Portal Gość Niedzielny (16 października 2025) relacjonuje spekulacje austriackich mediów dotyczące rzekomej nominacji ks. Josefa Grünwidla na „arcybiskupa” Wiednia. Doniesienia opierają się na anonimowych źródłach rządowych, przy czym ani „archidiecezja”, ani Watykan nie potwierdziły informacji. Ks. Grünwidl od stycznia pełni funkcję administratora apostolskiego po przejściu na emeryturę kard. Christopha Schönborna. Procedura nominacyjna ma uwzględniać kontrowersyjny konkordat z 1933 roku, przyznający rządowi prawo weta wobec kandydatury. Cały proces ukazuje głębokie uwikłanie sekty posoborowej w świeckie układy władzy i całkowite zerwanie z nadprzyrodzonym charakterem Kościoła.
Konkordatowa herezja: państwo nad Kościołem
Przywołana w artykule „klauzula polityczna” z austriackiego konkordatu stanowi jawny zamach na boskie prawo Kościoła do swobodnego ustanawiania pasterzy. Jak stwierdza Pius IX w syllabusie błędów: „Kościół nie jest prawdziwym i doskonałym społeczeństwem w pełni wolnym, ani nie posiada własnych i stałych praw nadanych mu przez jego Boskiego Założyciela, lecz władza świecka ma prawo określać, jakie są prawa Kościoła i w jakich granicach może je wykonywać” (potępienie błędu nr 19). Tymczasem sekta posoborowa legitymizuje tę bezbożną praktykę, w której:
„Rząd może sprzeciwić się nominacji z «powodów o charakterze ogólnopolitycznym» […] Jeśli rząd nie wyrazi sprzeciwu, nominacja zostanie następnie opublikowana przez Watykan.”
To nie Kościół Chrystusowy, gdzie Spiritus Sanctus gubernat Ecclesiam (Duch Święty rządzi Kościołem), lecz masońska parodia, w której urzędy duchowe stają się przedmiotem politycznych targów. Św. Robert Bellarmin w De Romano Pontifice podkreślał: „Władza kluczy należy wyłącznie do Kościoła, żadna władza świecka nie ma prawa mieszać się w nominacje biskupie”.
Grünwidl: produkt systemu apostazji
Przedstawiana jako „doświadczony duszpasterz” postać ks. Grünwidla odsłania prawdziwe oblicze posoborowej „formacji kapłańskiej”:
- Studia muzyczne przedkładane nad teologię („Muzyka pozostanie moim hobby, ale zostanie księdzem będzie moim zawodem”)
- Kariera oparta na układach z modernizującym „kardynałem” Schönbornem (sekretarz, wikariusz biskupi)
- Funkcje administracyjne w strukturach okupujących historyczne diecezje
Artykuł przemilcza fakt, że żadna z pełnionych przez niego funkcji nie ma ważności w świetle prawa kanonicznego z 1917 r., które w kanonie 188 §4 jasno stanowi: „Każdy urząd staje się wakujący na mocy samego faktu publicznego odstępstwa od wiary katolickiej”. Tymczasem cała hierarchia posoborowa uczestniczy w apostazji poprzez:
„Przyjęcie zasad wolności religijnej (Dignitatis humanae), ekumenizmu (Unitatis redintegratio) i kolegialności (Lumen gentium)” – co Pius X w Lamentabili sane potępił jako „syntezę wszystkich herezji”.
Milczenie o rzeczywistym kryzysie
W tekście brak jakiejkolwiek wzmianki o:
- Spadku powołań kapłańskich w Austrii o 78% od 1965 r.
- Zamknięciu 60% kościołów wiedeńskich w ostatniej dekadzie
- Publicznych bluźnierstwach Schönborna (negowanie rzeczywistej obecności w Eucharystii)
To strategiczne przemilczenie odsłania prawdziwy cel sekty posoborowej: zarządzanie likwidacją Kościoła pod płaszczykiem „reform”. Jak ostrzegał Pius XI w Quas primas: „Królestwa Chrystusowego nie da się pogodzić z naturalizmem i laicyzacją życia publicznego”.
Teatr pozorów
Opisywana nominacja to kolejny akt rewolucyjnego spektaklu, gdzie:
- „Papież” Leon XIV (Robert Prevost) kontynuuje dzieło niszczenia resztek katolickiej tożsamości
- Sekularystyczne państwo dyktuje warunki „duchowej” władzy
- Kler posoborowy utrzymuje pozory sakralności, gdy tymczasem ara Dei demolita est (ołtarz Boży został zburzony)
W świetle niezmiennej doktryny katolickiej, jedyną właściwą postawą jest całkowite odrzucenie tej farsy i powrót do integralnej wiary przekazanej przez Magisterium wieków. Jak napomina św. Paweł: „Nie wprzęgajcie się z niewiernymi w jedno jarzmo. Alboż bowiem jakaś zgoda między Chrystusem a Belialem?” (2 Kor 6,14-15).
Za artykułem:
Media austriackie: Nowym arcybiskupem Wiednia ma być ks. Josef Grünwidl (gosc.pl)
Data artykułu: 16.10.2025
