Portal eKAI (18 kwietnia 2025) relacjonuje obchody Triduum Paschalnego w Kościele greckokatolickim, podkreślając liturgiczne różnice względem rytu rzymskiego przy jednoczesnym akcentowaniu jedności terminów świąt wielkanocnych. Wspomniano obrzędy Wielkiego Czwartku z obmyciem nóg przez „abpa” Eugeniusza Popowicza, brak konsekracji olejów przez miejscowych „biskupów” (zastrzeżone dla „patriarchy” Szewczuka), praktykę płaszczenicy zamiast Bożego Grobu oraz kalendarz juliański jako przyczynę ruchomej daty Wielkanocy. Artykuł kończy się apelem o finansowe wsparcie portalu.
Schizma w szatach ekumenicznego spektaklu
Opisywana „jedność terminów” Wielkanocy to zdradliwa iluzja mająca zasłonić dogłębny rozkład doktrynalny. Już Pius XI w Quas Primas (1925) przypominał, że „pokój możliwy jest jedynie w królestwie Chrystusa”, zaś Sobór Florencki (1439) jednoznacznie potępił greckie schizmatyków, stwierdzając: „Święty Rzymski Kościół mocno wierzy, wyznaje i głosi, że «nikt pozostający poza Kościołem katolickim, nie tylko poganie, lecz także żydzi, heretycy i schizmatycy, nie mogą stać się uczestnikami życia wiecznego»” (Denzinger 714). Tymczasem prezentowane praktyki:
„W tym roku grekokatolicy świętują Wielkanoc w tym samym czasie, co Kościół rzymskokatolicki”
to klasyczny przykład relatywizacji prawd wiary na ołtarzu ekumenicznego synkretyzmu. Prawdziwy Kościół Katolicki nie negocjuje kalendarzy z heretykami, lecz nakazuje im powrót do owczarni (Bonifacy VIII, Unam Sanctam). Wspólne celebracje z strukturami posoborowymi to zdrada wobec kanonu 1258 Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1917 r., zabraniającego katolikom „aktywnego uczestnictwa w obrzędach niekatolickich”.
Pragnienie władzy zamiast służby prawdzie
Wspomniany ryt obmycia nóg:
„metropolita przemysko-warszawski abp Eugeniusz Popowicz przewodniczył liturgii w kościele Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny przy klasztorze oo. Bazylianów w Warszawie”
odarty jest z teologicznej głębi, sprowadzony do czysto socjologicznego gestu. W tradycyjnej teologii władza biskupia jest uczestnictwem w kapłaństwie Chrystusa-Króla, nie zaś – jak chce posoborowie – „służbą wspólnocie”. Już św. Robert Bellarmin w De Romano Pontifice podkreślał: „Biskup jest widzialną głową swojej diecezji, ziemskim namiestnikiem Chrystusa”. Tymczasem w opisanej liturgii:
- Brak konsekracji olejów przez miejscowych „biskupów” (czynność zarezerwowana dla „patriarchy” Szewczuka) obnaża protestancką redukcję sakramentalnego charakteru kapłaństwa
- Przeniesienie obrzędu z katedry do przypadkowej świątyni niszczy zasadę cathedra – sedes doctrinae (katedra – siedziba nauki)
- Obecność „kleryków i ojców duchowych” z lubelskiego „seminarium” to jedynie symulacja formacji kapłańskiej, skoro od 1968 r. święcenia są nieważne z powodu zmiany formuły sakramentalnej
Płaszczenica: prawosławny relikt w miejsce katolickiej adoracji
Opisana praktyka:
„Nie ma Bożego Grobu, natomiast na środku świątyni umieszczana jest płaszczenica – rodzaj ikony z wizerunkiem ciała Jezusa po Jej śmierci, owiniętego w płótno”
to jawny przejaw wschodniego bałwochwalstwa, potępionego już przez Sobór Trydencki (sesja XXV). Podczas gdy katolicki Grób Pański ukazuje realną obecność Chrystusa w Eucharystii, płaszczenica sprowadza Misterium do estetycznego spektaklu. Pius XII w Mediator Dei (1947) ostrzegał przed „niebezpieczeństwem przekształcenia liturgii w przedstawienie teatralne”.
Szczególnie oburzające jest milczenie na temat nieobecności Ofiary Mszy Świętej w Wielki Piątek. Jak przypomina kanon apostolski nr 63: „Jeśli jakiś biskup, prezbiter lub dianon odprawi Mszę w Wielki Piątek – niech będzie złożony z urzędu”. Tymczasem grekokatolicy – podobnie jak posoborowi moderniści – zastępują Bezkrwawą Ofiarę czczymi „nieszporami” i „jutrznią”.
Fałszywa jedność oparta na kalendarzowym kompromisie
Wspomniane w artykule uzgodnienia kalendarzowe:
„W tym roku grekokatolicy świętują Wielkanoc w tym samym czasie, co Kościół rzymskokatolicki. Nieraz jednak różnica sięga aż 5 tygodni”
to strategiczny manewr zmierzający do zatarcia różnic dogmatycznych. Jak zauważył św. Augustyn: „W rzeczach wątpliwych – wolność, w rzeczach koniecznych – jedność, we wszystkich – miłość”. Daty świąt należą do rzeczy drugorzędnych, podczas gdy wspólnota wiary jest nienaruszalna. Tymczasem grekokatolicy trwają w błędach prawosławia:
- Odrzucenie Filioque (że Duch Święty pochodzi od Ojca i Syna)
- Odmowa uznania prymatu jurysdykcyjnego Papieża
- Kult ikon sprzeczny z Dekalogiem (Wj 20,4-5)
Pius XI w encyklice Mortalium animos (1928) kategorycznie zakazał udziału w „kongresach, zebraniach, stowarzyszeniach czy związkach, które zmierzają do zjednoczenia wszystkich wyznań”. Tymczasem opisywane praktyki są właśnie takim ekumenicznym spektaklem.
Spuścizna unii brzeskiej: duchowy rozkład pod płaszczykiem rytualizmu
Rytuał bizantyjski sam w sobie nie byłby problemem – o ile pozostawałby wierny katolickiej doktrynie. Jednakże od czasu tzw. „soboru watykańskiego II” grekokatolicy stali się awangardą modernizmu:
- „Patriarcha” Szewczuk otwarcie głosi konieczność „synodalności” (czyli demokratyzacji Kościoła)
- Wielkopiątkowe nabożeństwa coraz częściej pomijają modlitwy za nawrócenie żydów i heretyków
- Seminaryjna formacja porzuciła scholastykę na rzecz „teologii narodu” i innych modernistycznych herezji
Św. Pius X w Lamentabili sane exitu (1907) potępił jako błędną tezę nr 58: „Prawda zmienia się wraz z człowiekiem, ponieważ rozwija się wraz z nim, w nim i przez niego”. Tymczasem opisane obrzędy są żywym przykładem tej herezji – gdzie starożytne formy stają się parawanem dla rewolucyjnej treści.
Konsekwencje apostazji: od płaszczenicy do pogaństwa
Brak w artykule jakiejkolwiek wzmianki o konieczności nawrócenia prawosławnych czy ostrzeżenia przed świętokradzką Komunią w rycie posoborowym to milczenie mówiące więcej niż słowa. Już w 1864 r. Pius IX w Syllabusie potępił tezę nr 17: „Dobrą można mieć nadzieję co do wiecznego zbawienia wszystkich tych, którzy wcale nie żyją w prawdziwym Kościele Chrystusowym” (Denzinger 1717). Tymczasem prezentowany materiał:
- Promuje fałszywą jedność opartą na rytualizmie
- Pomija kwestię ważności sakramentów w strukturach posoborowych
- Przedstawia schizmatyków jako „braci odłączonych”, a nie heretyków wymagających nawrócenia
Jak ostrzegał Apokalipsa: „Lecz co macie – trzymajcie, aż przyjdę. A kto zwycięży (…) dam mu władzę nad poganami” (Ap 2,25-26). Grekokatolicy zaś – zamiast trzymać się wiary ojców – ulegli duchowi świata. Ich „Triduum Paschalne” to nie święto Zmartwychwstania, lecz pogrzeb wiary katolickiej na wspólnym cmentarzu ekumenicznego modernizmu.
Za artykułem:
18 kwietnia 2025 | 16:38Triduum Paschalne w Kościele greckokatolickimW Kościele greckokatolickim trwa Święte Triduum Paschalne. Ma ono taką samą wymowę, jak w Kościele rzymskokatolickim, choć różni się liturgią. W tym roku chrześcijanie wszystkich obrządków obchodzą Wielkanoc w tym samym terminie. (ekai.pl)
Data artykułu: 28.10.2025
