Portal Vatican News PL (27 października 2025) relacjonuje spotkanie „papieża” Leona XIV z patriarchą Asyryjskiego Kościoła Wschodu Mar Awą III. Artykuł wychwala postęp „dialogu” między strukturami posoborowymi a wspólnotą odłączoną, wskazując na rzekome „rozwiązanie” 1500-letniego sporu chrystologicznego po podpisaniu w 1994 roku wspólnej deklaracji. Leon XIV deklaruje poszukiwanie „modelu pełnej komunii” opartego na „wymianie darów”, zapowiadając dalsze rozmowy o konstytucji Kościoła inspirowane „pierwszym tysiącleciem”.
Relatywizacja nestoriańskiej herezji
„po podpisaniu w 1994 r. wspólnej deklaracji chrystologicznej udało się rozwiązać spór, który trwał przez 1500 lat” – głosi tekst, pomijając fakt, że Asyryjski Kościół Wschodu wyrasta z herezji Nestoriusza, potępionej na Soborze Efeskim (431). Sobór ów, jako nieomylne Magisterium, orzekł: „Jeśli ktoś nie wyznaje, że Bóg jest prawdziwie Emmanuelem, a przez to Święta Dziewica jest Matką Bożą (Theotokos)… niech będzie wyklęty” (Anatematyzmy Cyryla Aleksandryjskiego). Tymczasem posoborowi „teolodzy” traktują dogmaty wiary jako negocjowalne umowy handlowe. Pius XI w Quas primas ostrzegał: „Gdy Boga i Jezusa Chrystusa usunięto z praw i z państw… brakło głównej przyczyny, dlaczego jedni mają prawo rozkazywać, drudzy zaś mają obowiązek słuchać”.
Zdrada katolickiej koncepcji jedności
Komentowany tekst bezwstydnie cytuje słowa uzurpatora: „model [jedności] nie powinien polegać na absorpcji lub dominacji, ale raczej promować wymianę darów między naszymi Kościołami”. To jawne odrzucenie extra Ecclesiam nulla salus oraz dogmatu o Kościele jako jedynej Arce zbawienia. Św. Robert Bellarmin w De Romano Pontifice stwierdza: „Jeden jest tylko Kościół, tak jak jedno jest tylko Królestwo Boże… poza nim nie ma zbawienia dla nikogo”. Tymczasem neo-kościół posoborowy praktykuje bluźnierczą „eklezjologię komunii”, gdzie prawda negocjowana jest z heretykami. Pius IX w Syllabusie błędów potępił jako herezję twierdzenie, że „protestantyzm jest niczym innym jak inną formą tej samej prawdziwej religii chrześcijańskiej” (punkt 18), co wprost aplikuje się do dzisiejszych dialogów ze schizmatykami.
Świętokradztwo „wzajemnego uznania sakramentów”
Artykuł chełpi się, że „w następnych latach oba Kościoły doszły do wzajemnego uznania sakramentów”. To bezprecedensowe złamanie kanonu 731 Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1917 roku, który stanowi: „Niedozwolone jest ochrzczonym heretykom lub schizmatykom udzielać sakramentów”. Św. Pius X w dekrecie Lamentabili potępił modernistyczne twierdzenie, że „chrzest udzielany przez heretyków jest ważny” (punkt 44). Tymczasem pseudo-Kościół posoborowy nie tylko uznaje schizmatyckie „sakramenty”, ale – jak czytamy – pragnie „wspólnie świętować przy tym samym ołtarzu”. To jawne nawoływanie do świętokradztwa, wobec którego św. Paweł ostrzega: „Kto spożywa chleb lub pije kielich Pański niegodnie, winny będzie Ciała i Krwi Pańskiej” (1 Kor 11,27).
Fałszywa martyrologia i synkretyzm
Szczytem ideologicznego szaleństwa jest wpisanie do posoborowego „martyrologium” św. Izaaka z Niniwy – postaci czczonej przez nestorian. To analogiczne działanie do włączenia Lutra w „katolickie” modlitewniki. Kult świętych oderwany od jedności wiary staje się demonicznym parodystycznym spektaklem. Pius XI w Quas primas przypominał: „Królestwo Odkupiciela naszego obejmuje wszystkich ludzi… lecz najprawdziwiej cały ród ludzki podlega władzy Jezusa Chrystusa”. Tymczasem struktury posoborowe, negując uniwersalne panowanie Chrystusa Króla, budują globalną synkretyczną religię humanitaryzmu.
Teologia zdrady
Przywołanie „świętego papieża Jana Pawła II” (sic!) jako orędownika dialogu doskonale ilustruje apostazję posoborowia. Ten sam „papież”, który całował koran i organizował bluźniercze spotkania w Asyżu, teraz służy jako wzór „ekumenicznego zaangażowania”. Św. Pius X w Pascendi demaskował takich modernistów: „Prawda nie jest bardziej niezmienna niż sam człowiek, jako że ewoluuje wraz z nim, w nim i przez niego” (punkt 58). W obliczu tak jawnej zdrady katolicka odpowiedź brzmi: Non possumus! Jak głosi bulla Cum ex apostolatus officio Pawła IV: „Jeżeli kiedykolwiek okaże się, że biskup… popadł w herezję, jego wyniesienie będzie nieważne, nieobowiązujące i bezwartościowe”.
