Portal informuje o promulgacji nowego Statutu Konferencji Episkopatu Polski przez abp. Tadeusza Wojdę SAC i bp. Marka Marczaka. Dokument zatwierdzony przez Dykasterię ds. Biskupów 29 września 2025 r. (Prot. N931/2022) ma wejść w życie 30 listopada 2025 r., czyli w pierwszą niedzielę Adwentu. Podstawą prawną są dekret soborowy „Christus Dominus” (1965) oraz kan. 451 Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1983 r.. Tekst zatwierdzono podczas Zebrania Plenarnego
„biskupów diecezjalnych zgromadzonych w Częstochowie 25 sierpnia 2025 r.”
Ogłoszono jedynie zmianę trybu promulgacji – zamiast tradycyjnych „Aktów KEP” wystarczy publikacja na stronie internetowej.
Nieprawomocność źródła
Cała konstrukcja prawna opiera się na dwóch nieważnych fundamentach:
1. Sobór Watykański II jako zgromadzenie heretyckie (por. kan. 188 §4 KPK 1917) nie mógł wydać żadnego obowiązującego dokumentu. „Christus Dominus” to rewolucyjny akt demontażu monarchicznego ustroju Kościoła na rzecz kolegializmu potępionego przez św. Pius X w encyklice „Vehementer Nos” (1906):
„Kościół jest ze swej istoty społeczeństwem nierównym, obejmującym dwie kategorie osób: pasterzy i trzodę”
.
2. Kodeks Jana Pawła II z 1983 r. jest nieważny ex defectu auctoritatis (z powodu braku władzy prawodawczej u antypapieża). Jak przypomina bulla „Cum ex Apostolatus Officio” Pawła IV (1559):
„Jeżeli kiedykolwiek okaże się, że biskup […] popadł w herezję – jego promocja będzie nieważna, niebyła i bezskuteczna”
. „Biskupi” posoborowi, wyświęceni po 1968 r. przy użyciu nieważnego rytu święceń (Pontificalis Romani), nie posiadają sukcesji apostolskiej.
Kolegializm jako herezja eklezjologiczna
Statut KEP stanowi jawny przejaw modernistycznej teorii kolegialności, potępionej przez Piusa VI w konstytucji „Auctorem Fidei” (1794). Koncepcja „wspólnoty biskupów” jako podmiotu władzy zwierzchniej w Kościele jest sprzeczna z dogmatem o prymacie Piotrowym (Vaticanum I, konst. „Pastor Aeternus”). Św. Robert Bellarmin w „De Romano Pontifice” (II, 30) precyzuje:
„Kościół jest monarchią absolutną, gdzie papież posiada pełnię władzy prawodawczej, wykonawczej i sądowniczej”
.
Znaki apostazji
1. Promulgacja w święto św. Judy Tadeusza – pozorna pobożność maskująca zerwanie z Tradycją. W kalendarzu trydenckim 28 października to wspomnienie św. Szymona i Judy Apostołów, co podkreśla nierozerwalność władzy apostolskiej. Tymczasem statut sankcjonuje „diecezje” pozbawione ważnej sukcesji.
2. Redukcja promulgacji do strony internetowej – symbol odejścia od sacrum na rzecz technokratycznej biurokracji. Pius XII w encyklice „Mediator Dei” (1947) przestrzegał:
„Liturgia nie jest tworzona przez wspólnotę, lecz otrzymana z depozytu wiary”
.
3. Brak wzmianki o Chrystusie Królu – dokumenty posoborowe systematycznie usuwają ideę społecznego panowania Chrystusa, co Pius XI w „Quas Primas” (1925) nazwał
„odstępstwem od posłuszeństwa”
prowadzącym do
„zniszczenia porządku społecznego”
.
Teologia nieważności
„Abp” Wojda i „bp” Marczak występują jako pseudoeptiscopi (fałszywi biskupi), których „statut” nie może być źródłem prawa. Jak uczy św. Cyprian w „De Unitate Ecclesiae”:
„Poza Kościołem nie ma ani kapłaństwa, ani ofiary”
.
W świetle kan. 147 KPK 1917:
„Nieważnie otrzymuje święcenia i władzę jurysdykcji ten, kto otrzymuje je od zwierzchnika heretyckiego lub schizmatyckiego”
.
Podsumowanie: struktura antykościoła
Nowy statut KEP to akt prawny „soborowego kościoła”, który – jak ostrzegał św. Pius X w dekrecie „Lamentabili” (1907) – stanowi
„syntezę wszystkich herezji”
. Brak w nim:
– odniesienia do niezmiennej doktryny
– potępienia błędów współczesności
– obrony praw Chrystusa Króla
Zamiast tego mamy biurokratyczny mechanizm zarządzania wspólnotą religijną, gdzie „biskupi” są jedynie urzędnikami globalistycznej struktury.
Za artykułem:
Decreto – la promulgazione del nuovo Statuto della Conferenza Episcopale Polacca (episkopat.pl)
Data artykułu: 28.10.2025
