Transformed: Mediolańska herezja wilhelmitów: gdy błąd podszywa się pod objawienie

Mediolańska herezja wilhelmitów: gdy błąd podszywa się pod objawienie

Podziel się tym:

Mediolańska herezja wilhelmitów: gdy błąd podszywa się pod objawienie

Portal Tygodnik Powszechny (21.10.2025) przedstawia historię Guglielmy z Mediolanu i jej wyznawców jako „dowód, że idea kapłaństwa kobiet znana była także w średniowieczu”. Artykuł relacjonuje działalność tzw. Dzieci Ducha Świętego, którzy głosili wcielenie Trzeciej Osoby Boskiej w kobietę oraz wprowadzali „kapłaństwo” i „papiestwo” kobiet. W narracji autorki pobrzmiewa subtelna apologia tej herezji, pomimo wzmianki o potępieniu przez inkwizycję.


Naturalistyczne wypaczenie prawd wiary

Opisane praktyki wilhelmitów stanowią klasyczny przykład sekty, która wykracza poza Objawienie, wprowadzając własne „objawienia” i struktury. Już sam fakt nazywania Guglielmy „wcieleniem Ducha Świętego” jest blasphemia in Spiritum Sanctum (bluźnierstwo przeciw Duchowi Świętemu), potępionym przez Chrystusa jako grzech nieodpuszczalny (Mt 12,31).

„Duch Święty miał się wcielić w kobietę”

To twierdzenie uderza w podstawowy dogmat o niestworzoności Osób Boskich. Jak nauczał Sobór Laterański IV: „Firmiter credimus… quod una singularis Dei essentia subsistit in tribus personis omnino aequalibus” („Mocno wierzymy… że jedna jedyna istota Boża istnieje w trzech Osobach całkowicie równych”). Żadne stworzenie – ani mężczyzna, ani kobieta – nie może być „wcieleniem” Boga poza Jednorodzonym Synem (J 1,14).

Fałszywe kapłaństwo jako uzurpacja władzy kościelnej

Rzekome „msze” odprawiane przez Maifredę da Pirovano w szatach pontyfikalnych to nie tylko nadużycie liturgiczne, ale świętokradztwo wymierzone w samą istotę Kapłaństwa Chrystusowego. Św. Pius X w dekrecie Lamentabili sane potępił twierdzenie, że „zwykli przewodnicy uzyskali charakter kapłański” (propozycja 49), podkreślając nadprzyrodzone pochodzenie święceń.

Kościół zawsze nauczał, że kapłaństwo służebne jest vocatione divina (powołaniem Bożym), zastrzeżonym dla mężczyzn na mocy ustanowienia Chrystusa, który wybrał Apostołów (Łk 6,13). Jak przypomina encyklika Ad catholici sacerdotii Piusa XI: „Christus Dominus, cum apostolos deligeret… solos viros assumpsit” („Chrystus Pan, gdy wybierał Apostołów… przyjął tylko mężczyzn”).

Milczenie o kluczowych aspektach doktrynalnych

Artykuł pomija fundamentalne kwestie:

  • Brak analizy teologicznej – herezja wilhelmitów nie jest konfrontowana z nauczaniem Magisterium, lecz przedstawiana jako „ciekawostka historyczna”
  • Niedopowiedzenie eschatologiczne – millenarystyczne idee wilhelmitów („nowa era”) zostały potępione już przez Papieża Syrycjusza w IV w. i stanowią powtarzający się motyw sekt apokaliptycznych
  • Relatywizacja sakramentów – „namaszczanie” wodą po obmyciu zwłok to parodia sakramentu chorych, co św. Kongregacja Świętego Oficjum kwalifikowała jako simonia sacramentorum

Modernistyczne podłoże współczesnej recepcji

Próby przedstawiania wilhelmitów jako „prekursorów kapłaństwa kobiet” zdradzają hermeneutykę ciągłości z posoborowymi innowacjami. Tymczasem Leon XIII w Satis cognitum ostrzegał: „Qui ab Ecclesia deficiunt, quamvis honeste vivere videantur… vitam aeternam non habebunt” („Ci, którzy odstępują od Kościoła, chociaż wydają się żyć uczciwie… nie będą mieć życia wiecznego”).

Należy przypomnieć, że już w 1300 r. inkwizycja prawidłowo rozpoznała w tej grupie haereticos et schismaticos, nakazując spalenie zwłok Guglielmy i jej wizerunków zgodnie z kanonem 24 Soboru w Kartaginie (419 r.).

Zakończenie: przestroga przed powtarzaniem błędów

Historia wilhelmitów stanowi aktualną przestrogę przed:

  1. Subiektywizacją wiary – zastępowaniem Objawienia prywatnymi „objawieniami”
  2. Demokratyzacją struktur kościelnych – kwestionowaniem hierarchicznego charakteru Kościoła
  3. Genderową rewolucją – negowaniem naturalnego i nadprzyrodzonego porządku płci

Jak przestrzegał św. Robert Bellarmin: „Haereticus manifestus… ipso facto caret omni jurisdictione” („Jawny heretyk… samym faktem [jest] pozbawiony wszelkiej jurysdykcji”) (De Romano Pontifice). Dlatego wszelkie próby rehabilitacji średniowiecznych sekt w duchu „postępowej tradycji” trzeba demaskować jako przejaw modernistycznej apostazji.


Za artykułem:
Gdy Duch Święty był kobietą. Historia Guglielmy z Mediolanu
  (tygodnikpowszechny.pl)
Data artykułu: 21.10.2025

Więcej polemik ze źródłem: tygodnikpowszechny.pl
Podziel się tą wiadomością z innymi.
Pin Share

Zostaw komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *

Ta strona używa Akismet do redukcji spamu. Dowiedz się, w jaki sposób przetwarzane są dane Twoich komentarzy.

Przewijanie do góry
Ethos Catholicus
Przegląd prywatności

Ta strona korzysta z ciasteczek, aby zapewnić Ci najlepszą możliwą obsługę. Informacje o ciasteczkach są przechowywane w przeglądarce i wykonują funkcje takie jak rozpoznawanie Cię po powrocie na naszą stronę internetową i pomaganie naszemu zespołowi w zrozumieniu, które sekcje witryny są dla Ciebie najbardziej interesujące i przydatne.