Portal eKAI (21 kwietnia 2025) prezentuje orędzie greckokatolickich „biskupów” w Polsce na Wielkanoc, w którym Eugeniusz Popowicz („arcybiskup przemysko-warszawski”), Włodzimierz Juszczak („biskup wrocławsko-koszaliński”) i Arkadiusz Trochanowski („biskup olsztyńsko-gdański”) głoszą ekumeniczną wizję chrześcijaństwa pozbawioną nadprzyrodzonej eschatologii. Dokument będzie odczytywany w cerkwiach w Poniedziałek Wielkanocny, co stanowi jawne nadużycie liturgiczne.
Teologiczny synkretyzm pod płaszczem „radości paschalnej”
„Prawda o zmartwychwstaniu Jezusa Chrystusa zadziwia świat od dwóch tysięcy lat i jest źródłem radosnej nadziei dla tych, którzy przyjmują ją z wiarą” – deklarują sygnatariusze, celowo pomijając konieczność przynależności do jedynego prawdziwego Kościoła dla osiągnięcia zbawienia. To klasyczny manewr posoborowej hermeneutyki, gdzie extra Ecclesiam nulla salus (poza Kościołem nie ma zbawienia) zastępuje się mglistym „uniwersalizmem zbawczym”.
„To nadzieja dla wszystkich ludzi, dla każdego człowieka, dla wszystkich zagubionych i poszukujących drogi zbawienia”.
Stwierdzenie to pozostaje w jawnej kolizji z encykliką Mortalium animos Piusa XI, która stanowczo potępia „fałszywą ideę, jakoby ludzie mogli w jakikolwiek sposób dojść do wiecznego zbawienia, pozostając w swoich błędach”. Brak jakiegokolwiek odniesienia do konieczności nawrócenia się z herezji i schizmy demaskuje apostolską niemoc autorów.
Naturalizacja łaski w służbie geopolityki
Wyzyskując kontekst wojny na Ukrainie, „hierarchowie” praktykują teologiczną instrumentalizację: „W tym trudnym momencie historii, naznaczonym chaosem wojen, zmartwychwstały Jezus jawi się jako potężne źródło światła”. Ta retoryka to kwintesencja posoborowego redukcjonizmu, gdzie Kalwaria staje się metaforą terapii społecznej, a nie jedyną Ofiarą przebłagalną za grzechy świata.
Szokujące jest milczenie w sprawie świętokradzkich „eucharystii” sprawowanych według zreformowanych ryłów. Dokument zachęca do „uczestnictwa w Eucharystii”, lecz pomija kluczowy fakt, że posoborowe „sakramenty” greckokatolików – podobnie jak nowy ryt rzymski – zostały pozbawione ważności przez zmianę materii, formy i intencji (potwierdzone przez teologów takich jak ks. Anthony Cekada).
Jubileusz jako narzędzie ekumenicznej destrukcji
Wezwanie do pielgrzymowania do „świątyń jubileuszowych” i podążania za „Jarosławską Ikoną Matki Bożej” stanowi przejaw bałwochwalczego kultu obrazów, potępionego już na Soborze Trydenckim. Co więcej, promowanie „przesłania wierności Bogu w trudnych czasach” z Góry Jawor to niebezpieczne mieszanie ludowej pobożności z objawieniami prywatnymi, których Kościół nigdy nie zatwierdził.
„Prawo Boże jest zawsze aktualne, nawet jeśli ktoś próbuje umniejszać wartości chrześcijańskie”.
To zdanie – pozornie ortodoksyjne – ukazuje hipokryzję sygnatariuszy. Podczas gdy Pius IX w Syllabusie błędów potępiał tezę, że „Kościół powinien się pogodzić z postępem” (pkt 80), oni sami aktywnie uczestniczą w modernistycznej destrukcji prawa kanonicznego poprzez:
- Milczenie na temat obowiązku ustanawiania społecznego panowania Chrystusa Króla (Quas Primas, Pius XI)
- Pomijanie konieczności nawrócenia narodów słowiańskich z prawosławnej herezji
- Akceptację relatywizacji małżeństwa sakramentalnego w praktyce duszpasterskiej
Fałszywa duchowość bez krzyża
Apel o „chrześcijańskie wychowanie w naszych rodzinach” brzmi jak szyderstwo wobec rzeczywistości, w której greckokatolickie struktury:
- Promują synkretyzm liturgiczny poprzez tzw. reformę Studiów
- Akceptują neo-modernistyczną egzegezę Pisma Świętego
- Współpracują z posoborowym antykościołem w ramach ekumenicznych projektów
Zakończenie dokumentu to kwintesencja teologii pustego grobu: „Niech zmartwychwstały Chrystus obdarzy Was wszystkich pokojem i wewnętrznym spokojem”. Gdzie jest wezwanie do pokuty? Gdzie ostrzeżenie przed wiecznym potępieniem? To nie orędzie paschalne, lecz terapeutyczny manifest oderwany od nadprzyrodzonej rzeczywistości.
W świetle dekretu Lamentabili sane exitu (Św. Oficjum, 1907) tekst ten stanowi zbiór potępionych błędów modernizmu: redukcja wiary do subiektywnego doświadczenia (pkt 25), relatywizacja dogmatów (pkt 22) i fałszywe pojmowanie ewolucji Kościoła (pkt 53). „Biskupi” greckokatoliccy – jako funkcjonariusze posoborowej hybrydy – występują nie tylko przeciwko Tradycji, ale przeciwko samemu Chrystusowi Królowi.
