Portal LifeSiteNews (21 października 2025) informuje o decyzji Waltera Rosenkranza, prezydenta austriackiego parlamentu, zakazującej stosowania tzw. języka „gender-inclusive” w oficjalnych komunikatach instytucji. W miejsce nienaturalnych konstrukcji z gwiazdkami czy dwukropkami („Bürger*innen”) przywrócono klasyczne formy językowe: rodzaj męski ogólny lub parę form męsko-żeńską („Sehr geehrte Damen und Herren”). Rosenkranz uzasadnił decyzję koniecznością przestrzegania zasad ortografii niemieckiej oraz „duchem konstytucji austriackiej”, podkreślając, że „prawdziwa równość” realizuje się poprzez edukację i szacunek, a nie manipulacje interpunkcyjne. Decyzja zapadła po zwycięstwie prawicowej Partii Wolnościowej (FPÖ) w wyborach 2024 roku, choć ugrupowanie nie uczestniczy obecnie w rządzie z powodu braku absolutnej większości.
Ideologiczny sabotaż języka jako przejaw kulturowego samobójstwa
Rzekomo „postępowe” eksperymenty językowe stanowią bezpośrednią agresję przeciwko recta ratio (zdrowemu rozsądkowi) i porządkowi natury ustanowionemu przez Stwórcę. Jak nauczał św. Tomasz z Akwinu: „Sapientis est ordinare” (zadaniem mędrca jest wprowadzać ład). Próby zastąpienia binarności płciowej – odbicia Bożego „mężczyzną i niewiastą stworzył ich” (Rdz 1,27) – ideologicznym chaosem „tożsamości płciowych”, to nie tylko bunt przeciwko antropologii chrześcijańskiej, ale jawny przejaw hybris (pychy) modernistycznej. Pius XI w encyklice Quas Primas przypominał, że Chrystus Król domaga się panowania nad „wszystkimi bez wyjątku ludźmi i społeczeństwami”, włączając w to sferę komunikacji społecznej. Tymczasem lewicowi inżynierowie społeczni, niczym fałszywi prorocy z Księgi Jeremiasza (23,16), „zwodzą mój lud mówiąc: Pokój! – podczas gdy nie ma pokoju”.
„Parliament is a place of democracy, not of linguistic experimentation” – stwierdzenie Rosenkranza odsłania jednak poważną lukę światopoglądową. Demokracja bowiem, oderwana od prawa naturalnego, staje się tyranią większości lub mniejszości. Jak ostrzegał Pius IX w Syllabusie błędów (1864), błędem jest twierdzenie, że „państwo jako źródło wszelkich praw posiada pewne prawa nieograniczone” (pkt 39). Bez odwołania do lex aeterna (prawa wiecznego) nawet słuszne decyzje pozostają kruche.
Polityczny pragmatyzm zamiast odnowy moralnej
Choć FPÖ słusznie odrzuca językowe ekscesy, jej postulat „równości poprzez edukację” pozostaje uwikłany w liberalne przesądy. Rosenkranz przemilcza fakt, że prawdziwa równość płci możliwa jest jedynie w świetle katolickiej doktryny o komplementarności, wyrażonej w encyklice Piusa XI Casti Connubii, a nie w ramach świeckiego humanitaryzmu. Brakuje tu fundamentalnego odniesienia do nadprzyrodzonego celu człowieka i konieczności podporządkowania prawa cywilnego prawu Bożemu. Jak podkreślał św. Robert Bellarmin w De Romano Pontifice: „Niechrześcijanin w żaden sposób nie może być Papieżem… Powodem tego jest to, że nie może być głową czegoś, czego nie jest członkiem” – analogicznie, państwo odrzucające społeczne panowanie Chrystusa skazuje się na duchową jałowość.
„We are returning to a language that reflects the spirit of the Austrian Constitution” – deklaracja prezydenta parlamentu odsłania kolejną półprawdę. Konstytucja austriacka, podobnie jak większość współczesnych dokumentów państwowych, jest zbudowana na fundamencie laickiego indyferentyzmu, co Pius IX potępił jako „błąd o wolności sumienia” (Syllabus, pkt 15-18). Bez odwołania do Regnare Christum volumus! (Chcemy, by Chrystus królował!) nawet powierzchowne reformy pozostają li tylko gaszeniem pożaru, gdy płonie cały dom.
Milczenie o źródle kryzysu: rewolucja obyczajowa jako owoc apostazji
Najjaskrawszą luką w analizie LifeSiteNews jest brak wskazania, że ideologia gender stanowi logiczny owoc społeczeństwa porzucającego wiarę katolicką. Gdy w 1968 roku antypapież Paweł VI ogłosił heretycką deklarację Dignitatis humanae o rzekomej „wolności religijnej”, otworzono furtkę dla wszelkich form buntu przeciwko prawu Bożemu. Jak przepowiedział św. Pius X w encyklice Pascendi Dominici gregis, moderniści dążą do „przystosowania Kościoła do nowoczesnego postępu”. Rosenkranz, skupiając się wyłącznie na językowym symptomie, pomija diagnozę choroby: kult człowieka zastępującego kult Boga.
„I want people to simply adhere to this and not invent their own language” – ten pragmatyczny postulat pozostaje bezsilny wobec faktu, że bez odnowy moralnej przez powrót do katolickiej Mszy i dyscypliny sakramentalnej, żadne „uczciwe możliwości” nie zatrzymają spirali dekadencji. Kanon 188.4 Kodeksu Prawa Kanonicznego (1917) jednoznacznie stwierdza: „Każdy urząd staje się wakujący na mocy samego faktu i bez żadnej deklaracji na skutek rezygnacji dorozumianej, uznanej przez samo prawo, jeśli duchowny:…4. Publicznie odstępuje od wiary katolickiej”. Analogicznie – naród odstępujący od wiary traci legitymację do stanowienia praw.
Decyzja austriackiego parlamentu, choć pozytywna w swej warstwie taktycznej, pozostaje li tylko gaszeniem pożaru, który trawi fundamenty cywilizacji łacińskiej. Dopóki Europa nie powróci do uznania Sociali Regno Christi (Społecznego Królowania Chrystusa) – głoszonego przez Piusa XI w Quas Primas – dopóty każda „konserwatywna” reakcja będzie jedynie opóźnianiem nieuniknionego sądu Bożego nad zbuntowanym światem.
Za artykułem:
Austrian parliament bans ‘gender-inclusive’ language in its official communications (lifesitenews.com)
Data artykułu: 21.10.2025
