Portal Gość Niedzielny informuje o uchwaleniu przez łotewski parlament Ustawy o dievturībie, która nadaje panteistycznemu ruchowi neopogańskiemu status oficjalnej religii tradycyjnej. Nowe prawo przyznaje tej wspólnocie osobowość prawną, uprawnienia do zawierania małżeństw o skutkach cywilnych oraz możliwość prowadzenia posługi kapelańskiej w instytucjach państwowych. Ruch dievturów, założony w 1925 roku przez Ernestsa Brastiņša, odwołuje się do mitologii przedchrześcijańskiej, uznając triady bóstw jako aspekty „Boga-wszechświata”.
Zdrada cywilizacji chrześcijańskiej pod płaszczykiem „tożsamości”
Ustawodawcy łotewscy, nadając pogańskiej sekcie status religii tradycyjnej, dokonali formalnej apostazji narodowej. Już Pius IX w Syllabusie błędów potępił jako „błąd” twierdzenie, że „Kościół powinien być oddzielony od państwa, a państwo od Kościoła” (pkt 55). Tymczasem współczesne reżimy, odwołując się do fałszywie pojętej neutralności światopoglądowej, sankcjonują cultus daemonum (kult demonów), który Sobór Florencki nazywał „haniebnym”.
„Łotysze potrzebują własnej religii łotewskiej” – głosił założyciel ruchu Brastiņš w 1925 roku, co stanowi jawny przejaw modernistycznej herezji ewolucji dogmatów. Jak przypominał św. Pius X w encyklice Pascendi: „Religia nie jest wymysłem ludzkiego poszukiwania, lecz nadprzyrodzonym depozytem objawionym przez Boga”.
Demoniczna parodia sacrum
Redaktorzy portalu bezkrytycznie powtarzają neopogańską retorykę, nazywając pogańskie praktyki „liturgią”, a kapłanów szatana – „duchownymi”. Tymczasem Kodeks Prawa Kanonicznego z 1917 r. (kan. 1258) surową ekskomuniką karał udział katolików w obrzędach niekatolickich. Współczesne zaś „duchowieństwo” posoborowe nie reaguje na tę jawną profanację pojęć świętych.
Szczególnie obrzydliwa jest próba stworzenia parodii Trójcy Świętej przez wprowadzenie triad bóstw. Jak nauczał Sobór Laterański IV: „Tylko jeden jest prawdziwy Bóg, Ojciec, Syn i Duch Święty, Trójca współistotna”. Kult „Māry – Matki Wód” czy „Laimy – Bogini Szczęścia” to klasyczny idolatriae crimen (grzech bałwochwalstwa), który zgodnie z Kodeksem Justyniana powinien podlegać karze śmierci.
Milczenie zdradzieckiej hierarchii
Artykuł nie wspomina ani słowem o reakcji lokalnego episkopatu, co potwierdza tylko całkowitą apostazję struktur posoborowych. Gdyby łotewscy „biskupi” zachowali resztki wiary, ich obowiązkiem byłoby wystosować list pasterski cytujący słowa Leona XIII z Humanum genus: „Kościół zawsze uważał pogaństwo za dzieło szatana”. Zamiast tego obserwujemy milczące przyzwolenie na zalegalizowanie kultu demonów w sercu Europy.
Warto zauważyć, że neopogański ruch odrodził się w 1991 roku – równolegle z „odnową” posoborowego pseudo-kościoła. To nie przypadek, lecz owoc tej samej rewolucji antykatolickiej, która zniszczyła łacińską liturgię i zastąpiła ją zgromadzeniem ludowym. Jak ostrzegał Pius XI w Quas Primas: „Gdy narody wyrzekną się panowania Chrystusa, pogrążą się w barbarzyństwie pogaństwa”.
Prawo Boże versus herezja wolności religijnej
Legalizacja dievturīby opiera się na modernistycznej doktrynie „wolności religijnej”, potępionej przez Piusa IX w Syllabusie (pkt 15-18) i św. Piusa X w Lamentabili (pkt 53-55). Quanta cura wyraźnie stwierdza: „Państwo nie może równać prawdziwej religii z sektami heretyckimi czy pogańskimi”. Tymczasem współczesne pseudo-państwa, w tym Łotwa, czynią z apostazji fundament prawa.
Potwierdza to jedynie prawdę o całkowitej likwidacji państw katolickich po 1958 roku. Jak pisał Pius IX do cara Rosji w 1873 r.: „Naród, który porzuca wiarę katolicką, stacza się do poziomu dzikich plemion”. Budowa „świątyni” Lokstene w 2016 roku to nic innego jak współczesna wersja ara diaboli (ołtarza diabła), przeciwko któremu walczyli średniowieczni misjonarze.
Duchowa odpowiedzialność wiernych
Katolicy w Łotwie stoją dziś przed dramatycznym wyborem: albo zachowają wierność Depositum Fidei (Depozytowi Wiary), albo ulegną presji państwowego pogaństwa. Jak przypomina kanon 2314 Kodeksu z 1917 r., ekskomunika latae sententiae grozi każdemu, kto „świadomie uczestniczy w kultach niekatolickich”.
W sytuacji, gdy struktury posoborowe nie zapewniają już ochrony wiary, obowiązkiem katolików jest tworzenie niezależnych wspólnot wiernych, odprawiających Najświętszą Ofiarę według rytu trydenckiego i odrzucających wszelkie formy współpracy z neopogańskim reżimem. Jak mówi 1. List św. Jana: „Nie miłujcie świata, ani tego, co jest na świecie. Jeśli kto miłuje świat, nie ma w nim miłości Ojca”.
Za artykułem:
Sejm Łotwy uchwalił Ustawę o dievturībie (gosc.pl)
Data artykułu: 21.10.2025
