Portal eKAI (7 października 2025) relacjonuje wybór parafii pw. Zmartwychwstania Pańskiego w Gdańsku do finału konkursu „Aktywna Parafia 2025”. Chwali się tam wszechstronną działalnością: od akcji charytatywnych przez wspólnoty ewangelizacyjne po ekologiczne inicjatywy. Jednak pod płaszczykiem zaangażowania kryje się modelowy przykład posoborowej degradacji sacrum do poziomu świeckiego aktywizmu.
Naturalistyczna karykatura miłosierdzia w działalności „Caritas”
Relacjonowana z dumą działalność „Caritas” sprowadza się głównie do dystrybucji dóbr materialnych: „przygotowując dla nich paczki żywnościowe, prowadząc punkt z używaną odzieżą”. Zabrakło fundamentalnego pytania: czy wobec rodzin w kryzysie stosuje się distributio secundum necessitatem (rozdział według potrzeb) czy secundum merita (według zasług)? Kościół zawsze uczył, że jałmużna bez nawrócenia jest bezowocna. Św. Wincenty à Paulo przestrzegał: „Dawać chleb bez Słowa Bożego to karmić ciało i głodzić duszę”.
„Wolontariusze starają się odwiedzić chorych zamkniętych w domach, by porozmawiać z nimi i wręczyć mały upominek” – czytamy. Gdzie modlitwa o zbawienie duszy? Gdzie zaopatrzenie w sakramenty? To czysty naturalizm w stylu Czerwonego Krzyża, nie zaś dzieło miłosierdzia duchowego. Brak choćby wzmianki o katechizacji, rekolekcjach pokutnych czy nawróceniach.
Ewangelizacja jako psychologiczny trening motywacyjny
Opis wspólnoty „Galilea” odsłania typowo protestanckie podejście: „głoszenie prawdy o zbawieniu i nadziei płynącej z osobistego spotkania ze zmartwychwstałym Jezusem w mocy Ducha Świętego”. Pius X w Pascendi dominici gregis demaskował taki subiektywizm: „Moderniści wmawiają, że wiara rodzi się z potrzeby boskości w sercu. To czysty psychologizm!”.
Metodologia Szkoły Ewangelizacji św. Andrzeja to import neopentekostalnych praktyk. „Wieczory Chwały” z modlitwą o uzdrowienie i uwielbieniem „Jezusa Miłosiernego” to otwarte zaprosienie do iluminizmu. Św. Pius X w dekrecie Lamentabili potępił tezę, że „dogmaty są tylko interpretacją faktów religijnych przez ludzki umysł” (propozycja 22), co dokładnie realizuje ta wspólnota.
Liturgia jako festyn integracyjny
Życie liturgiczne sprowadzone do poziomu parateatralnych happeningów: „Żywa Szopka”, „Kolędowanie przy ognisku”, „Droga Światła”, „Mini Emaus”. Gdzie adoracja w ciszy? Gdzie nabożeństwo czterdziestogodzinne? Gdzie prawdziwe bractwa liturgiczne?
Szczególnie oburzające jest profanowanie Najświętszej Ofiary: „Msza św. i adoracja dla rodziców i dziadków, których dzieci i wnuki odeszły od Kościoła”. Czyż nie lepiej odprawić Msze w intencji nawrócenia bliskich, zamiast urządzać seansy terapeutyczne? Św. Robert Bellarmin pouczał: „Ofiara Mszy św. działa ex opere operato, nie zaś dzięki emocjonalnym przeżyciom uczestników”.
Wspomnienie o „Bramie Miłosierdzia” ustanowionej przez „abp Sławoja Leszka Głodzia” na podstawie decyzji „papieża Franciszka” to jawna kpina z doktryny odpustów. Sobór Trydencki w dekrecie o odpustach podkreślał, że „władza udzielania ich należy wyłącznie do Kościoła” (sesja XXV), nie zaś do modernistycznych uzurpatorów.
Kult człowieka zamiast czci Bożej
Artykuł roi się od aktywistycznych inicjatyw: wycieczki rowerowe „proboszcza Arkadiusza Kity”, gry w siatkówkę, wyjazdy w góry. Gdzie duch umartwienia? Gdzie praktyki pokutne?
Dzieci zachęca się do sportu i zabaw na śniegu, ale nie ma wzmianki o katechizmie czy bractwie Dzieciątka Jezus. Pius XI w Quas primas przestrzegał: „Gdy Boga i Jezusa Chrystusa usunięto z praw i z państw, zburzone zostały fundamenty władzy”. Tu widzimy, jak usunięcie Chrystusa Króla z życia parafii prowadzi do triumfu świeckiego aktywizmu.
Ekologia jako nowe bałwochwalstwo
Chlubienie się panelami fotowoltaicznymi, ulami i „ogrodem warzywnym” to jawne przyjęcie agendy ONZ-owskiego zrównoważonego rozwoju. Leon XIII w Rerum novarum nauczał, że „człowiek ma panować nad przyrodą, nie zaś być jej sługą”.
Brak tu zupełnie nauczania o grzechu przeciwko cnocie umiarkowania, o ascezie, o wyrzeczeniu. Ekologia zastąpiła ekologię duszy. Jak trafnie zauważył Pius X w Pascendi: „Moderniści redukują religię do uczucia i działania, negując jej nadprzyrodzony charakter” (propozycja 58).
Symptomatyczne milczenia
W całym artykule ani słowa o:
– Codziennej Mszy św. w rycie tradycyjnym
– Prawdziwych bractwach religijnych (np. Bractwo Różańcowe)
– Bierzmowaniu w wieku proper
– Misjach ludowych
– Kulcie Świętych Pańskich
– Modlitwie za dusze w czyśćcu cierpiące
– Nabożeństwach pierwszych piątków miesiąca
To nie przypadek. To programowa redukcja katolicyzmu do humanitarnego NGO z elementami folkloru religijnego. Jak przestrzegał św. Pius X: „Modernizm to ściek wszystkich herezji”. Gdańska parafia to modelowy przykład tej trucizny w działaniu.
Za artykułem:
Finaliści Konkursu Aktywna Parafia 2025 – Parafia pw. Zmartwychwstania Pańskiego w Gdańsku (ekai.pl)
Data artykułu: 28.10.2025
