Portal Jasna Góra relacjonuje przybycie dwóch „pieszych pielgrzymek” – Ziemi Sandomierskiej i Diecezji Zielonogórsko-Gorzowskiej – na Jasną Górę 12 sierpnia 2025 r. Artykuł eksponuje „rodzinny charakter” wydarzenia, powołuje się na świadectwa uczestników zachwyconych „wspólnotowym doświadczeniem”, a także przytacza wypowiedzi modernistycznych „duchownych” chwalących „świadectwo wiary” pątników. W centrum narracji pozostaje kult „Matki Nadziei” oraz postacie takich wątpliwych postaci jak bł. Carlo Acutis czy bł. Natalia Tułasiewicz. Tekst stanowi klasyczny przykład teatralizacji pseudo-pobożności w posoborowej sekcie, gdzie prawdziwy cel pielgrzymki – zadośćuczynienie za grzechy i uproszenie łaski uświęcającej – został zastąpiony psychologizującą autoafirmacją.
Naturalistyczna parodia sakralnej podróży
Podróż do sanktuarium w katolickiej teologii to via purgativa (droga oczyszczenia) prowadząca przez pokutę, umartwienie i skupienie na sprawach wiecznych. Tymczasem relacja portalu kreśli obraz zbiorowej wycieczki opartej na emocjonalnych uniesieniach: „Wzruszenie, radość i wdzięczność Matce Bożej za cuda towarzyszyły pątnikom„, podczas gdy ani razu nie wspomina się o spowiedzi świętej, stanach łaski ani obowiązku zadośćuczynienia za grzechy. Wypowiedź „biskupa” Krzysztofa Nitkiewicza o „letnim katolicyzmie” brzmi jak bluźniercza ironia, gdy sam promuje wydarzenie pozbawione wszelkich znamion prawdziwie katolickiej pokuty.
„Dziękuję pątnikom, że szli w intencji także całej diecezji. To jest kompania bardzo maryjna i przez Maryję pragniemy podążać do Chrystusa” – mówił [„bp” Nitkiewicz].
To zdanie demaskuje całkowite odwrócenie hierarchii celów. Maria Mediatrix omnium gratiarum (Marja Pośredniczka wszelkich łask) nie jest „drogą do Chrystusa”, lecz narzędziem w ręku Boga do udzielania łask wyproszonych Krwią Zbawiciela. Kult Marji oderwany od Ofiary Kalwarii i wymogów sprawiedliwości Bożej staje się heretyckim hyperdulia (przesadną czcią) potępionym przez Piusa XI w Lux veritatis.
Bałwochwalczy kult „świętych” neo-kościoła
Artykuł bezkrytycznie promuje postacie całkowicie obce Tradycji katolickiej. Wspomnienie bł. Carlo Acutisa – młodzieńca zafascynowanego „nową ewangelizacją” i technologią – oraz bł. Natalii Tułasiewicz, której proces beatyfikacyjny oparto na posoborowych kryteriach „świadectwa życia”, pokazuje systemowe odrzucenie heroiczności cnót na rzecz psychologizacji świętości. Gdy pątnicy zapewniają: „św. Rita działa cuda„, powinniśmy zapytać: jakich cudów i w jakim kościele? Cuda prawdziwe prowadzą do conversio morum (nawrócenia obyczajów) i umocnienia wiary, a nie do zdania matury czy dostania się na studia – co przypomina bardziej magiczne praktyki niż katolicką duchowość.
Szczególnie oburzające jest milczenie na temat niegodziwości nowej „mszy”, podczas której ci sami pielgrzymi przyjmują „komunię” z rąk kapłanów wyświęconych wątpliwym rytem. Canon Apostolorum (Kanon Apostolski) wyraźnie zabrania udziału w liturgii z heretykami, a Pius XII w Sacramentum Ordinis określił nienaruszalne warunki ważności sakramentów. Tymczasem uczestnicy bezrefleksyjnie łączą się z apostacką strukturą, co czyni całe przedsięwzięcie aktem formalnej współpracy ze złem.
Nihil novi sub sole modernistycznej rewolucji
Wypowiedź „ks.” Krzysztofa Kolanowskiego o „duchowych pielgrzymach” łączących się przez internet odsłania kolejną warstwę apostazji. Kościół zawsze nauczał, że peregrinatio (pielgrzymowanie) wymaga cielesnego wysiłku i umartwienia jako zadośćuczynienia za grzechy. Sobór Trydencki w sesji XIV potępił tych, którzy „przeceniają wiarę, umniejszając znaczenie zewnętrznych praktyk„. Cyfrowa „pielgrzymka” to czczy wymysł odpowiadający herezji virtualis gratiae (łaski wirtualnej) – jak gdyby Duch Święty działał przez wifi!
„W Roku Jubileuszu pątnicy mamy być świadkami nadziei” – stwierdził „bp” Adrian Put.
Co za bezczelność mówić o nadziei, gdy struktury neo-kościoła systematycznie niszczą Spes Christiana (Nadzieję Chrześcijańską) przez negację grzechu pierworodnego, piekła i konieczności nawrócenia! Prawdziwa nadzieja katolicka – jak przypomina katechizm Piusa X – opiera się na bojaźni Bożej i świadomości Sądu Ostatecznego, a nie na emocjonalnej euforii z grupowych marszów.
Kryzys jako owoc soborowego przewrotu
Fakt, że wśród 2,5 tys. uczestników „wielu wracało po latach„, świadczy nie o odrodzeniu, lecz agonii pseudo-kościoła. Gdyby pielgrzymka była autentyczna, musiałaby obejmować między innymi: publiczne wyrzeczenie się błędów Vaticanum II, odrzucenie nowej mszy i powrót do jedynej ważnej liturgii – trydenckiej. Jan XXIII w Veterum Sapientia podkreślał, że łacina jest „nierozerwalnym znakiem jedności Kościoła„, a ci sami „pątnicy” modlą się w językach narodowych, odrzucając sakralny język Ofiary.
Nie ma tu pielgrzymów – są uczestnicy zbiorowej apostazji. Nie ma kapłanów – są funkcjonariusze sekty posoborowej. Nie ma Matki Bożej – jest posąg służący synkretycznemu kultowi. Jak ostrzegał św. Wincenty z Lerynu: „Quod semper, quod ubique, quod ab omnibus creditum est” (Co zawsze, co wszędzie, co przez wszystkich było wyznawane). Tam, gdzie odrzuca się niezmienne prawdy wiary na rzecz „ducha czasu”, nie ma już miejsca dla prawdziwej Marji ani dla Jej Syna – Króla Wszechświata.
Za artykułem:
Na Jasnej Górze Piesze Pielgrzymki Ziemi Sandomierskiej i Diecezji Zielonogórsko-Gorzowskiej (ekai.pl)
Data artykułu: 12.08.2025
