Zawieszenie broni w Pakistanie i Afganistanie: świecki pragmatyzm wobec milczenia „Kościoła”
Portal Gość Niedzielny (16 października 2025) relacjonuje ogłoszenie 48-godzinnego zawieszenia broni między Pakistanem a Afganistanem po serii krwawych starć przygranicznych. Konflikt, w którym zginęły dziesiątki osób, został czasowo wstrzymany pod naciskiem Arabii Saudyjskiej i Kataru obawiających się destabilizacji regionu i odrodzenia grup terrorystycznych. Żadna ze stron nie odniosła się do zasad moralnych, prawa naturalnego czy roli religii w budowaniu pokoju – ograniczając się do wzajemnych oskarżeń o wspieranie rebeliantów.
Naturalistyczna redukcja konfliktu do kwestii „stabilizacji”
Relacja całkowicie pomija nadprzyrodzony wymiar konfliktu, sprowadzając go do geopolitycznego wyrachowania:
„Rozejm został ogłoszony po apelach kilku krajów, w tym Arabii Saudyjskiej i Kataru, które obawiają się, że dalsza przemoc może grozić destabilizacją regionu”.
Brak jakiegokolwiek odniesienia do encykliki Quas Primas Piusa XI, która stanowi: „Pokój Chrystusa w Królestwie Chrystusowym – oto hasło, które My, w zastępstwie Tego, który jest nazwany Księciem Pokoju, ogłaszamy”. Świeckie państwa traktują „pokój” jako brak fizycznej przemocy, podczas gdy Kościół naucza, że jest on owocem poddania narodów pod panowanie Chrystusa Króla.
Relatywizacja islamskiego terroryzmu
W tekście grupy takie jak Państwo Islamskie czy Al-Kaida określane są wyłącznie jako „zagrożenie destabilizacyjne”, a nie jako heretyckie sekty głoszące jawną nienawiść do Krzyża. Pominięto całkowicie fakt, że Syllabus errorum Piusa IX w punkcie 16 potępia twierdzenie, jakoby „muzułmanie znajdowali zbawienie w swojej religii”. Współczesna „dyplomacja” (w tym dyplomacja posoborowego establishmentu) traktuje islam na równi z religią prawdziwą, co stanowi zdradę Extra Ecclesiam nulla salus (poza Kościołem nie ma zbawienia).
Milczenie pseudo-hierarchii wobec prześladowań chrześcijan
Artykuł nie wspomina ani słowem o losie chrześcijan w Pakistanie i Afganistanie, gdzie pod rządami islamistów dochodzi do systematycznych prześladowań. To symptomatyczne dla całego środowiska związanego z „Kościołem posoborowym”, który od 1958 roku porzucił obowiązek obrony owczarni przed wilkami. Jak przypomina bulla Cum ex Apostolatus Officio Pawła IV: „Urzędy kościelne stają się nieważne ipso facto w przypadku odstępstwa od wiary”.
Bałwochwalcza „mediacja” katarska
Fakt, że mediację prowadzi Katar – państwo finansujące międzynarodowy dżihad – demaskuje zdradę współczesnych „przywódców religijnych”. Tymczasem św. Pius X w Lamentabili sane potępił tezę, że „Etyka chrześcijańska może być uzgadniana z świeckimi systemami” (pkt 64). Prawdziwy Kościół nigdy nie uznałby arbitrażu ze strony wyznawców fałszywego proroka za narzędzie pokoju.
„Granica” jako świecki fetysz
Wspomnienie, że „Afganistan nigdy nie uznał granicy z Pakistanem” odsłania naturalistyczne przywiązanie do doczesnych konstruktów. Katolicka doktryna społeczna stawia ponad podziałami politycznymi prawo Boże: „Non est potestas nisi a Deo” (Nie ma władzy, która by nie pochodziła od Boga – Rz 13,1). Spór o przebieg linii na mapie jest jałowy, gdy oba kraje odrzucają jedyne źródło autorytetu – Chrystusa Króla.
Podsumowując: relacja portalu Gość Niedzielny utrwala światopogląd odcięty od nadprzyrodzoności, co jest bezpośrednim owocem soborowej rewolucji. Gdy w 1925 roku Pius XI ustanawiał święto Chrystusa Króla, przypominał: „Państwa mają obowiązek publicznie czcić Chrystusa i Jego słuchać”. Dziś „Kościół”, który milczy wobec islamskiego terroru i wsłuchuje się w głos katarskich mediatorów, stał się narzędziem Antychrysta.
Za artykułem:
Pakistan i Afganistan ogłosiły zawieszenie broni (gosc.pl)
Data artykułu: 16.10.2025
