Portal Konferencji Episkopatu Polski informuje o przebiegu 402. Zebrania Plenarnego, podczas którego omawiano m.in. kwestię migracji, postępy w tworzeniu komisji ds. nadużyć seksualnych, reformę katechezy oraz nowy program duszparski „Uczniowie-misjonarze”. Zebranie zorganizowano w Gdańsku z okazji 100-lecia archidiecezji, z udziałem nuncjusza apostolskiego abp. Antonio Guido Filipazziego. Komunikat episkopatu zawiera liczne odniesienia do działań „papieża” Leona XIV i przyjęcie dokumentów w duchu synodalnym.
Naturalistyczna redukcja misji Kościoła
W punkcie dotyczącym migracji „biskupi” posoborowej struktury nawołują do „postawy gościnności wobec przybyszów” w oparciu o Mt 25,35, całkowicie pomijając katolicką zasadę pierwszeństwa praw Boga nad prawami człowieka. Pius XI w Quas Primas jednoznacznie nauczał: „Państwa nie mogą żyć bezpiecznie i spokojnie, jeśli nie chcą uznać panowania naszego Zbawiciela i nie oddają Mu publicznej czci i posłuszeństwa”. Tymczasem dokument przemilcza obowiązek nawracania migrantów, sprowadzając chrześcijaństwo do świeckiego humanitaryzmu.
„Biskupi apelują […] by stanowczo przeciwstawiać się wszelkim przejawom ekonomicznego i instrumentalnego wykorzystywania uchodźców i migrantów do celów politycznych”
To zdanie demaskuje czysto polityczną agendę, gdzie „duchowni” występują w roli socjotechników, a nie głosicieli Ewangelii. Brak jakiegokolwiek odniesienia do extra Ecclesiam nulla salus czy obowiązku głoszenia prawdy zbawczej niewierzącym potwierdza całkowite zerwanie z doktryną katolicką.
Destrukcja katechezy: od fideizmu do pedagogiki wstydu
Przyjęta „Podstawa programowa nauczania religii” i zapowiedź „odnowionego Dyrektorium katechetycznego” stanowią kontynuację rewolucji posoborowej. Już w 1907 r. św. Pius X w dekrecie Lamentabili potępił modernistyczną tezę, że „dogmaty nie są niezmiennymi prawdami, lecz dostosowują się do świadomości wiernych” (propozycja 64). Tymczasem „katecheza dla dorosłych” zapowiadana na 2026 rok to eufemizm dla propagowania historyczno-krytycznej metody, która podważa nadprzyrodzony charakter Objawienia.
Wzmianka o „bezprawnych i niesprawiedliwych zmianach w organizacji lekcji religii” to hipokryzja, gdyż sama posoborowa struktura od 60 lat systematycznie niszczy autorytet Kościoła poprzez:
1. Ekumeniczne kompromisy (np. wspólne modlitwy z heretykami)
2. Tolerancję dla błędów w podręcznikach (teoria ewolucji jako fakt)
3. Milczenie wobec usuwania krzyży z przestrzeni publicznej
Komisja nadużyć: masoński mechanizm samodegradacji
Przyjęcie „roboczej wersji dokumentów” dotyczących komisji ekspertów to kolejny etap instytucjonalizacji antykościelnej narracji. Już w 1864 r. Pius IX w Syllabus errorum potępił tezę, że „Kościół nie ma prawa używać siły ani bezpośredniej władzy temporalnej” (propozycja 24). Tymczasem powoływanie „niezależnych ekspertów” zewnętrznych wobec władzy kościelnej to:
– Uznanie świeckich trybunałów za nadrzędne wobec kanonicznych
– Przyjęcie marksistowskiej teorii walki klas (duchowni vs. wierni)
– Propagowanie gnostyckiego kultu „eksperckiej wiedzy”
Św. Robert Bellarmin w De Romano Pontifice przypominał: „Kościół jest doskonałą wspólnotą, mającą pełnię władzy sądowniczej w sprawach duchowych”. Tymczasem pseudo-biskupi oddają tę władzę w ręce laickich komisji, co stanowi zdradę urzędu.
Synodalna parodia władzy kościelnej
Zapowiedź programu „Uczniowie-misjonarze” oraz „odnowy parafii w kluczu synodalnym” to jawna kapitulacja przed modernistyczną herezją. Dokument końcowy Synodu z 2023 r., który ma być podstawą tych działań, głosi tezy potępione już przez Piusa X w Pascendi:
– Demokrację w Kościele (lud Boży jako źródło władzy)
– Relatywizację hierarchii (równość między świeckimi a duchownymi)
– Ewolucję dogmatów (dostosowanie do „znaków czasu”)
Bulla Piusa IV Dominici gregis nakazywała: „Kardynałowie nie mogą wprowadzać nowych obrzędów ani zmieniać starych bez zgody Papieża”. Tymczasem posoborowi uzurpatorzy bezkarnie niszczą struktury Kościoła, wprowadzając:
– Parafialne „rady duszpasterskie” z decyzyjną władzą świeckich
– Genderową nowomowę („osoby konsekrowane” zamiast zakonnicy/zakonnicy)
– Protestantyzację liturgii (komunia na rękę, języki narodowe)
Imitacja autorytetu: zmiany personalne
Wymiana personalna w Katolickiej Agencji Informacyjnej i Fundacji Świętego Józefa to klasyczny przykład rotacji kadr w systemie totalitarnym. Red. Marcin Przeciszewski przez 32 lata budował medialny obraz „Kościoła otwartego”, podczas gdy o. Stanisław Tasiemski OP kontynuuje linię dialogu z heretykami. Tymczasem Kodeks Prawa Kanonicznego z 1917 r. (kan. 1325) wyraźnie zabrania katolikom współpracy z czasopismami propagującymi błędy.
„Biskupi wyrazili także wdzięczność […] za wkład włożony w stworzenie i prowadzenie tej instytucji medialnej”
To potwierdza, że KAI funkcjonuje jako propagandowa tuba posoborowej sekty, a nie narzędzie ewangelizacji. Już Leon XIII w Immortale Dei przestrzegał: „Kiedy religia zostanie oddzielona od państwa, a państwo od Kościoła, efektem będzie ateistyczne państwo, obojętne wobec Boga i wrogie Kościołowi”.
Fałszywy ekumenizm jako narzędzie destrukcji
Wspomnienie listu biskupów polskich do niemieckich z 1965 r. jako „kluczowego kroku w pojednaniu” to jawne przyznanie się do zdrady narodowej i religijnej. Prawdziwy Kościół nigdy nie przebaczyłby zbrodni bez uprzedniej publicznej pokuty i odrzucenia herezji przez stronę niemiecką. Tymczasem planowane „obchody we Wrocławiu” to:
– Kontynuacja masonerskiej idei „pojednania przez dialog”
– Zdrada pamięci milionów ofiar niemieckiego ludobójstwa
– Pogwałcenie nakazu Piusa XII: „Pokój może być tylko owocem panowania Chrystusa Króla”
Brak także ostrzeżenia, że przyjmowanie „Komunii” w strukturach posoborowych, gdzie Msza została zredukowana do stołu zgromadzenia, a rubryki naruszają teologię ofiary przebłagalnej, jest jeżeli nie li 'tylko’ świętokradztwem, to bałwochwalstwem.
Podsumowanie: struktura w służbie antykościoła
Komunikat KEP z października 2025 r. to kolejny dowód, że posoborowa sekta realizuje plan świetnie opisany przez kard. Alfredo Ottavianiego w Intervention (1969): „Nowa msza prowadzi do zniszczenia doktryny katolickiej o Ofierze Mszy Świętej, która jest podstawą całego życia Kościoła”. Każdy punkt obrad – od migracji po „synodalną odnowę” – zmierza do:
1. Zastąpienia Królestwa Chrystusa świeckim globalizmem
2. Zniszczenia kapłaństwa przez emancypację laikatu
3. Legalizacji herezji pod pozorem „otwartości”
W świetle kanonu 188 §4 Kodeksu z 1917 r., który stwierdza utratę urzędu ipso facto przez publicznych apostatów, wszyscy sygnatariusze dokumentu samowolnie pozbawili się jurysdykcji. Jedyną właściwą reakcją wiernych pozostaje nieustanna modlitwa o przywrócenie prawowitej hierarchii i odrzucenie tej synagoga Satanae.
Za artykułem:
Episkopat o bieżących sprawach Kościoła w Polsce (komunikat po obradach) (episkopat.pl)
Data artykułu: 15.10.2025
