Portal eKAI (23 października 2025) relacjonuje obchody 77. rocznicy śmierci kardynała Augusta Hlonda, przedstawiając go jako wzór wierności Kościołowi i Polsce. Artykuł akcentuje proces beatyfikacyjny prowadzony przez struktury posoborowe, podkreśla rzekomą „heroiczność cnót” zatwierdzoną przez „papieża” Franciszka oraz przywołuje modły o beatyfikację w kościołach gnieźnieńskim i warszawskim. Całość utrzymana w tonie hagiograficznym, z licznymi odwołaniami do „świętego” Jana Pawła II i modernistycznej retoryki o „rozesłaniu słowa papieża do każdego domu”.
Neokościelna manipulacja pamięcią przedsoborowego hierarchy
Komunikat pomija fundamentalny fakt: proces beatyfikacyjny kard. Hlonda prowadzony jest przez paramasońską strukturę okupującą Watykan, która utraciła wszelką legitymację doktrynalną i jurysdykcyjną poprzez herezje Vaticanum II. Jak stwierdza Pius XI w encyklice Quas Primas: „Władza naszej Stolicy postanowiła, że biskup, duchowny lub chrześcijanin z prostego wyznania, który został złożony z urzędu lub ekskomunikowany przez (…) tego, który zaczął głosić herezję, nie będzie uważany za złożonego z urzędu ani ekskomunikowanego”. W świetle tej zasady „zatwierdzenie cnót” przez bergoglio jest aktem nieważnym z mocy samego prawa, jako pochodzące od jawnych heretyków.
„Zawsze pracowałem dla Kościoła, dla rozszerzenia Królestwa Bożego, dla Polski, dla dobra narodu polskiego. Byłem zawsze wiernym synem Kościoła św. i sumiennie spełniałem zlecenia Ojca Świętego, bo widziałem w nim zastępcę Chrystusa na ziemi”
Te szlachetne słowa kard. Hlonda zostają cynicznie zawłaszczone przez neo-kościół, który odrzucił ideę Królestwa Chrystusowego na rzecz „wolności religijnej” potępionej w Syllabusie errorum (pkt 15-18, 77-79). Gdy Pius IX nauczał, że „nie ma zbawienia poza Kościołem” (encyklika Quanto conficiamur moerore), dzisiejsza sekta głosi przeciwnie – co czyni każdą jej „beatryfikację” aktem bałwochwalczym.
Teologiczne sprzeczności i milczące apostazje
Artykuł wspomina o „duchowości marjowej” Hlonda, lecz przemilcza jego niezłomną postawę wobec modernizmu. Tymczasem Kongregacja Świętego Oficjum w dekrecie Lamentabili sane exitu potępiła jako herezję twierdzenie, że „dogmaty, sakramenty i hierarchia są tylko etapem ewolucji świadomości chrześcijańskiej” (pkt 54) – co właśnie praktykuje się w procesie Hlonda. Co więcej, „msze” wspominane w tekście odprawiane są według nowego rytu, który – jak wykazał kard. Ottaviani – „oddala się w sposób znaczący i całościowy od katolickiej teologii Mszy Świętej”.
„Św. Jan Paweł II w Gnieźnie w 1979 r. nazwał kard. A. Hlonda wielkim prymasem Polski niepodległej” – czytamy. Tutaj występuje podwójne kłamstwo: po pierwsze, osoba Wojtyły jako heretyka i apostaty nie może być tytułowana „świętym”; po drugie, sam Hlond w świetle kanonu 188 §4 Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1917 r. mógłby utracić urząd, gdyby uznał władzę posoborowych uzurpatorów. Milczenie na ten temat w materiale dowodzi celowej manipulacji historycznej.
Polityka wobec komunizmu i współczesne analogie
Chwaląc postawę kardynała wobec komunizmu, autorzy ukrywają, że obecna sekta posoborowa kontynuuje dokładnie tę samą walkę z Bogiem, tylko pod innymi sztandarami. Gdy Hlond potępiał „bezbożnictwo i walkę z religią”, dzisiejszy „kościół” Franciszka zawiera sojusze z neomarksistowskimi ideologiami, czego dowodem synod o synodalności czy Fiducia supplicans. Jak stwierdza bulla Cum ex Apostolatus Officio Pawła IV: „jeśli kiedykolwiek w jakimkolwiek czasie okaże się, że jakikolwiek Biskup (…) odstąpił od Wiary Katolickiej lub popadł w jakąś herezję: promocja lub wyniesienie (…) będą nieważne, nieobowiązujące i bezwartościowe”.
Profanum wykorzystanie postaci w służbie modernizmu
Wspomniane w tekście „przesłanie o zwycięstwie Niepokalanej” zostaje wypaczone przez porównanie do pontyfikatu Wojtyły. Tymczasem prawdziwe proroctwo dotyczyło niezłomnego trwania przy niezmiennej Wierze, podczas gdy JPII stał się ikoną apostazji – od Asyżu po „ekumeniczne” modlitwy z idolatrami. Organizatorom obchodów nie chodzi o cześć dla Hlonda, lecz o stworzenie fasady ciągłości między przedsoborowym katolicyzmem a obecną sektą – co stanowi jawną herezję przeciwko dogmatowi o niezmienności Kościoła.
W kontekście „modlitw o beatyfikację” należy przypomnieć kanon 2315 Kodeksu z 1917: „Kościół zabrania modlitw publicznych za ekskomunikowanych”. Skoro zaś uczestniczący w tych obrzędach „duchowni” są albo nieważnie wyświęceni (po 1968), albo jawnymi heretykami (akceptującymi nową „mszę”), każda taka „msza” jest świętokradztwem i profanacją pamięci hierarchy.
Kult człowieka zamiast chwały Boga
Cała narracja portalu eKAI wpisuje się w posoborowy kult bohaterów zastępujących Chrystusa Króla. Gdy Hlond głosił konieczność społecznego panowania Chrystusa (co potwierdza jego własny testament), obecna sekta zastąpiła to bałwochwalczym uwielbieniem dla „ludzi dialogu” i „budowniczych mostów”. Wspomniana w materiale „duchowość maryjna” została zredukowana do sentymentalnego folkloru, odartego z doktryny o Maria Mediatrice omnium gratiarum – czego dowodem usunięcie tego tytułu z liturgii i teologii posoborowej.
Podsumowując: rocznicowe obchody są próbą zawłaszczenia tradycji katolickiej przez sektę, która odrzuciła wszystkie dogmaty wiary. Jak nauczał św. Pius X w Pascendi dominici gregis, moderniści „nie wahają się twierdzić, że człowiek przez samo swoje doświadczenie i życie wewnętrzne dochodzi do Boga” – co dokładnie widać w próbach uczynienia z Hlonda „proto-dialogisty” zamiast nieugiętego obrońcy Regni Christi.
Za artykułem:
77. rocznica śmierci Czcigodnego Sługi Bożego kard. Augusta Hlonda SDB (vaticannews.va)
Data artykułu: 23.10.2025
