Portal LifeSiteNews informuje o inicjatywie kanadyjskiego lidera Partii Konserwatywnej Pierre’a Poilievre’a, który poprzez petycję dąży do likwidacji rządowych programów Diversity, Equity and Inclusion (DEI). Mark Milke z Aristotle Foundation for Public Policy krytykuje DEI jako „nieliberalne i antymerytokratyczne”, podkreślając konieczność powrotu do zasad opartych na zasłudze. Artykuł przedstawia tę walkę jako element szerszej „konserwatywnej ofensywy” przeciwko „lewicowej ideologii”, porównując działania Poilievre’a do polityki Donalda Trumpa czy gubernatorów Youngkina i DeSantisa w USA.
Naturalistyczne złudzenie „sprawiedliwości społecznej”
Komentowany artykuł wpada w klasyczną pułapkę naturalizmu politycznego, gdzie walka z jednym przejawem rewolucji kulturowej (DEI) służy jako parawan dla milczącego przyjęcia jej metafizycznych fundamentów. Gdy Milke deklaruje: „Rządy nie powinny mieć biurokracji, której zadaniem jest dyskryminacja ze względu na kolor skóry, pochodzenie etniczne, płeć”, zapomina, że każdy system społeczny odzwierciedla konkretną hierarchię wartości – albo opartą na prawie naturalnym wypływającym z Prawa Bożego, albo na rewolucyjnej tyranii relatywizmu.
„Jeśli ludzie stracą pracę, którzy promują DEI, trudno. Są lepsze sposoby na zarabianie na życie niż dyskryminowanie ludzi ze względu na ich niezmienne cechy” – Mark Milke.
Ta pozornie słuszna krytyka pomija rdzeń problemu: DEI nie jest aberracją, ale logiczną konsekwencją społeczeństwa odrzucającego Cuius regio, eius religio (czyj kraj, tego religia) na rzecz laickiego pluralizmu. Pius XI w Quas primas jednoznacznie nauczał: „Państwa i narody mają obowiązek publicznie czcić Chrystusa i Jego słuchać (…) aby wszystkie stosunki w państwie układały się na podstawie przykazań Bożych i zasad chrześcijańskich”. Bez uznania społecznego panowania Chrystusa Króla każda „reforma” pozostanie kosmetyczną zmianą w ramach tego samego antychrześcijańskiego paradygmatu.
Mit „neutralności światopoglądowej” konserwatyzmu
Promowanie „zasady zasługi” jako alternatywy dla DEI to przejaw liberalnego złudzenia, że możliwe jest stworzenie sprawiedliwego porządku społecznego w oderwaniu od Objawienia. Kanon 1373 Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1917 roku potępia tych, którzy „twierdzą, że najlepszym ustrojem społeczeństwa jest ten, w którym nie uznaje się obowiązku wyznawania religii w życiu publicznym”. Konserwatyści kanadyjscy, walcząc z DEI, jednocześnie akceptują fundamenty społeczeństwa pluralistycznego, co czyni ich walkę z góry skazaną na porażkę.
Redukcja problemu do „wydajności” jest szczególnie wymowna: „Prowadzi to do podstawowego pytania o to, jakie społeczeństwo chcemy mieć i co powinny robić rządy” – mówi Milke. Ale pytanie nie jest „jakie społeczeństwo”, tylko czyjemu Królowi społeczeństwo będzie służyć. Leon XIII w Immortale Dei demaskował takich reformatorów: „Gdy Boga i Jezusa Chrystusa usunięto z praw i z państw (…) zburzone zostały fundamenty pod tąż władzą, gdyż usunięto główną przyczynę, dlaczego jedni mają prawo rozkazywać, drudzy zaś mają obowiązek słuchać”.
Amerykańskie miraże i brak katolickiej alternatywy
Porównania do Trumpa, Youngkina czy DeSantisa potwierdzają ideową bankructwo tej inicjatywy. Wspomniane postaci nigdy nie kwestionowały podstaw systemu: aborcji „do trzech miesięcy”, małżeństw sodomitów, czy obowiązkowej edukacji genderowej. Pascendi św. Piusa X potępia takich „reformatorów”: „Moderniści starają się wszelkimi sposobami, aby Kościół stał się demokratyczny”. Skuteczna walka z DEI wymagałaby odrzucenia całego dziedzictwa rewolucji francuskiej, czego żaden współczesny „konserwatysta” nie proponuje.
Artykuł przemilcza kluczowy wymiar duchowy: DEI jest narzędziem walki z porządkiem naturalnym, które – jak nauczał Pius IX w Syllabusie błędów – „wychodzi z zasadów naturalizmu i ateizmu, a dąży do tego, by usunąć zupełnie z duszy ludzkiej wszelką religię”. Bez przywrócenia katolickiego porządku prawnego (jak w encyklice Libertas Leona XIII) i publicznego uznania praw Chrystusa Króla, każda „anty-DEI” inicjatywa będzie jedynie przegrupowaniem sił wroga.
Duchowa pustka „merytokracji”
Koncept „równości szans” propagowany przez Milkego („skupiłbyś się na zapewnieniu równości szans, zamiast mówić komuś: +Nie możesz dostać tej pracy, bo według dzisiejszych kryteriów wyglądasz niewłaściwie+”) to kolejna herezja liberalna. Katolicka nauka społeczna odrzuca zarówno kolektywistyczny egalitaryzm, jak i indywidualistyczny merytokratyzm, głosząc organiczną wizję społeczeństwa, gdzie każdy stan ma swoje przywileje i obowiązki wynikające z Bożego porządku. Pius XI w Divini Redemptoris przestrzegał: „Człowiek nie może być ostatecznym celem społeczeństwa. Oboje bowiem – i człowiek, i społeczeństwo – podlegają Bogu”.
Brak w artykule jakiegokolwiek odniesienia do nadprzyrodzonego celu człowieka czy konieczności podporządkowania prawa cywilnego prawu Bożemu demaskuje prawdziwe oblicze tej „konserwatywnej rebelii”: jest to jedynie walka frakcji w ramach tego samego masońskiego projektu nowego światowego ładu. Jak pisał św. Pius X w Notre charge apostolique: „Kościół nie może ani nie powinien brać udziału w żadnych przedsięwzięciach, które nie podporządkowują się w pełni prawu Chrystusa i najwyższemu dobru dusz”.
Za artykułem:
Conservative push to end Canada’s ‘anti-merit’ DEI programs receives support (lifesitenews.com)
Data artykułu: 23.10.2025
