Portal eKAI (4 października 2025) przytacza wypowiedź „biskupa” Pavla Honczaruka dla włoskiej agencji SIR, opisującą sytuację Charkowa pod rosyjskimi bombardowaniami. „Biskup” mówi o „stresie niszczącym zdrowie fizyczne”, „głębokich ranach dzieci” oraz wzywa światowych przywódców do „odważnych gestów”. Wspomina też o oczekiwaniu na wizytę „papieża” Leona XIV, porównując ją do przyjścia ojca do cierpiących dzieci.
Humanitarna karykatura misji Kościoła
„Jeśli mogą jeszcze coś uczynić, niech zrobią to natychmiast i bez obaw” – apel Honczaruka do przywódców politycznych odsłania rdzeń posoborowej apostazji: redukcję Kościoła do świeckiej agencji pomocy społecznej. Gdzie jest wezwanie do publicznego poświęcenia Rosji Niepokalanemu Sercu Marji? Gdzie nakaz pokuty za grzechy narodów? Gdzie choćby wzmianka, że prawdziwy pokój jest możliwy jedynie pod berłem Chrystusa Króla (Quas Primas, Pius XI)?
„Dziękujemy za wsparcie, modlitwę i każdy odważny gest. Dziękujemy przede wszystkim tym, którzy nie chcą pogodzić się ze złem”
Ta „wdzięczność” brzmi jak bluźnierstwo wobec nauczania Leona XIII: „Gdy Boga i Jezusa Chrystusa usunięto z praw i z państw, stało się iż zburzone zostały fundamenty pod tąż władzą” (Encyklika Humanum genus). Honczaruk nie wspomina, że Rosja – którą należało poświęcić – sieje zniszczenie właśnie dlatego, że świat odrzucił społeczne panowanie Chrystusa.
Teologia bez łaski: psychologizacja zamiast sakramentów
Opis „stresu niszczącego zdrowie” i „dzieci noszących głęboką ranę” to klasyczny przykład modernistycznej redukcji: cierpienie pozbawione nadprzyrodzonej wartości, traktowane wyłącznie jako trauma do zaleczenia przez psychologów. Gdzie nauka o zadośćuczynieniu i ofiarowaniu cierpienia w intencji nawrócenia grzeszników? Gdzie wezwanie do modlitwy różańcowej, adoracji czy pokuty?
„Podczas bombardowań drżą nogi i ręce, ciało słabnie”
W tradycyjnej duchowości takie słabości były okazją do heroicznego zawierzenia Bogu (por. św. Teresa z Avili: „Nada te turbe, nada te espante”). Tymczasem „biskup” posoborowy proponuje jedynie… „dziękowanie za wsparcie”. To jawny przejaw naturalizmu potępionego w Syllabusie Piusa IX (pkt 58).
Antykościół jako „ojciec” w czasach próby?
Szczytem teologicznego skandalu jest porównanie antypapieża Leona XIV do ojca przychodzącego do cierpiących dzieci: „Jesteśmy tu jak dzieci: kiedy dzieci przechodzą trudną próbę, ojciec zawsze przybywa”.
Prawowici papieże ostrzegali: „Niechrześcijanin w żaden sposób nie może być Papieżem… Powodem tego jest to, że nie może być głową czegoś, czego nie jest członkiem” (Św. Robert Bellarmin, De Romano Pontifice). „Papież” wyświęcony w nieważnych święceniach posoborowych (od 1968) jest uzurpatorem – jego obecność nie przyniesie łaski, lecz profanację.
Milczenie o źródle zła: brak diagnozy apostazji
Najcięższe oskarżenie wobec Honczaruka to całkowite pominięcie nadprzyrodzonej przyczyny wojny. Pius XI nauczał przecież: „Nie było i nie będzie nigdy na świecie prawdziwego pokoju, dopóki jednostki i państwa będą się wyrzekać i odmawiać posłuszeństwa królestwu naszego Zbawiciela” (Quas Primas).
Gdzie potępienie rosyjskiego prawosławia jako schizmy? Gdzie wezwanie do publicznego uznania Chrystusa Królem Ukrainy? Zamiast tego – pusta retoryka „walki ze złem”, oderwana od konieczności nawrócenia i chrztu narodów („Extra Ecclesiam nulla salus”).
Konsekwencje doktrynalne: współudział w apostazji
Wypowiedź „biskupa” z Charkowa wpisuje się w szerszy program antykościoła:
1. Zastąpienie wiary psychologią – cierpienie nie jako droga do świętości, lecz jako zaburzenie do leczenia
2. Religia bez dogmatów – brak wzmianki o grzechu, sądzie, czyśćcu czy obowiązku publicznego kultu
3. Fałszywy ekumenizm – milczenie o herezji prawosławia i konieczności nawrócenia Rosji na katolicyzm
Św. Pius X potępił podobne błędy w dekrecie Lamentabili: „Dogmaty wiary należy pojmować według ich funkcji praktycznej, tzn. jako obowiązujące w działaniu, nie zaś jako zasady wierzenia” (pkt 26). Właśnie tę zasadę realizuje Honczaruk – wiara sprowadzona do humanitarnego aktywizmu.
Jedyna droga: powrót do niezmiennego Magisterium
Prawdziwą odpowiedzią na wojnę nie są apele do polityków, lecz:
– Publiczne poświęcenie Rosji Niepokalanemu Sercu Marji przez ważnie wyświęconych biskupów
– Narzucenie świętokradzkim władcom Rosji ekskomuniki ferendae sententiae za zbrodnie przeciw ludzkości
– Odmawianie Różańca w intencji nawrócenia schizmatyków i heretyków
– Przywrócenie publicznych procesji błagalnych z Najświętszym Sakramentem
Jak przypomina Syllabus Piusa IX: „Kościół ma prawo używania siły i posiada władzę pośrednią oraz bezpośrednią nad władzą świecką” (potępienie tez 24, 41, 42). Dopóki „duchowni” posoborowi będą udawać, że Chrystus nie jest Królem narodów – dopóty krew niewinnych będzie płynąć.
Za artykułem:
Bp Honczaruk apeluje o działania na rzecz pokoju (ekai.pl)
Data artykułu: 28.10.2025
