Portal Opoka (12 sierpnia 2025) informuje o nominacji ks. Davida Buersmeyera na stanowisko rzecznika „praw obywatelskich” archidiecezji Detroit. Kapłan ten otwarcie popiera święcenia kobiet, należy do progresywnych stowarzyszeń kwestionujących doktrynę katolicką oraz promuje praktykę rozgrzeszenia ogólnego bez spowiedzi ustnej. Decyzję tę podjął abp Edward Weisenburger, który wcześniej zakazał Mszy trydenckiej i usunął z seminarium profesorów wiernych tradycyjnej nauce Kościoła. Ten jawny promocja herezji stanowi logiczny finał destrukcji sakralnej struktury, która dawno utraciła prawo nazywać się Kościołem Chrystusowym.
Faktyczne potwierdzenie kulturowej rewolucji w neo kościele
Nominacja Buersmeyera nie jest odosobnionym incydentem, lecz systemowym wdrożeniem modernistycznej agendy zapoczątkowanej przez Jana XXIII. Jak odnotowano:
„ks. Buersmeyer przyczynił się do powstania [dokumentu] dotyczącego wdrożenia nowego rytu sakramentu pokuty”
, co w praktyce oznacza zastąpienie spowiedzi szczegółowej ogólnym rozgrzeszeniem bez wymogu żalu za grzechy. Taka praktyka – dopuszczalna wyłącznie in periculo mortis (w niebezpieczeństwie śmierci) – została tu przekształcona w narzędzie demontażu sakramentalnego porządku.
Co więcej, artykuł wspomina:
„stowarzyszenie postulowało jednak rezygnację ze spowiedzi ustnej i udzielanie wiernym rozgrzeszenia ogólnego bez wyznawania grzechów”
. To jawne pogwałcenie kanonu 6 Soboru Trydenckiego, który stanowi: „Jeśliby ktoś powiedział, że w sakramencie pokuty… nie jest z ustanowienia Bożego konieczne do odpuszczenia grzechów wyznanie wszystkich i poszczególnych grzechów śmiertelnych… niech będzie wyklęty” (Sess. XIV, can. 6).
Językowa maskarada jako objaw teologicznej zgnilizny
Sformułowania typu „rzecznik praw obywatelskich” czy „ombudsman” odsłaniają radykalne zeświecczenie funkcji kościelnych. W miejsce pasterza strzegącego owczarni wprowadza się urzędnika państwowego, którego rola sprowadza się do negocjacji między „prawami jednostki” a instytucją. To perfekcyjne odwzorowanie protestanckiej zasady cuius regio, eius religio (czyja władza, tego religia), gdzie Kościół staje się podmiotem prawa cywilnego.
W tekście pojawia się charakterystyczne określenie „progresywne stowarzyszenia kapłańskie”, które należałoby rozszyfrować jako organizacje heretyckie działające na szkodę duszy wiernych. Poparcie dla „święceń” kobiet uderza w samą istotę kapłaństwa, zdefiniowanego przez Piusa XII jako „nałożenie rąk nie dla jakiejś posługi wobec wspólnoty, ale dla prawdziwej ofiary Nowego Testamentu” (encyklika Mediator Dei).
Teologiczna anatomia apostazji
Sedno problemu leży w odrzuceniu depositum fidei (depozytu wiary) na rzecz kultu człowieka. Ks. Buersmeyer powołuje się na
„osiągnięcia współczesnej nauki i medycyny”
w kwestiach moralności, co stanowi klasyczną definicję modernizmu potępionego przez św. Piusa X: „Religia nie ma być zwierzchniczką, ale poddaną nauki” (encyklika Pascendi).
Naruszenie artykułu wiary dotyczącego potestas clavium (władzy kluczy) poprzez postulat rozgrzeszenia ogólnego równa się unieważnieniu Krzyżowej Ofiary. Jak nauczał Sobór Trydencki: „Kapłan nie jest jedynie przewodnikiem, lecz sędzią ustanowionym przez Boga, przed którego trybunałem rozgrzesza lub potępia” (Sess. XIV, cap. 6).
Najcięższą zbrodnią jest jednak promocja bałwochwalstwa równości w sferze sacrum. Kanon 968 §1 Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1917 roku jednoznacznie stwierdza: „Do ważnego przyjęcia święceń wymaga się płci męskiej”. To nie dyscyplina, lecz dogmat sięgający samej natury character indelebilis (znaku niezatartego), który Chrystus odcisnął wyłącznie na Apostołach i ich następcach.
Syndrom końcowej fazy auto-destrukcji posoborowia
Wybór Weisenburgera na „arcybiskupa” Detroit przez Franciszka oraz jego kolejne decyzje to eksperyment laboratoryjny ukazujący, do jakiego stopnia struktury okupujące Watykan stały się antykościołem. Usunięcie profesorów seminarium wiernych doktrynie katolickiej (Martina, Echeverri i Petersa) oraz zastąpienie ich modernistami dowodzi realizacji zasady corruptio optimi pessima (zepsucie najlepszych jest najgorsze).
Milczenie artykułu w kwestii status animarum (stanu dusz) wiernych narażonych na heretyckie nauki jest szczególnie wymowne. Gdzie ostrzeżenie przed świętokradzkimi „komuniami” rozdawanymi przez kapłanów-odstępców? Gdzie wzmianka o ex opere operato (mocy samego obrzędu), które w przypadku nieważnych sakramentów nie działa?
Duchowy wymiar katastrofy
Cała sytuacja stanowi realizację proroctwa z encykliki Quas Primas Piusa XI: „Gdy odrzuci się panowanie Chrystusa, nieuniknionym następstwem jest tyrania ludzi”. Kult „praw człowieka” zastąpił tu cześć dla Praw Bożych, a dialog z grzechem – obowiązek głoszenia prawdy.
Najtragiczniejszym wymiarem jest zdrada dusz powierzonych opiece tych, którzy powinni być stróżami owczarni. Jak pisał św. Grzegorz Wielki: „Gdy kapłani milczą, owce idące na zatracenie stają się krwią na ich rękach” (Regula Pastoralis). Tu nie ma już milczenia – jest aktywna współpraca z duchem świata.
W świetle niezmiennej doktryny, struktury zarządzane przez Weisenburgera i jemu podobnych utraciły jakiekolwiek pozory katolickości. Jak głosi bulla Cum Ex Apostolatus Officio Pawła IV: „Każdy wyższy duchowny, który popadnie w herezję, automatycznie traci swoją godność i urząd”.
Za artykułem:
Kapłan popierający święcenia kobiet – rzecznikiem archidiecezji Detroit (opoka.org.pl)
Data artykułu: 12.08.2025
