Portal Opoka (23 października 2025) relacjonuje powstanie komisji do zbadania rzekomego odrodzenia kultu Najświętszego Serca Pana Jezusa w Milejczycach. Biskup Piotr Sawczuk powołał grupę duchownych pod przewodnictwem ks. Jerzego Jastrzębskiego, która ma dokumentować „świadectwa łask” i „uporządkować” teologiczne podstawy lokalnego kultu. Artykuł gloryfikuje encyklikę papieża Franciszka „Dilexit nos” oraz adhortację Leona XIV „Dilexit te”, przedstawiając je jako duchową podstawę współczesnego odrodzenia nabożeństwa. Całość utrzymana jest w tonie emocjonalnego entuzjazmu, całkowicie pomijając dogmatyczne i dyscyplinarne normy Kościoła katolickiego.
Komisja bez kanonicznego mandatu: pseudonaukowy parawan dla mistyfikacji
„Komisję (…) powołał bp Piotr Sawczuk i tworzą ją także ks. prof. Janusz Królikowski, ks. prof. Tadeusz Syczewski, ks. dr Zenon Czumaj, ks. dr Jarosław Rzymski”
Już sama struktura „komisji badawczej” demaskuje duchową pustkę posoborowej sekty. Żaden z wymienionych duchownych nie posiada ważnych święceń, gdyż wszyscy wyświęceni zostali w nieważnych rytach po 1968 roku. Jak stwierdzał Pius XII w konstytucji Sacramentum Ordinis, ważność święceń wymaga nie tylko materii i formy, lecz także intencji czynienia tego, co czyni Kościół. Tymczasem nowy ryt święceń, wprowadzony przez modernistów, celowo zaciera ofiarniczy charakter kapłaństwa, redukując je do funkcji przewodniczenia „ludowi Bożemu”.
Twierdzenie, że „Kościół w Milejczycach jest niewielki, drewniany, urokliwy” podczas gdy „rocznie pielgrzymuje 50 tys. osób”, odsłania typowo posoborową mentalność: fetyszyzację liczby i emocjonalnego spektaklu. Św. Pius X w encyklice Pascendi dominici gregis demaskował takie zjawiska jako przejaw modernizmu: „Religia nie jest już tradycyjnym depozytem, lecz ewolucją świadomości zbiorowej, która dostosowuje się do potrzeb czasu” (nr 26).
Encyklika Franciszka: heretycka kontynuacja modernistycznej rewolucji
„Encyklika »Dilexit nos« została ogłoszona w kontekście jubileuszu 350-lecia objawień Najświętszego Serca Pana Jezusa św. Małgorzacie Marii Alacoque”
Próba połączenia objawień w Paray-le-Monial z dokumentem uzurpatora Bergoglio to szczyt teologicznego bezczelności. Prawdziwy kult Serca Jezusowego, zatwierdzony przez Klemensa XIII w 1765 roku, zawsze koncentrował się na zadośćuczynieniu za grzechy i wynagrodzeniu Boskiemu Majestatowi. Tymczasem Bergoglio w swojej encyklice całkowicie pomija aspekt ekspiacji, zastępując go psychologizującą frazeologią o „czułym przyjacielu dusz” i „relacji z Bogiem, który ma Serce”.
Jeszcze bardziej oburzające jest przywołanie „polskiego jezuity, ojca Kaspra Drużbickiego” jako rzekomego prekursora kultu. O. Drużbicki (+1662) działał przecież w okresie kontrreformacji, walcząc z protestanckim subiektywizmem! Jego traktat Meta cordium – Cor Jesu (1637) akcentował przede wszystkim królowską godność Chrystusa i potrzebę zadośćuczynienia za zniewagi wyrządzone Boskiemu Majestatowi – zupełne przeciwieństwo bergoglianowskiego sentymentalizmu.
Fałszywa mistyka w służbie naturalizmu
„Ludzie mówią, że czują, jakby spotykali przyjaciela – kogoś, kto ich słucha i rozumie”
To zdanie doskonale oddaje antykatolicką istotę całego fenomenu. Prawdziwe nabożeństwo do Serca Jezusowego, jak nauczał św. Małgorzata Maria Alacoque, polega na uczestnictwie w męce Chrystusa poprzez umartwienie i wynagrodzenie, nie zaś na szukaniu emocjonalnych pocieszeń. Pius XI w encyklice Miserentissimus Redemptor (1928) stanowczo potępił redukowanie kultu Serca Jezusowego do „słodkiej pobożności”: „Nie godzi się (…) by nabożeństwo to polegało tylko na zewnętrznych oznakach czy formułkach, lecz by sięgało do głębi duszy” (nr 18).
Tymczasem ks. Jastrzębski otwarcie głosi herezję: „wiara nie jest zbiorem zasad czy nakazów, ale żywą relacją z Bogiem”. To klasyczny przykład modernistycznej dialektyki, potępionej przez św. Piusa X w dekrecie Lamentabili (propozycja 22): „Dogmatyczne orzeczenia Kościoła mogą w końcu sprzeciwiać się prawdziwej wierze”. Relatywizacja doktryny na rzecz subiektywnych „doświadczeń” to cecha charakterystyczna posoborowego antykościoła.
Leon XIV kontynuatorem apostazji: od kultu Serca do kultu człowieka
„Papież Leon XIV w swojej adhortacji zachęca, by taką samą miłością – jakiej doświadczamy przy Sercu Jezusa – traktować ubogich”
Wspomniana adhortacja Dilexit te to kolejny przejaw satanicznej przebiegłości posoborowych uzurpatorów. Próbują oni wykorzystać autentyczny kult Serca Jezusowego do promowania naturalistycznej ideologii „opcji na rzecz ubogich”, całkowicie oderwanej od nadprzyrodzonego celu Kościoła. Pius XI w Quas Primas (1925) przypominał: „Pokój Chrystusowy może zapanować tylko w Królestwie Chrystusowym” – nie zaś w utopijnych projektach społecznych.
Szczególnie oburzające jest przywołanie postaci św. Karola de Foucauld i św. Teresy z Lisieux jako rzekomych wzorców duchowości Serca Jezusowego. Obie te postaci były promowane przez modernistów jako prekursorki posoborowej dewastacji wiary! Św. Pius X w liście apostolskim Notre charge apostolique (1910) potępił wszelkie próby łączenia duchowości katolickiej z „duchem demokratycznym” i „solidarnością społeczną”.
Książka ks. Jastrzębskiego: otwarta pułapka dla dusz
„Pisałem tę książkę podczas adoracji Najświętszego Sakramentu”
To zapewnienie to czysty cynizm. Prawdziwa adoracja eucharystyczna nie może współistnieć z akceptacją posoborowej liturgii, która – jak nauczał abp Marcel Lefebvre – „jest skażona protestanckim duchem” (List do Przyjaciół i Dobrodziejów, 1975). Co więcej, sama praktyka „pisania podczas adoracji” jest duchowo podejrzana, gdyż prawdziwe nabożeństwo eucharystyczne wymaga skupienia i milczenia przed Boską Obecnością.
Wspomnienie o „nowym tłumaczeniu” traktatu św. Franciszka Salezego przez Siostry Wizytki to kolejny element strategii: przemycanie modernistycznych treści pod płaszczykiem klasycznej duchowości. Tymczasem prawdziwa tradycja katolicka stoi w radykalnej opozycji do posoborowego synkretyzmu. Jak przypomina Pius IX w Syllabusie (1864): „Kościół powinien być oddzielony od państwa, a państwo od Kościoła” (propozycja 55 potępiona).
Milczenie o nadprzyrodzonym celu kultu: zdrada Chrystusa Króla
Najcięższym zarzutem wobec całego artykułu jest całkowite pominięcie kryterium nadprzyrodzonego w ocenie kultu. Autentyczne objawienia katolickie zawsze podkreślały konieczność pokuty, wynagrodzenia i poddania się pod panowanie Chrystusa Króla. Tymczasem w Milejczycach promuje się „doświadczenie bliskości” całkowicie oderwane od wymogów sprawiedliwości Bożej.
Brak choćby jednego odniesienia do encykliki Quas Primas Piusa XI, która ustanowiła uroczystość Chrystusa Króla, demaskuje prawdziwe intencje autorów. Jak nauczał papież Pius XI: „Nie będzie trwałego pokoju, dopóki jednostki i państwa nie uznają panowania Zbawiciela naszego”. Promowanie kultu Serca Jezusowego bez jednoczesnego głoszenia społecznego panowania Chrystusa to czysta hipokryzja.
W świetle niezmiennej doktryny katolickiej, fenomen Milejczyc należy uznać za kolejną odsłonę posoborowej mistyfikacji. Zamiast prowadzić dusze do prawdziwego wynagrodzenia Boskiemu Sercu, staje się on narzędziem utrwalania modernistycznej herezji w Polsce. Jedyną drogą ocalenia pozostaje powrót do integralnej tradycji katolickiej i odrzucenie wszelkich posoborowych nowinek.
Za artykułem:
Ks. Jastrzębski o fenomenie Milejczyc: Serce Jezusa to czuły przyjaciel duszy (opoka.org.pl)
Data artykułu: 23.10.2025
