Portal eKAI (28 października 2025) relacjonuje obchody 60. rocznicy deklaracji *Nostra aetate*, przedstawiając je jako kamień milowy w relacjach Kościoła z judaizmem. Podczas konferencji w Wyższym Seminarium Duchownym w Łodzi „Grzeszny kardynał” Ryś (w cudzysłowie jako pseudo-hierarcha) wezwał do „nawrócenia od przemocy ku dialogowi”, podczas gdy rabin David Sandmel określił dokument jako „rewolucję kończącą nauczanie pogardy”. Zaprezentowano również książkę dokumentującą rzekomą ewolucję katolickiego stanowiska wobec Żydów. Całość stanowi jaskrawą ilustrację apostazji posoborowego establishmentu.
Próba unieważnienia Krzyża poprzez „duchowe nawrócenie”
Komentowany artykuł otwiera teza, jakoby *Nostra aetate* „na zawsze odmieniła relacje Kościoła z religiami niechrześcijańskimi”. Już w tym sformułowaniu ujawnia się modernistyczna herezja podważająca dogmat Extra Ecclesiam nulla salus (Poza Kościołem nie ma zbawienia). „Kardynał” Ryś kontynuuje tę destrukcję, mówiąc o rzekomym „nawróceniu Kościoła od przemocy ku dialogowi”, co stanowi odwrócenie porządku nadprzyrodzonego.
„Tam, gdzie wiara sięga po przemoc, kończy się wiara i zaczyna się bałwochwalstwo”
— grzmi pseudo-hierarcha, zapominając, że Kościół zawsze nauczał, iż przemoc wobec heretyków i niewiernych nie jest nigdy celem, ale prawo do użycia siły w obronie wiary i porządku społecznego stanowi przywilej władzy świeckiej (Leon XIII, Libertas praestantissimum). Tymczasem u podstaw całej konferencji leży podstawowy błąd: utożsamienie głoszenia Ewangelii z przemocą, a milczenia wobec błędów — z miłością.
Jak przypomina Pius XI w encyklice Quas Primas:
„Niechaj więc obowiązkiem i staraniem Waszym będzie, Czcigodni Bracia, aby w dniu oznaczonym przed tą doroczną uroczystością wygłoszono w każdej parafii kazania do ludu, w którychby ten lud dokładnie pouczony o istocie, znaczeniu i ważności tego święta, wezwano, by tak życie urządził i ułożył, iżby ono odpowiadało życiu tych, którzy wiernie i gorliwie słuchają rozkazów Boskiego Króla”
Gdzie w nauczaniu „kardynała” Rysia znajdujemy wezwanie do poddania narodów pod panowanie Chrystusa Króla?
Relatywizm doktrynalny pod pozorem „żywego korzenia”
Artykuł ujawnia kolejny modernistyczny sofizmat: przeniesienie akcentu z depozytu wiary na rzekomo „żywy korzeń dialogu”. „Kardynał” Ryś otwarcie przyznaje:
„w nauczaniu Kościoła ciężar gatunkowy przesuwa się dziś na relacje z judaizmem współczesnym”
To jawne odejście od nauki św. Pawła, który w Liście do Rzymian (11:17-24) mówiąc o „szlachetnej oliwce”, jednoznacznie wskazuje, że odcięte gałęzie judaizmu talmudycznego mogą zostać wszczepione na powrót jedynie przez przyjęcie Chrystusa. Tymczasem konferencja propaguje herezję, jakoby „Stare Przymierze nigdy nie zostało odwołane” — co stoi w sprzeczności z nauczaniem Soboru Jerozolimskiego (Dz 15) oraz nieomylną definicją Soboru Florenckiego (1442):
„Święty Sobór powszechny we Florencji (…) wyznaje, że po ogłoszeniu Ewangelii nikt, nawet wierzący w Chrystusa, ani obrzezany, nie może uniknąć kary wiecznej, jeśli nie przyłączy się do Kościoła przed końcem życia”
Wystąpienie ambasadora Izraela Jaakowa Finkelsteina demaskuje prawdziwy cel tego dialogu:
„Definicja IHRA jasno mówi, że w wielu przypadkach krytyka Izraela (…) jest antysemicka”
Czyli próbę narzucenia świeckiego prawodawstwa jako normy oceny nauczania Kościoła. To dokładnie wypełnia proroctwo Piusa X z encykliki Pascendi, który ostrzegał, że moderniści „państwo stawiają ponad Kościołem”.
Książka jako pomnik apostazji
Prezentowana publikacja „Kościół katolicki wobec Żydów i judaizmu” to katalog odstępstwa od wiary. Gromadząc „wszystkie watykańskie dokumenty o relacjach z judaizmem”, staje się ona antologiami herezji potępionych w Syllabusie Piusa IX, który w punkcie 17 stanowi:
„Dobrą należy żywić nadzieję co do wiecznego zbawienia wszystkich tych, którzy wcale nie żyją w prawdziwym Kościele Chrystusa” — Błąd
oraz w punkcie 18:
„Protestantyzm jest niczym innym jak inną formą tej samej prawdziwej religii chrześcijańskiej, w której formie można się podobać Bogu tak samo jak w Kościele katolickim” — Błąd
Redaktorzy tomu — „kardynał” Ryś i prof. Żurek — działają w duchu potępionym przez św. Piusa X w dekrecie Lamentabili (1907), który w punkcie 21 stwierdza:
„Dogmaty, które Kościół podaje jako objawione, nie są prawdami pochodzenia Boskiego, ale są pewną interpretacją faktów religijnych, którą z dużym wysiłkiem wypracował sobie umysł ludzki” — Błąd
Wspólna modlitwa jako akt bałwochwalstwa
Szczytem przewrotności jest relacja ze „wspólnej modlitwy Żydów i chrześcijan”. Jakakolwiek wspólna modlitwa z wyznawcami judaizmu talmudycznego stanowi ciężki grzech współudziału w błędzie, co potwierdza Kodeks Prawa Kanonicznego z 1917 r. (kan. 1258). Tymczasem konferencja łódzka urządza spektakl synkretyzmu, łamiąc nakaz św. Pawła:
„Nie wprzęgajcie się z niewiernymi w jedno jarzmo. Cóż bowiem wspólnego ma sprawiedliwość z nieprawością? Albo jakaż jest wspólnota światła z ciemnością?” (2 Kor 6:14)
Duch Antychrysta w objęciach „braterstwa”
Cały ten spektakl „dialogu” odsłania swoje eschatologiczne oblicze. Gdy „kardynał” Ryś mówi, że *Nostra aetate* „ma żyć w młodych”, wypełnia się proroctwo Piusa X z encykliki E supremi apostolatus:
„Prawdziwym zamysłem współczesnych wrogów Kościoła jest (…) wzniecenie śmiertelnej nienawiści między różnymi klasami społeczeństwa, obalenie wszelkiego porządku religijnego i społecznego”
„Połączenie religijne” (jak to określa Syllabus, pkt 77-79) prowadzone pod egidą posoborowych uzurpatorów to nie „duchowy postęp”, lecz przygotowanie gruntu pod panowanie Antychrysta. Jak ostrzegał Leon XIII w modlitwie do św. Michała Archanioła — odrzuconej przez posoborowych modernizatorów — „nieprzyjaciel i zbawca ludzkości wzmógł swą zuchwałą złośliwość”.
Za artykułem:
60 lat po „Nostra aetate”: o dialogu, nawróceniu i marzeniach (vaticannews.va)
Data artykułu: 28.10.2025
