Portal Więź (17 października 2025) relacjonuje wydarzenie pod nazwą Pielgrzymki z obrzeży Kościoła, przedstawiając je jako próbę budowania „wielościanowej wspólnoty” osób rzekomo wykluczonych – ofiar nadużyć, par niesakramentalnych oraz środowisk LGBT+. Autor, Zbigniew Nosowski, opisuje atmosferę „duchowego spotkania”, pomijając całkowicie doktrynalną sprzeczność tego przedsięwzięcia z niezmiennym depozytem wiary.
Parodia sakramentów i świętokradztwo
Program pielgrzymki obejmował m.in. obmywanie nóg sobie nawzajem oraz „rozmowy duchowe” zamiast spowiedzi. To jawne naruszenie zasad liturgicznych określonych przez św. Pius X w Motu Proprio Tra le sollecitudini, gdzie podkreślano, że obrzędy religijne wymagają odpowiedniej intencji i stanu łaski. Jak stwierdza kanon 1258 Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1917 r.: „Aktywny udział w obrzędach niekatolickich jest zakazany pod karą ciężkiego grzechu”. Tymczasem uczestnicy, w tym osoby żyjące w jawnym grzechu ciężkim, dokonywali gestów sakralnych bez wymaganej dyspozycji wewnętrznej.
„Były tam pary żyjące w związkach niesakramentalnych. Były osoby nieheteronormatywne i transpłciowe” – przyznaje autor, nie widząc problemu w uczestnictwie tych osób w pseudo-liturgicznych praktykach.
Modernistyczna destrukcja eklezjologii
Nosowski konsekwentnie stosuje modernistyczną hermeneutykę, twierdząc, że „Kościół instytucjonalny jest dziś «nie taki», jak być powinien”, ale jednocześnie utrzymuje, iż jest to „ten sam Kościół”. To sprzeczne z nauczaniem św. Roberta Bellarmina (De Romano Pontifice), który dowodził, że jawny heretyk automatycznie traci członkostwo w Kościele. Skoro zaś struktury posoborowe publicznie odrzucają dogmaty (np. poprzez ekumenizm potępiony w Mortalium Animos Piusa XI), nie mogą być uznane za część Mistycznego Ciała Chrystusa.
Autor powołuje się na encyklikę Fratelli tutti „papieża” Franciszka, promującą relatywizm religijny sprzeczny z encykliką Piusa XI Quas Primas: „Pokój Chrystusowy w Królestwie Chrystusowym – i nie ma innej drogi do osiągnięcia pokoju”. Tymczasem uczestnicy pielgrzymki głosili dokładnie odwrotną tezę – że „ewangeliczne spotkanie” może odbywać się poza prawdą objawioną.
Milczenie o grzechu i sądzie
Najcięższym zarzutem wobec relacji jest całkowite pominięcie kwestii stanu łaski uświęcającej jako warunku udziału w życiu Kościoła. Katechizm św. Piusa X wyraźnie naucza, że osoby żyjące w związkach niesakramentalnych lub praktykujące homoseksualizm popełniają grzech śmiertelny (Q. 960-963). Tymczasem organizatorzy stworzyli przestrzeń, gdzie „przestawało być istotne, kto wchodzi, kto wychodzi” – co jest zaprzeczeniem słów Chrystusa: „Kto nie jest ze Mną, jest przeciwko Mnie” (Mt 12,30).
Brak także ostrzeżenia, że przyjmowanie „Komunii” w strukturach posoborowych, gdzie Msza została zredukowana do stołu zgromadzenia (co potępia św. Pius V w Quo Primum), jest świętokradztwem. Jak zauważa św. Alfons Liguori w Teologia moralis: „Przystępowanie do komunii w stanie grzechu śmiertelnego to podwójne zuchwalstwo: znieważanie Boga i zgorszenie wspólnoty”.
Fałszywi pasterze i nieważne święcenia
Wydarzenie „duszpastersko” wspierał m.in. „ks.” Dawid Dyrcz, którego święcenia – jeśli odbyły się po 1968 r. – są nieważne z powodu zmiany formy sakramentu przez Pawła VI (potwierdzone przez kard. Ottavianiego w Short Critical Study). Nawet gdyby święcenia były ważne, współudział w tym zgromadzeniu stanowiłby ciężką współpracę ze złem, zakazaną przez kanon 1258.
Autor chwali też postawę „walki o nadzieję”, ale pomija, że prawdziwa nadzieja chrześcijańska – jak uczy św. Paweł – opiera się na wierności Bogu (Rz 5,1-5), a nie na kompromisach doktrynalnych. Jak ostrzega św. Wincenty z Lerynu w Commonitorium: „Wiara katolicka musi być przekazywana tak, jak została otrzymana – w tej samej nauce, w tym samym sensie”.
Kult człowieka zamiast czci Boga
Cała narracja o „osobach z obrzeży” to przejaw modernistycznej redukcji religii do emocjonalnego doświadczenia, potępionej w dekrecie Lamentabili św. Piusa X (propozycja 22, 58). Kodeks Prawa Kanonicznego z 1917 r. (kan. 1324) wyraźnie stwierdza, że „wiara katolicka nie jest kwestią subiektywnego przekonania, lecz obowiązku wynikającego z obiektywnego objawienia”.
Podsumowując, opisana pielgrzymka to nie „duchowe spotkanie”, ale manifestacja apostazji posoborowego establishmentu. Jak prorokował Pius X w Pascendi Dominici Gregis: „Moderniści zastąpią Krzyż sztandarem pojednania między Kościołem a światem – ale będzie to pojednanie ze śmiercią”.
Za artykułem:
Kościół ten, choć nie taki. Inaczej o Pielgrzymce z obrzeży (wiez.pl)
Data artykułu:
