„Kapłan” alpinista w służbie neo-Kościoła: krytyka życia i działalności ks. Stanisława Kardasza
Portal eKAI (24 września 2025) przedstawia nekrolog ks. Stanisława Kardasza, zmarłego „kapłana” toruńskiej pseudo-diecezji, wychwalając go jako „patriotę”, „duszpasterza Solidarności” i „pierwszego kapelana GOPR”. Artykuł gloryfikuje jego działalność alpinistyczną, więzienie za „ulotki antykomunistyczne” oraz współpracę z antykościelną opozycją. Brakuje jakiejkolwiek wzmianki o jego wierności katolickiej doktrynie, obronie Tradycji czy sprzeciwie wobec posoborowej rewolucji – co demaskuje go jako typowego produktu apostazji lat 60.
Zatrute źródło „powołania”: pelpliński modernizm i kolaboracja z SB
Przyjęcie święceń w 1960 roku w zinfiltrowanym przez bezpiekę seminarium pelplińskim (o czym milczy nekrolog) stawia pod znakiem zapytania ważność sakramentu. Pius X w Lamentabili sane potępia tezę, że „Kościół może pojmować dogmaty inaczej niż rozumiano je dawniej” (propozycja 63), co stało się normą w posoborowych „seminariach”. Kardasz – jak większość „księży” owej generacji – przeszedł formację przesiąkniętą:
„hermeneutyką zerwania z Tradycją, podważaniem nieomylności Magisterium i kultem «ducha Soboru»”
Jego rzekomy heroizm więzienny (aresztowanie w 1952 r.) należy ocenić przez pryzmat prawdy historycznej: „antykomunizm” młodzieńca nie wynikał z obrony katolickiego porządku, lecz był elementem walki frakcyjnej w łonie samego systemu. Autentyczni katoliccy męczennicy – jak bł. ks. Jerzy Popiełuszko – płacili życiem za publiczne wyznawanie królewskiej władzy Chrystusa (Pius XI, Quas primas), nie za konspiracyjną działalność polityczną.
Prostytucja kapłaństwa: wspinaczka zamiast Mszy, „Msza” na Everestie
Opisywana z lubością „alpinistyczna pasja” ks. Kardasza to skandaliczne odwrócenie hierarchii wartości. Kapłan katolicki ma jeden cel: „offerre, benedicere, praeesse, praedicare et baptizare” (KPK 1917, kan. 948). Tymczasem nekrolog chełpi się:
„odprawieniem Mszy św. na wysokości 7 tysięcy metrów” podczas wyprawy na Annapurnę w 1981 r.
Co stanowi jawne pogwałcenie rubryk wymagających „loci decentis” (miejsca przyzwoitego) dla sprawowania Najświętszej Ofiary (De Defectibus, X, 1). Pomijając już fakt, że „Msza” posoborowa nie jest ofiarą przebłagalną, lecz protestancką wieczerzą – czego dowodzi usunięcie kanonu rzymskiego i modlitw ofiarnych.
Agentura „Solidarności”: KIK, służba w SB-ckich strukturach
Rzekoma „działalność opozycyjna” Kardasza to w istocie udział w masonerii narodowej, czego dowodzi jego zaangażowanie w Klub Inteligencji Katolickiej – organizację infiltrowaną przez agenturę oraz szerzącą modernizm pod płaszczykiem „odnowy”. Pius IX w Syllabus errorum potępia tezę, że:
„Kościół powinien być oddzielony od Państwa, a Państwo od Kościoła” (propozycja 55)
Tymczasem „Msze za Ojczyznę” i współorganizacja „spektakli teatralnych” służyły laicyzacji przestrzeni sakralnej i przygotowywały grunt dla neo-kościoła Jana Pawła II. Jego tytuł „kapelana policji” (2015 r.) to zaś otwarte pogwałcenie zasady „Ecclesia abhorret a sanguine” (Kościół brzydzi się krwią) – żaden kapłan nie może błogosławić sługom masońskiego reżimu.
„Honorowy generał” antykościoła: apoteoza apostazji
Nagrody otrzymane przez Kardasza – „prałat papieski” (2005), Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (2000) – pochodzą od uzurpatorów (od Jana XXIII do Leona XIV) i sług masońskiej władzy. Św. Pius X w Pascendi dominici gregis demaskuje takich „reformatorów”:
„Moderniści […] mieszają się do wszystkich działań życia publicznego […] aby Kościół stopniowo przystosować do cywilizacji nowożytnej” (cz. III, rozdz. II)
Odejście „ks. Kardasza” bez sakramentów pokuty i olejów chorych (czego nie wspomniano) jest symbolicznym zwieńczeniem życia w stanie publicznego współpracownika antychrysta. Jego pogrzeb pod przewodnictwem „bpa” Okroja – członka konferencji episkopatu neo-kościoła – to ceremoniał obcy katolickiej teologii śmierci, potwierdzający jedynie: umarł jako funkcjonariusz sekty posoborowej.
