„Konserwacja” apostazji: pseudosakra biskupia w sekcie posoborowej
Struktura okupująca Watykan donosi o rytuale narzucenia rąk na modernistycznym urzędniku Mirosławie Wachowskim, dokonanym przez antypapieża Leona XIV (Roberta Prevosta) w bazylice św. Piotra 26 października 2025 r. Ceremoniał przedstawiony jest jako „konsekracja biskupia”, choć brakuje w niej podstawowych warunków ważności sakramentu święceń w obliczu apostazji całego aparatu posoborowego.
Teatr nieprawowitości
„Domenica 26 ottobre alle ore 17.00, nella Basilica di San Pietro, avrà luogo la consacrazione episcopale di Mons. Mirosław Wachowski” – głosi komunikat, pomijając milczeniem kluczowy fakt: antypapież Leon XIV nie posiada żadnej władzy jurysdykcyjnej, będąc jawnym heretykiem. Jak przypomina bulla „Cum ex Apostolatus Officio” Pawła IV: „jeśli kiedykolwiek okaże się, że Rzymski Papież przed swoją promocją odstąpił od Wiary Katolickiej lub popadł w herezję – jego promocja będzie nieważna, nieobowiązująca i bezwartościowa” (cyt. za [FILE: Obrona sedewakantyzmu]).
„Papa Leone XIV ha nominato Mons. Mirosław Wachowski nunzio apostolico in Iraq”
Ta fraza demaskuje całą farsę: mianowanie „nuncjusza” przez antypapieża to akt czysto administracyjny w strukturze pozbawionej nadprzyrodzonej legitymacji. Kanon 951 Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1917 r. wyraźnie stanowi, że święcenia biskupie wymagają ważnie wyświęconego konsekratora głównego oraz współkonsekratorów – tu zaś wszyscy uczestnicy rytuału wywodzą się z linii święceń Paula VI, które Święte Oficjum w 1968 r. uznało za „wątpliwe i prawdopodobnie nieważne”.
Teologia zdrady
Komunikat operuje językiem czysto biurokratycznym, redukując sakrament święceń do aktu personalnego w korporacji:
- „Sottosegretario per i Rapporti con gli Stati della Segreteria di Stato” – tytuł urzędniczy zastępuje teologiczną kategorię pasterza dusz
- „elevato alla sede titolare di Villamagna di Proconsolare” – fikcyjne biskupstwo tytularne jako przejaw zerwania z zasadą „Ecclesia semper vivit in fide” (Kościół zawsze żyje w wierze)
Jak nauczał Pius X w „Lamentabili sane exitu”: „Dogmaty, sakramenty i hierarchia są tylko sposobem wyjaśnienia i etapem ewolucji świadomości chrześcijańskiej” (propozycja potępiona nr 54, [FILE: Lamentabili sane exitu]). Właśnie tę modernistyczną zasadę wciela w życie sekta posoborowa, zamieniając święcenia w narzędzie władzy menedżerskiej.
Milczenie o grzechu przeciwko Duchowi Świętemu
Cała relacja pomija kluczowe ostrzeżenie św. Pawła: „Nałożenie rąk niech będzie dokonywane rozważnie i nie miej udziału w grzechach cudzych” (1 Tm 5,22). Udział w „święceniach” udzielanych przez apostatów jest współuczestnictwem w świętokradztwie, co potwierdza teologia moralna oparta na Sumie Teologicznej (II-II, q. 100, a. 2):
„Wszelka współpraca formalna z niekatolickimi obrzędami jest ciężkim wykroczeniem przeciwko cnocie religijności”
Brak także ostrzeżenia, że przyjmowanie „Komunii” w strukturach posoborowych, gdzie Msza została zredukowana do stołu zgromadzenia, a rubryki naruszają teologię ofiary przebłagalnej, jest jeżeli nie li 'tylko’ świętokradztwem, to bałwochwalstwem.
Symptom końca czasów
Ta pseudosakra stanowi kolejne wypełnienie proroctwa „abominationis desolationis” (Mt 24,15). Jak pisał kard. Louis Billot SJ w [FILE: Obrona sedewakantyzmu]: „Ordynacje dokonywane przez heretyków są nie tylko niegodziwe, lecz stanowią profanację świętych czynności”. W świetle kanonu 2370 KPK 1917, wszyscy uczestnicy tej ceremonii podlegają ekskomunice latae sententiae.
Jedyną odpowiedzią wiernego katolika musi być nieprzejednana wierność depozytowi wiary, odrzucenie wszelkich form współpracy z posoborową antyhierarchią oraz modlitwa o rychły powrót prawowitego Papieża. Jak głosi encyklika Piusa XI „Quas Primas”: „Królestwo Chrystusa obejmuje wszystkich ludzi, a odrzucenie Jego panowania prowadzi do ruiny społeczeństw” ([FILE: Encyklika Quas Primas – PIUS XI 11.12.1925]).
Za artykułem:
26 ottobre: Consacrazione episcopale di Mons. Mirosław Wachowski (episkopat.pl)
Data artykułu: 24.10.2025
