Portal LifeSiteNews (27 października 2025) informuje o masowym marszu 20-30 tysięcy mieszkańców kanadyjskiej prowincji Alberta, domagających się natychmiastowego referendum niepodległościowego. Organizatorzy z grupy Alberta Prosperity Project (APP) argumentują konieczność secesji „encroaching federal government” oraz potrzebą pełnej kontroli nad zasobami naturalnymi. Konserwatywny rząd premier Danielle Smith, choć nie popiera pełnej niezależności, wprowadza ustawy ułatwiające inicjatywy referendalne i wzmacniające autonomię prowincji wobec Ottawy. Artykuł przedstawia konflikt jako odpowiedź na federalną politykę klimatyczną ograniczającą wydobycie ropy i gazu.
Bunt przeciwko tyranii czy rewolta bez fundamentu nadprzyrodzonego?
Ruch separatystyczny w Albercie, choć podszyty słusznym sprzeciwem wobec ekologicznego totalitaryzmu liberałów, odsłania głębszy kryzys duchowy współczesnych społeczeństw. Brak jakiegokolwiek odniesienia do prawa Bożego czy katolickiej nauki społecznej w postulatach APP demaskuje czysto naturalistyczne podłoże tych aspiracji. Jak nauczał Pius XI w Quas Primas: „Nadzieja trwałego pokoju dotąd nie zajaśnieje narodom, dopóki jednostki i państwa wyrzekać się będą i nie zechcą uznać panowania Zbawiciela naszego”. Tymczasem zarówno federalni liberałowie, jak i alberccy separatyści operują wyłącznie kategoriami materialnego dobrobytu, całkowicie pomijając obowiązek publicznego uznania królewskiej władzy Chrystusa.
„We can’t delay. We can’t slow down. This is our moment. This is our future. For our families, for our children, for Alberta. Alberta will be free”
Retoryka prawnika Keitha Wilsona, oparta na pojęciach „wolności” i „przyszłości dla dzieci”, jest typowym przykładem iluminackiego języka rewolucji, gdzie Bóg zastępowany jest abstrakcyjnym „dobrem przyszłych pokoleń”. Jak ostrzegał św. Pius X w Lamentabili sane exitu, moderniści redukują religię do „pewnego ruchu religijnego zastosowanego lub dającego się zastosować do różnych czasów”. Podobnie APP traktuje niepodległość jako cel sam w sobie, nie pytając o jej moralną legitymizację w świetle katolickiej doktryny.
Katolicka nauka o prawowitości buntu a Alberta
Katechizm Kościoła Katolickiego (przedsoborowy) dopuszczał prawo do oporu przeciwko tyranii, jednak pod ścisłymi warunkami: gdy władza 1) jawnie występuje przeciwko prawu Bożemu, 2) narusza dobro wspólne w sposób systematyczny, 3) istnieje realna szansa na powodzenie bez większego rozlewu krwi. Tymczasem artykuł nie przedstawia żadnych dowodów na łamanie przez Ottawę podstawowych praw natury – federalne ograniczenia ekonomiczne, choć głupie, nie stanowią moralnie usprawiedliwionej przyczyny do secesji. Jak zauważył kard. Alfredo Ottaviani: „Żadna wspólnota nie może rościć sobie prawa do samostanowienia, jeśli nie jest gotowa uznać nad sobą prawdziwego Króla”.
Milczenie o prawdziwym źródle kryzysu
Najcięższym zarzutem wobec całej narracji jest całkowite pominięcie religijnego wymiaru kryzysu. Kanada, która w 1982 roku usunęła odniesienia do Boga z konstytucji, od dawna jest modelowym przykładem społeczeństwa zbuntowanego przeciwko Chrystusowemu panowaniu. Pius XI w Quas Primas jednoznacznie wskazywał: „Zburzony zupełnie pokój domowy wskutek zapomnienia i zaniedbania obowiązków; węzły rodzinne rozluźnione i trwałość rodzin zachwiana; całe wreszcie społeczeństwo do głębi wstrząśnięte i ku zagładzie idące” to nieuchronne konsekwencje odrzucenia społecznego panowania Chrystusa. Ani federalni liberałowie, ani alberccy separatyści nie proponują powrotu do katolickich fundamentów prawa – ich spór to jedynie walka dwóch odmian tego samego świeckiego liberalizmu.
Niebezpieczeństwo amerykańskiej protekcji
Wzmianka o spotkaniach działaczy APP z amerykańskimi politykami w Waszyngtonie powinna budzić najwyższy niepokój. Stany Zjednoczone, które w 1787 roku przyjęły konstytucję celowo pomijającą imię Chrystusa, są historycznym wylęgarnią masońskiego naturalizmu. Jak ostrzegał Pius IX w Syllabus errorum, błędem jest wiara, że „Kościół powinien pogodzić się z postępem, liberalizmem i współczesną cywilizacją” (pkt 80). Flirtując z administracją Trumpa, alberccy separatyści jedynie wymieniają jednego świeckiego protektora na drugiego, nie rozwiązując fundamentalnego problemu odrzucenia Boskiego porządku.
Rozwiązania pozorne wobec kryzysu istotowego
Ustawodawcze działania rządu Smith, choć przedstawiane jako obrona „praw konstytucyjnych”, są jedynie pozorowaniem suwerenności. Jak zauważył św. Robert Bellarmin: „Żadna władza świecka nie może być prawowita, jeśli nie uznaje swej służebnej roli wobec Kościoła”. Projekt ustawy pozwalającej ignorować porozumienia WHO to walka z symptomami, podczas gdy przyczyna choroby – oficjalne apostazja Kanady od wiary katolickiej – pozostaje nienaruszona. Bez publicznego uznania królewskiej władzy Chrystusa i odwołania się do prawa Bożego, jakiekolwiek „wzmocnienie autonomii” pozostanie jedynie świeckim eksperymentem skazanym na niepowodzenie.
Katolicka droga wyjścia
Jedynym moralnie dopuszczalnym rozwiązaniem dla mieszkańców Alberty jest organizacja krucjaty różańcowej o nawrócenie Kanady i publiczne zadośćuczynienie za grzechy apostazji. Jak przypominał Pius XI, „przez oddawanie tej czci publicznej Królowaniu Pańskiemu muszą sobie ludzie przypomnieć, że Kościół (…) żąda dla siebie z prawa mu przysługującego, którego zrzec się nie może, pełnej wolności i niezależności od władzy świeckiej”. Dopóki ruch niepodległościowy nie postawi na pierwszym miejscu restauracji społecznego panowania Chrystusa Króla, jego działania będą jedynie przejawem tego samego modernizmu, który zwalcza w liberałach.
Za artykułem:
Thousands of Albertans march to demand independence from Canada (lifesitenews.com)
Data artykułu: 28.10.2025
