, but with his life” – peroruje „kardynał” Brenes, stosując typową dla posoborowia retorykę redukującą kapłaństwo do humanitarnej służby społecznej.
Św. Pius X w Pascendi Dominici gregis (1907) demaskował tę metodę: „Moderniści głoszą, że człowiek przez wiarę religijną szuka Boga niejako po omacku. W tej mgle […] jedyną dla nich ucieczką jest sentyment i doświadczenie”. Prawdziwa świętość kapłana katolickiego polega na nieustannym immolare et offerre (ofiarowywać i składać w ofierze) – jak definiuje Sobór Trydencki (Sesja XXII) – podczas gdy Guevara, jako produkt posoborowych seminariów, został wykształcony w duchu aggiornamento, które Pius XII potępił jako „zdradę wewnętrzną”.
Przekazanie raportu antypapieżowi – farsa władzy nielegalnej
Informacja o przekazaniu raportu „papieżowi” Leonowi XIV (Robert Prevost) to jawna kpina z katolickiej eklezjologii. Antypapież, jako członek sekty posoborowej pozbawionej sukcesji apostolskiej (od 1968 roku święcenia nieważne), nie ma jurysdykcji nad nikim. Jak uczy św. Robert Bellarmin w De Romano Pontifice: „Papież jawny heretyk automatycznie traci urząd”. Tymczasem struktura okupująca Watykan od 1958 roku systematycznie niszczyła katolicką doktrynę, wprowadzając m.in. wolność religijną (Dignitatis humanae) potępioną przez Grzegorza XVI w Mirari vos (1832).
Nikaraguańska tragedia to nie tylko owoc komunistycznego reżimu, ale konsekwencja apostazji posoborowych hierarchów, którzy porzucili Regnum Christi (Królestwo Chrystusa) dla dialogu z marksizmem. Dopóki wierni nie powrócą do integralnej doktryny katolickiej i ważnych sakramentów, żadne „prześladowania” nie przyniosą duchowego owocu – staną się tylko teatrem religijnego sentymentalizmu.
Za artykułem:
Priest who was attacked with acid in Nicaragua cathedral in 2018 dies (catholicnewsagency.com)
Data artykułu: 14.10.2025
