Portal LifeSiteNews relacjonuje decyzję reżysera Mela Gibsona o zastąpieniu Jima Caviezela, znanego z pobożności katolickiej, fińskim aktorem Jaakko Ohtononenem w roli Chrystusa w planowanej kontynuacji filmu „Pasja”. Ohtonen, którego media społecznościowe zdradzają sympatię dla ruchu LGBTQ (m.in. post z tęczową koszulką i życzeniami dla uczestników „parad równości”), nie wykazuje publicznie oznak praktykowania wiary chrześcijańskiej. Decyzję motywowano wiekiem Caviezela (57 lat) oraz kosztami efektów „odmładzającej” technologii CGI.
Symbole wiary zastąpione polityczną poprawnością
„Non potest Deus mendax esse” (Bóg nie może kłamać – Hbr 6,18) – przypomina teologia katolicka, podkreślając, że każda reprezentacja Chrystusa musi być wierna Jego Boskiej Osobie i nauczaniu. Tymczasem wybór Ohtonena, który w 2019 roku publikował na Instagramie zdjęcie w tęczowej koszulce z podpisem:
„Życzę weekendu wypełnionego miłością! […] Miłość należy do każdego!”
stanowi jawną kolaborację z ruchem sprzeciwiającym się lex naturalis (prawu naturalnemu). Jak stwierdza papież Pius XI w encyklice Quas Primas: „Pokój Chrystusowy może zapanować tylko w Królestwie Chrystusowym”, które odrzuca wszelką niemoralność.
Gibson, reklamujący projekt jako „duchową kontynuację”, jednocześnie zatrudnia aktora promującego ideologię potępioną przez Kościół w Lamentabili sane exitu św. Piusa X (1907) jako „sprzeciwiającą się prawom moralnym wpisanym w naturę”. To nie przypadkowa niekonsekwencja, lecz celowe wtłoczenie sacrum w ramy relatywizmu. Jak zauważa św. Robert Bellarmin w De Romano Pontifice: „Jawny grzesznik traci prawo reprezentowania świętości” – co dotyczy także artystycznych przedstawień Boskich Tajemnic.
Komercyjna degrengolada vs. katolicka integralność
Argumentacja producentów o „kosztach CGI” odsłania prawdziwy motyw: pogoni za zyskiem i dostosowaniu do świeckiego rynku. Caviezel, który przez lata otwarcie manifestował przywiązanie do Tradycji Katolickiej (w tym krytykował aborcję i gender), stał się „niewygodny” dla przemysłu rozrywkowego sterowanego przez środowiska antychrześcijańskie. Tymczasem Kodeks Prawa Kanonicznego z 1917 r. (kanon 1258) zabrania katolikom współpracy z dziełami szerzącymi zgorszenie – a zatrudnienie aktywisty LGBTQ do roli Zbawiciela wpisuje się w tę kategorię.
Równoczesna wymiana całej obsady (w tym nowej „Maryi” – Kasi Smutniak) sugeruje próbę stworzenia „postępowej” wersji Ewangelii, oderwanej od doktrynalnych fundamentów. Brakuje jednak jakiejkolwiek wzmianki o konsultacjach z autentycznymi autorytetami teologicznymi – co potwierdza podejrzenie, że projekt służy „kulturze odrzucenia” (termin Bergoglia), a nie ewangelizacji.
Niebezpieczne iluzje „nawrócenia na planie”
Próby usprawiedliwienia decyzji nadzieją na „nawrócenie Ohtonena podczas gry” (por. przypadek Shii LaBeoufa) to naiwny progresywny miraż. Św. Pius X w Pascendi Dominici gregis przestrzegał przed modernistycznym redukowaniem wiary do „doświadczenia emocjonalnego”. Tymczasem rola Chrystusa wymaga najpierw życia w łasce uświęcającej, a nie hipotetycznej przemiany pod wpływem gry aktorskiej. Jak stwierdza bulla Cum ex Apostolatus Officio Pawła IV: „Każdy, kto popadł w herezję, traci automatycznie wszelką władzę i godność” – analogicznie, aktor jawnie wspierający grzech nie może rościć sobie prawa do reprezentowania Świętości.
Wybór Ohtonena nie jest więc „niewinną zmianą castingową”, ale symbolem głębszego kryzysu: zastępowania Katolickiej Prawdy tanim synkretyzmem. W czasach, gdy struktury posoborowe aktywnie promują LGBTQ+ (np. przez dokumenty jak „Fiducia supplicans”), ta filmowa „resurekcja” ryzykuje stać się kolejnym narzędziem deformacji Wiary.
Za artykułem:
Jim Caviezel will not return as Jesus for Mel Gibson’s ‘The Resurrection of the Christ’ (lifesitenews.com)
Data artykułu: 15.10.2025
