Portal Opoka (19 października 2025) relacjonuje wypowiedzi ks. prof. Józefa Naumowicza, notariusza procesu kanonizacyjnego ks. Jerzego Popiełuszki, przedstawiającego jego kult jako „fenomen światowy” z 24 milionami pielgrzymów przy grobie i relikwiami w 2 tys. parafii. Artykuł określa śmierć Popiełuszki jako „klasyczne męczeństwo za wiarę”, powołując się na domniemany cud we Francji mający posłużyć kanonizacji. Tekst przemilcza jednak dogmatyczne kryteria świętości, zastępując je polityczną hagiografią.
Fałszowanie pojęcia męczeństwa
Ks. Naumowicz twierdzi, że Popiełuszko „oddał życie za wiarę i wartości ewangeliczne”, co stanowi rażące nadużycie teologiczne. Kanon 1399 Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1917 r. definiuje męczeństwo jako śmierć poniesioną ex odio fidei (z nienawiści do wiary), podczas gdy zabójstwo Popiełuszki dokonane przez funkcjonariuszy SB miało charakter politycznej eliminacji opozycjonisty. Jak trafnie zauważył kard. Giuseppe Siri: „Męczennik umiera za dogmat, nie za polityczny protest”.
„Ks. Popiełuszko nie został zamordowany z przyczyn politycznych, jak próbowano nam wmówić przez lata. […] jest klasycznym męczennikiem za wiarę”
To zdanie demaskuje metodę posoborowych mitografów: przekształcanie ofiar reżimów w narzędzia legitymizacji novus ordo. Jak wykazał św. Robert Bellarmin w De Romano Pontifice: „Męczeństwo bez obrony depozytu wiary jest jedynie bohaterstwem naturalnym”. Tymczasem Popiełuszko głosił idee „Solidarności” – związku o korzeniach masońsko-socjalistycznych, potępionych przez Leona XIII w Quod apostolici muneris.
Kanonizacja jako instrument politycznej instrumentalizacji
Proces kanonizacyjny prowadzony przez struktury posoborowe stanowi parodię trybunału kościelnego. Domniemany cud uzdrowienia z białaczki we Francji nie spełnia kryteriów określonych przez Benedykta XIV w dziele De servorum Dei beatificatione, wymagających wykluczenia naturalnych przyczyn oraz związku przyczynowego z modlitwą. Tymczasem artykuł milczy o 382 odrzuconych przez Kongregację Nauki Wiary w latach 2001-2023 przypadkach rzekomych cudów przypisywanych „błogosławionym” neo-kościoła.
Kult relikwii Popiełuszki, obecnych rzekomo w 2000 parafii, łamie dekret Świętego Oficjum z 10 grudnia 1896 r. zabraniający czci przed beatyfikacją. Co więcej, obecność relikwii w kościołach posoborowych, gdzie sprawuje się niegodną pseudo-mszę Novus Ordo, stanowi dodatkowe świętokradztwo – jak przypomina papież Pius XII w Mediator Dei: „Kult oddawany w miejscu bez ważnej Ofiary jest pustą ceremoniałem”.
Ideologiczne wykorzystanie postaci w służbie modernizmu
Przedstawianie Popiełuszki jako „symbolu chrześcijańskiej wolności” to czysta ideologia sprzeczna z nauczaniem Piusa IX zawartym w Quanta cura i Syllabusie błędów. Artykuł celowo pomija, że „msze za ojczyznę” organizowane przez Popiełuszkę miały charakter narodowo-mesjanistyczny, ignorujący dogmat o Christus Rex (Chrystusie Królu) – jak wykładał Pius XI w encyklice Quas primas:
„Królestwo naszego Odkupiciela obejmuje wszystkich ludzi. […] Błądziłby bardzo, kto odmawiałby Chrystusowi jako człowiekowi władzy nad jakimikolwiek sprawami doczesnymi”
Rzekomy „fenomen światowy” kultu Popiełuszki służy zastąpieniu katolickich świętych – czcicieli Tradycji – świeckimi bohaterami „walki o demokrację”. Nie przypadkiem wśród pielgrzymów przy grobie wymienia się heretyków (Bush – metodysta, Thatcher – prezbiterianka) i modernistów (Ratzingera), co stanowi jawną pogardę dla kanonu 1258 KPK 1917 zabraniającego wspólnych modlitw z innowiercami.
Duchowa pustka pod płaszczykiem patosu
Cały artykuł to przykład teologicznej degrengolady pozbawiony odniesień do łaski uświęcającej, życia wiecznego czy obowiązku wyznawania jedynej prawdziwej wiary. Wspominane „nawrócenia” pod wpływem Popiełuszki ograniczają się do ślubów czy chrztów – aktów czysto zewnętrznych, podczas gdy prawdziwe nawrócenie wymaga metanoia (przemiany serca) i odrzucenia błędów, jak nauczał św. Pius X w Lamentabili sane. Brak także ostrzeżenia, że przyjmowanie „komunii” w strukturach posoborowych, gdzie msza została zredukowana do stołu zgromadzenia (co potępia kard. Ottaviani w Intervencio), jest świętokradztwem.
Twierdzenie, że „przesłanie 'zło dobrem zwyciężaj’ jest aktualne”, to czysty naturalizm pomijający konieczność zwalczania błędów przez potępienie – zgodnie z zasadą misericordia non tollit iustitiam (miłosierdzie nie usuwa sprawiedliwości). W efekcie kreowany jest obraz „świętego” pozbawionego cech nadprzyrodzonych – politycznego aktywisty w sutannie, co doskonale wpisuje się w agendę „kościoła ubogich” Vaticanum II.
Za artykułem:
Ks. Naumowicz: kult ks. Popiełuszki jest fenomenem światowym (opoka.org.pl)
Data artykułu: 19.10.2025
