Portal EWTN (24 października 2025) przedstawia postać Jána Korca jako „kardynała”, „Jezuitę” i „tajnego biskupa” z okresu komunistycznej Czechosłowacji, gloryfikując jego działalność podziemną oraz późniejszą karierę w strukturach posoborowych. Artykuł pomija jednak fundamentalne pytania o zgodność jego posługi z niezmienną doktryną katolicką, ukazując typową dla neo-kościoła instrumentalizację historii w służbie modernizmu.
Nielegalne święcenia w czasach prześladowań
Secretum consecrationis (tajność święceń) w przypadku Korca stanowi pierwszy punkt zapalny. Kanon 953 Codex Iuris Canonici z 1917 roku jednoznacznie stwierdza: „Nikomu nie wolno ważnie udzielać święceń bez apostolskiego mandatu”. Tymczasem Korec przyjął sakrę biskupią w 1951 roku od współwięźnia Pavla Hnilicy – który sam otrzymał nielegalne święcenia od ekskomunikowanego biskupa Michela d’Herbigny’ego. Jak zauważa teolog Louis Billot SJ w De Ecclesia Christi: „Każda władza jurysdykcji pochodzi bezpośrednio lub pośrednio od Rzymskiego Papieża”. Tajna linia „biskupów” bez mandatu Stolicy Apostolskiej tworzyła równoległą strukturę, która nawet w warunkach prześladowań naruszała zasadę una sancta.
Artykuł bezkrytycznie powiela mit „najmłodszego biskupa świata”, podczas gdy w rzeczywistości mamy do czynienia z symulacją sakramentu. Jak wykazuje św. Robert Bellarmin w De Romano Pontifice: „Nawet w sytuacji ekstremalnej konieczności nikt nie może ważnie otrzymać święceń bez mandatu papieskiego”. To nie heroizm, lecz akt nieposłuszeństwa wobec prawa kanonicznego.
Kolaboracja z posoborowym antykościołem
„W 1990 roku Jan Paweł II mianował go biskupem Nitry – najstarszej diecezji w świecie słowiańskim – i uczynił kardynałem w 1991 roku”
Ten fragment demaskuje prawdziwą naturę „posługi” Korca. Przyjęcie nominacji od Wojtyły – jawnych antypapieży według doktryny o haereticis manifestis – stanowi akt współudziału w destrukcji Kościoła. Jak uczy Pius XII w encyklice Mystici Corporis Christi (1943): „Nie mogą należeć do Kościoła ci, którzy nie chcą być posłuszni papieżowi lub odmawiają mu komunii”. Korec nie tylko uznał antypapieży, ale stał się częścią ich pseudo-hierarchii, akceptując reformy Vaticanum II i nową „mszę” Pawła VI.
Podkreślanie przez artykuł, że Korec prowadził rekolekcje dla Kurii Rzymskiej w 1998 roku, to nie powód do chwały, lecz dowód głębokiej infiltracji modernizmu. Jak zauważa Mgr Marcel Lefebvre w They Have Uncrowned Him: „Współpraca z modernistycznym Rzymem oznacza akceptację jego błędów”.
Fałszywy ekumenizm i rewizjonizm historyczny
Artykuł cytuje Bergoglia, który mówiąc o Korcu w 2021 roku, stwierdził: „To jest Ewangelia! Ona rozwija się w życiu i historii poprzez pokorną i cierpliwą miłość”. To typowa dla neo-kościoła redukcja wiary do sentymentalnego humanitaryzmu. Tymczasem prawdziwa Ewangelia – jak przypomina Pius XI w Quas Primas – głosi „panowanie społeczne Naszego Pana Jezusa Chrystusa nad narodami”, a nie dialog z prześladowcami.
Najjaskrawszym przejawem apostazji jest milczenie o zasadniczej kwestii: Korec przez cały okres „służby” w posoborowiu nie sprzeciwił się ani wolności religijnej (potępionej w Quanta Cura), ani ekumenizmowi (potępionemu w Mortalium Animos), ani kolegialności (obalonej przez Pastor Aeternus Vaticanum I). Jego „heroizm” ograniczył się do oporu wobec komunizmu, podczas gdy akceptował równie zgubny modernizm kościelny.
Teologiczne sprzeczności i pominięcia
Portal EWTN przedstawia Korca jako autora 70 książek, lecz nie zadaje pytania o ich zgodność z Magisterium. Tymczasem już w 1907 roku Lamentabili sane exitu potępiło modernistyczne błędy w rodzaju: „Dogmaty nie są prawdami pochodzenia Bożego, lecz interpretacją faktów religijnych przez ludzki umysł” (teza 22). Czy prace Korca uniknęły tego błędu? Artykuł milczy.
Równie wymowne jest przemilczenie faktu, że Nitra – diecezja powierzona Korecowi – stała się po 1989 roku laboratorium posoborowych eksperymentów: wprowadzania „mszy” nowego rytu, ekumenicznych zgromadzeń i dialogu z marksistami. Jak słusznie zauważa abp Karol Wojtyła w liście do Pawła VI z 1965 roku (sic!): „W Czechosłowacji komuniści pozwalają działać tylko tym księżom, którzy akceptują współpracę z reżimem”. Ta sama zasada obowiązywała po 1989 roku wobec akceptujących neo-kościół.
Symptomatologia modernizmu
Cała narracja artykułu opiera się na typowo modernistycznej metodzie: zastąpieniu teologicznych kryteriów oceny emocjonalnymi opowieściami o „cierpieniu” i „opozycji wobec reżimu”. Jak uczy św. Pius X w Pascendi Dominici Gregis: „Moderniści mieszają prawdę z fałszem, by uczynić błędy bardziej strawnymi”.
Gdy autor chwali Korca za „ordynowanie około 120 księży” w konspiracji, pomija kluczowe pytanie: czy ci kapłani sprawowali prawowitą Mszę św., czy też stali się później propagatorami nowego rytu? Historyczne dane wskazują na to drugie – co czyni całą „podziemną sieć” narzędziem destrukcji, a nie zachowania Tradycji.
Najbardziej wymownym symbolem pozostaje fakt, że Bergoglio – kolejny antypapież i jawny heretyk – cytuje Korca jako wzór. To wystarczająca ocena prawdziwej duchowej tożsamości „biskupa w kombinezonie”. Jak przypomina Sobór Watykański I: „Duch Święty nie był obiecany następcom Piotra po to, aby pod ich kierunkiem objawiali nową naukę, lecz aby pod ich opieką święcie zachowywali i wiernie wyjaśniali objawienie przekazane przez Apostołów”.
Prawdziwy heroizm w czasach apostazji polegałby na odrzuceniu zarówno komunizmu, jak i posoborowego modernizmu – czego Korec nigdy nie dokonał. Jego pomnik w Nitrze to nie monument katolickiej wierności, lecz kamień milowy na drodze destrukcji Kościoła w środkowej Europie.
Za artykułem:
‘Bishop in overalls’: Cardinal Ján Korec’s witness remembered 10 years after his death (catholicnewsagency.com)
Data artykułu: 24.10.2025
