Portal Opoka relacjonuje planowaną na 19 października 2025 r. „kanonizację” siedmiorga „błogosławionych” przez uzurpatora Roberta Prevosta („Leona XIV”). Wśród nich znajdują się m.in. Ignazio Maloyan (ormiański „arcybiskup”), Peter To Rot (katechista z Papui-Nowej Gwinei), Bartolo Longo (nawrócony spirytysta) oraz José Gregorio Hernández Cisneros („lekarz ubogich”). Artykuł przedstawia ich jako „łagodne światło” dla współczesnego człowieka, całkowicie pomijając dogmatyczne i proceduralne nieprawidłowości tych pseudo-kanonizacji.
Zafałszowana koncepcja świętości
„Przykłady ich życia są łagodnym światłem wskazującym współczesnemu człowiekowi drogę do świętości”
To zdanie demaskuje rewolucyjną zmianę w pojmowaniu świętości, wprowadzoną przez sektę posoborową. Sanctitas (świętość) w prawdziwym Kościele katolickim oznaczała heroiczne praktykowanie cnót teologicznych i moralnych ad maiorem Dei gloriam (dla większej chwały Bożej), czego nie sposób pogodzić z modernistyczną koncepcją „łagodnego światła” służącego ludzkim potrzebom. Pius XI w encyklice Quas Primas podkreślał: „Królestwo Chrystusa jest przede wszystkim duchowe i odnosi się głównie do rzeczy duchowych”, podczas gdy przedstawione życiorysy koncentrują się na działalności socjalnej i humanitarnej.
Nieprawomocne procesy beatyfikacyjne
Wszystkie wymienione osoby zostały „beatyfikowane” przez uzurpatorów: Jana Pawła II (Maloyan, To Rot, Longo), Benedykta XVI (Poloni, Troncatti) i Franciszka (Rendiles Martínez, Hernández Cisneros). Według prawa kanonicznego z 1917 r. (kan. 1999 §1), beatyfikacja i kanonizacja należą do przywilejium exclusivum Romani Pontificis (wyłącznego przywileju Rzymskiego Papieża). Tymczasem od śmierci Piusa XII (1958) nie istnieje legalny następca św. Piotra, co czyni wszelkie akty „kanonizacyjne” nieważnymi ex defectu auctoritatis (z braku władzy).
Teologiczne sprzeczności w życiorysach „świętych”
Bartolo Longo, przedstawiany jako „apostoł różańca”, w młodości praktykował spirytyzm – działalność wyraźnie potępioną przez Kościół (Kodeks Prawa Kanonicznego z 1917 r., kan. 2325). Choć formalnie wyrzekł się tych praktyk, jego późniejsza duchowość nosi znamiona sentymentalizmu i przesady, czego dowodem słynna „Nowenna Pompejańska” nieposiadająca aprobaty władz kościelnych sprzed 1958 r.
Peter To Rot zginął w 1945 r. broniąc nierozerwalności małżeństwa przed japońskim okupantem. Choć sama obrona sakramentu jest szlachetna, fakt beatyfikacji przez Jana Pawła II – głównego architekta „teologii ciała” relatywizującej małżeństwo – stanowi dramatyczną sprzeczność.
Kult człowieka zamiast chwały Bożej
Szczególnie jaskrawym przykładem ideologicznego nadużycia jest José Gregorio Hernández Cisneros. Portal podkreśla, że w Wenezueli „wiele osób modli się do niego o zdrowie, także za 'papieża’ Franciszka”. To klasyczny przykład superstitio (przesądu), gdyż kult publiczny może być oddawany jedynie osobom oficjalnie kanonizowanym przez prawowitego papieża. Co więcej, sama idea „lekarza ubogich” jako wzoru świętości redukuje zbawienie do humanitarnej filantropii, podczas gdy św. Pius X w Lamentabili sane potępił tezę, że „dogmaty są tylko sposobem wyjaśnienia i etapem ewolucji świadomości chrześcijańskiej”.
Milczenie w kwestiach doktrynalnych
Artykuł konsekwentnie pomija kluczowe elementy doktrynalne:
- Brak oceny zgodności pism „błogosławionych” z niezmienną doktryną katolicką
- Żadna wzmianka o cudach wymaganych do kanonizacji według prawa kanonicznego z 1917 r. (kan. 2101)
- Całkowite przemilczenie faktu, że „Leon XIV” kontynuuje modernistyczną rewolucję Vaticanum II
W przypadku Marii Troncatti czytamy jedynie, że „poświęciła życie dla pojednania między Shuar a osadnikami”. To czysto naturalistyczna koncepcja pojednania, podczas gdy prawdziwe pojednanie dokonuje się przez Chrystusa (2 Kor 5:18). Brak jakiegokolwiek odniesienia do nawracania pogan czy obrony katolickiej doktryny przed synkretyzmem.
Manipulacje językowe i tytularne
Portal konsekwentnie używa tytułów kościelnych bez cudzysłowu („arcybiskup”, „biskup”, „siostra”), co stanowi implicite uznanie ważności posoborowej hierarchii. Tymczasem zgodnie z dekretem Świętego Oficjum z 1949 r., uczestnictwo w akcie kultu z heretykami lub schizmatykami stanowi grzech śmiertelny przeciwko wierze.
Sformułowania typu „Papież Leon XIV kanonizuje” to jawne naruszenie zasady Ecclesia supplet – Kościół uzupełnia braki jurysdykcji tylko w przypadku ważnie wyświęconych kapłanów pozostających w łączności z prawowitym papieżem. W przypadku zaś uzurpatorów po 1958 r. nie może być mowy o jakiejkolwiek władzy jurysdykcyjnej, co potwierdza bulla Cum ex Apostolatus Officio Pawła IV.
Spirytyzm i modernizm w życiu „świętych”
Życiorys Bartolo Longo odsłania jeszcze głębszy problem:
„Po okresie odejścia od wiary w młodości, w 1865 roku nawrócił się, odchodząc od praktyk spirytystycznych”
Praktyki spirytystyczne zostały jednoznacznie potępione przez św. Piusa X w motu proprio Sacrorum Antistitum jako „wyraźnie inspirowane przez diabła”. Fakt, że posoborowa sekta promuje byłego spirytystę jako wzór świętości, dowodzi jej całkowitego zerwania z katolicką tradycją.
Podobnie wątpliwości budzi María Carmen Rendiles Martínez, która według artykułu „po śmierci ojca i młodszego brata pomagała matce w wychowywaniu młodszych dzieci, bardzo szybko rozwijając w sobie głęboki zmysł macierzyństwa i troski”. To typowo modernistyczne sprowadzenie powołania zakonnego do naturalnych cnót społecznych, podczas gdy prawdziwe życie konsekrowane opiera się na radach ewangelicznych (czystość, ubóstwo, posłuszeństwo) i ma charakter eschatologiczny (Mt 19:12).
Podsumowanie: Święci bez Boga
Przedstawione „kanonizacje” stanowią kolejny etap budowy anti-Ecclesiae – kościoła antropocentrycznego, gdzie:
- Męczeństwo zastąpiono śmiercią za ideały humanitarne
- Heroiczność cnót zastąpiono działalnością społeczną
- Nadprzyrodzone cuda zastąpiono „świadectwem życia”
- Jednoznaczność doktrynalną zastąpiono ekumenicznym rozmyciem
Jak ostrzegał Pius IX w Syllabusie błędów: „Każdy człowiek jest wolny w przyjęciu i wyznawaniu tej religii, którą uzna za prawdziwą” (błąd nr 15) oraz „Protestantyzm jest tylko inną formą tej samej prawdziwej religii chrześcijańskiej” (błąd nr 18). Kanonizując osoby związane z modernizmem i synkretyzmem, struktury okupujące Watykan realizują właśnie ten program.
Za artykułem:
Dziś kanonizacja siedmiorga błogosławionych. Kim są nowi święci? (opoka.org.pl)
Data artykułu: 19.10.2025
