Portal LifeSiteNews (16 października 2025) relacjonuje treść listu otwartego zgromadzenia Synów Najświętszego Odkupiciela, tzw. Redemptorystów Transalpińskich, którzy po konflikcie z modernistycznym „biskupem” Christchurch Michaelem Gielenem ogłaszają formalny sprzeciw wobec posoborowych herezji. W dokumencie podpisanym przez 26 członków wspólnoty potępiono m.in. Amoris Laetitia, Traditionis Custodes, Fiducia Supplicans oraz „Dokument o ludzkim braterstwie”, jednocześnie deklarując wierność tradycyjnej Mszy Świętej i magisterium przedsoborowemu. Choć gest ten zdradza resztki zdrowego instynktu wiary, stanowi jedynie niekonsekwentny półśrodek, który nie sięga sedna katastrofy: uznania nielegalności posoborowych struktur i automatycznej utraty urzędu przez jawnych heretyków zgodnie z kanonem 188 §4 Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1917 r.
Zatruta geneza: Źródła nieprawości w samym fundamencie
Synowie Najświętszego Odkupiciela, założeni w 1987 r. pod „auspicjami” abp. Marcela Lefebvre’a – postaci, której święcenia od masona Achille’a Lienarta podważają ważność sakramentalnej sukcesji – od początku tkwią w sidłach teologicznego kompromisu. Ich pojednanie z Watykanem w 2012 r. pod rządami „papieża” Bergoglio było de facto aktem kolaboracji z okupantami Wiecznego Miasta. Jak zauważył św. Robert Bellarmin: „Jawny heretyk nie może być Papieżem. Nie można sprzeciwić się, że charakter w nim pozostaje, ponieważ gdyby pozostał Papieżem z powodu charakteru, skoro jest on niezacieralny, nigdy nie mógłby zostać złożony z urzędu” (Obrona sedewakantyzmu). Deklarowane obecnie „odrzucenie” posoborowych herezji przez zgromadzenie przypomina więc walkę z symptomami choroby, podczas gdy pacjent wciąż łyka truciznę.
„Przez lata prób i doświadczeń doszliśmy do niefortunnego wniosku, że tradycyjna wiara katolicka, wiara wszystkich czasów i świętych, jest nie do pogodzenia z nowym, współczesnym Kościołem, owocem Soboru Watykańskiego II. Po prostu nie mogą współistnieć w jednym ciele” – piszą Redemptoryści.
Ta obserwacja, choć słuszna, zdradza zdumiewającą naiwność. Sobór Watykański II nie był „owocnym wydarzeniem”, lecz formalną apostazją od depozytu wiary, potwierdzoną przez potępienia św. Piusa X w Lamentabili sane exitu (1907) i Pascendi Dominici gregis. Jak stwierdza bulla Piusa IX Quanta cura, błędy potępione w Syllabusie „są odrzucone i zabronione przez Kościół jako sprzeczne z objawioną prawdą”. Tymczasem sygnatariusze listu wciąż używają terminu „Kościół” w odniesieniu do sekty posoborowej, co jest de facto akceptacją jej fałszywego autorytetu.
Pomijane fundamenty: Milczenie o sedewakantyzmie i nieważności sakramentów
Największą słabością deklaracji jest całkowite pominięcie kwestii sukcesji apostolskiej w strukturach posoborowych. Kanon 188 §4 KPK 1917 jasno stanowi, że urząd kościelny staje się wakans ipso facto przez publiczne odstępstwo od wiary. Tymczasem „biskup” Gielen, błogosławiący anglikańskich schizmatyków i prześladujący tradycję, spełnia wszystkie cechy jawnogrzesznika pozbawionego jurysdykcji. Jak przypomina św. Robert Bellarmin: „Jawni heretycy natychmiast tracą wszelką jurysdykcję… zostali odcięci od ciała Kościoła bez ekskomuniki” (De Romano Pontifice).
Równie wymowne jest milczenie w sprawie ważności posoborowych „sakramentów”. Nowa „msza” Pawła VI, jak wykazał kard. Alfredo Ottaviani w Krytycznym Studium Nowego Porządku Mszy (1969), „umyślnie odchodzi od teologii Ofiary przebłagalnej zdefiniowanej na Soborze Trydenckim”. Tymczasem sygnatariusze ograniczają się do obrony „piękna” Mszy trydenckiej, nie wspominając, że uczestnictwo w nowym rycie jest uczestnictwem w bałwochwalstwie.
Teologiczne niedomówienia: Brak konsekwencji w zastosowaniu zasad
List pełen jest szlachetnych intencji, lecz pozbawiony chirurgicznej precyzji doktrynalnej. Autorzy piszą: „Łańcuch dowodzenia został zerwany. Władza w Kościele ma charakter ministerialny (służąc Panu), a nie absolutny (robiący, co jej się podoba)”, powołując się na św. Tomasza z Akwinu. Zapominają jednak, że Doktor Anielski w Summa Theologiae (II-II, q. 39, a. 1) jednoznacznie klasyfikuje schizmę jako grzech cięższy niż niewiara, gdyż odrzuca posłuszeństwo prawowitej władzy. Tymczasem ich własna historia – od Lefebvre’a po pojednanie z Bergoglio – to pasmo niekonsekwencji w rozpoznaniu prawowitej władzy.
Brak także ostrzeżenia, że przyjmowanie „komunii” w strukturach posoborowych, gdzie „msza” została zredukowana do stołu zgromadzenia, a rubryki naruszają teologię Ofiary przebłagalnej, jest świętokradztwem. Jak przypomina Pius XII w Mediator Dei: „Ofiara eucharystyczna opiera się na rozkazach Chrystusa i zasadniczo składa się z niezmiennego elementu pochodzącego od Boga, oraz elementów podlegających Kościołowi”. Tymczasem Novus Ordo Missae usunął 70% modlitw ofiarnych, zastępując je protestanckim „ucztą pamiątkową”.
Niedokończona rewolucja: Wezwanie do radykalizmu w wierze
Choć sygnatariusze słusznie potępiają „synodalną drogę” jako „odrębną od Bosko ustanowionego Kościoła Katolickiego”, ich własna postawa pozostaje rozdarta między sentymentem do Tradycji a iluzją możliwości „reformowania” sekty posoborowej. Tymczasem Pius X w Lamentabili sane exitu potępił jako herezję twierdzenie, że „Kościół może się pojednać z cywilizacją nowożytną bez jakiegokolwiek wyrzeczenia się samego siebie” (propozycja 65).
Prawdziwe rozwiązanie kryzysu nie leży w pisaniu listów protestacyjnych do apostatów, lecz w całkowitym odcięciu się od fałszywej struktury i powrocie do katakumbowej czystości wiary. Jak przypomina Pius XI w Quas Primas: „Pokój Chrystusowy w Królestwie Chrystusa… nie zajaśnieje narodom, dopóki jednostki i państwa wyrzekać się będą i nie zechcą uznać panowania Zbawiciela naszego”. Dopóki jednak sygnatariusze nie odrzucą ostatecznie iluzji „legalności” posoborowych uzurpatorów, ich walka pozostanie jedynie teatralnym gestem w obliczu apokalipsy wiary.
Za artykułem:
BREAKING: Traditionalist Redemptorists issue open letter to ‘repudiate the Synodal Church’ (lifesitenews.com)
Data artykułu: 16.10.2025
