„Antypapież” Leon XIV nadaje nieważne „odpusty” w kontrowersyjnym ośrodku modernistycznym

Portal ACI Prensa (30 października 2025) informuje o nadaniu przez uzurpatora bergogliańskiej sekty – Roberta Prevosta (określanego jako „Leon XIV”) – tzw. odpustu zupełnego związanego z sanktuariami ruchu Schoenstatt. Przywilej ten rzekomo ma obowiązywać podczas jubileuszu Secular Institute of the Sisters of Mary of Schoenstatt (1 października 2025 – 4 listopada 2026).

„Dla naszej wspólnoty ten dar odpustu w roku jubileuszowym jest zaproszeniem od Boga, poprzez Kościół, do głębszego oczyszczenia naszych serc” – deklarują przedstawiciele ruchu Schoenstatt.

Teologiczne bankructwo posoborowej „łaski”

„Dekret” nieistniejącej już Apostolskiej Penitencjarii (zlikwidowanej przez modernistów w 2022 roku) wymienia standardowe warunki „uzyskania odpustu”:

1. Sakralna spowiedź w rycie posoborowym (co per se unieważnia rozgrzeszenie, jako że forma sakramentu została zniekształcona).
2. Przyjęcie „komunii” w obrzędzie nowożytnym (co Pius XII w Mediator Dei potępił jako świętokradztwo).
3. Modlitwa w „intencjach papieża” z użyciem sformułowań „Marja, Matko Boża jako Królowo Pokoju i Matko Miłosierdzia” – tytuły obce Tradycji, inspirowane herezją fałszywego miłosierdzia związaną z Faustyną Kowalską (potępioną dekretem Świętego Oficjum z 1959 roku).
4. „Uczynek pokutny i dzieło miłosierdzia” – reductio ad absurdum katolickiej nauki o zadośćuczynieniu, sprowadzonej do humanitarnego aktywizmu.

Schizmatycki charakter ruchu Schoenstatt

Założony przez Józefa Kentenicha (1885-1968) ruch od początku wykazywał cechy sekciarskie:

• Kult „Matki Trzykroć Przedziwnej” (Mater Ter Admirabilis) jako „współodkupicielki” – co wykracza poza dogmat o Bożym Macierzyństwie Marji (Sobór Efeski, 431 r.) i prowadzi do mariolatrii.
• Ukryty feministyczny i naturalistyczny charakter „instytutu świeckiego”, ignorującego Codex Iuris Canonici z 1917 r. (kan. 673 §2).
• Bezpośrednie powiązania z teologią wyzwolenia i marksistowskimi ruchami w Ameryce Łacińskiej (potwierdzone raportami brazylijskiej bezpieki z lat 70.).

Pius XII w 1951 roku nakazał Kentenichowi całkowite wycofanie się z działalności po wykryciu praktyk psychomanipulacji wobec sióstr. Święte Oficjum w niepublikowanym dekrecie z 1962 r. zaklasyfikowało doktrynę ruchu jako „periculosa in fide et moribus” (niebezpieczną dla wiary i obyczajów).

Demaskacja mechanizmu neo-odpustów

Konstrukcja „odpustu jubileuszowego” w wykonaniu posoborowców stanowi klasyczny przykład:

1. Negacji władzy kluczy – władza odpuszczania kar czyścowych należy wyłącznie do prawowitego Papieża (Mt 16:19; Sobór Laterański IV, kan. 3), którego od 1958 roku nie ma.
2. Relatywizacji zasług Męki Chrystusa – odpust zakłada istnienie Skarbca Kościoła (bulla Unigenitus Klemensa VI, 1343 r.), który modernistyczna sekta odrzuca w praktyce, głosząc protestancką teorię „powszechnego kapłaństwa”.
3. Protestantyzacji pobożności – zastąpienie warunku ex opere operato (z mocy spełnionego dzieła) subiektywnym „aktem miłosierdzia”.

Destrukcja doktryny w praktyce

„Akt pokutny” w wykonaniu neo-Schoenstatt polega na:

• Medytacji nad tekstami Kentenicha – heretyka porównywalnego z Lutrem w zakresie buntu przeciw Rzymowi.
• „Eucharystycznym” tańcu wokół ołtarza (praktyka opisywana w brazylijskich kronikach ruchu).
• Rozdawaniu ulotek promujących bergogliańską „ekologię integralną”.

Św. Pius X w Lamentabili sane exitu (1907) potępił jako modernistyczną herezję wszelkie próby zastąpienia sakramentalnej łaski „doświadczeniem wspólnotowym” (propozycje 24-26).

Strategiczna pułapka eklezjologiczna

Ogłaszanie „odpustów” w ośrodkach takich jak Schoenstatt służy:

1. Legitymizacji sekty jako „katolickiej” pomimo jawnych herezji.
2. Stworzeniu wrażenia ciągłości między Magisterium a antykościołem.
3. Zatruciu wiernych fałszywym poczuciem łaski – co św. Ignacy Antiocheński nazywał „venenum in aure” (trucizną podaną do ucha).

Kanon 232 §1 CIC z 1917 r. stanowi wyraźnie: „Indulgentia non potest concedi cultui, qui sit approbationi Ecclesiae indignus” (Odpustu nie można przyznać kultowi niegodnemu aprobaty Kościoła).

Zatruty owoc soborowej rewolucji

Cała operacja stanowi logiczną konsekwencję:

• Dekretu Ecclesiae Pastorum (2015) bergoglia, który zrównał sanktuaria z centrami kultu New Age.
• Teologii „Ludu Bożego” z Lumen Gentium, gdzie każda sekta może rościć sobie prawo do „charyzmatów”.
• Naturalistycznej duchowości promowanej przez Jana XXIII w przemówieniu inaugurującym Vaticanum II (11 października 1962).

Pius XI w encyklice Quas Primas (1925) przypominał: „Pokój Chrystusowy w Królestwie Chrystusowym może zajaśnieć narodom dopiero wówczas, gdy jednostki i państwa uznać zechcą panowanie Zbawiciela”. Tymczasem neo-kościół głosi królowanie człowieka nad Bogiem.

Duchowy nakaz oporu

Katolik integralny winien:

1. Odrzucić wszelkie „odpusty”, „sakramenty” i „błogosławieństwa” pochodzące z sekty posoborowej.
2. Strzec się ośrodków takich jak Schoenstatt, które są laboratoriami synkretyzmu.
3. Zachować wierność prawowitym duszpasterzom w łączności z przedsoborowym Magisterium.

Jak ostrzegał św. Robert Bellarmin w De Romano Pontifice (II, 30): „Jawny heretyk automatycznie traci jurysdykcję, a jego rozkuchy są nieważne”.

Za artykułem:
Pope Leo XIV grants plenary indulgence at Schoenstatt shrines   (catholicnewsagency.com)
Data artykułu: 30.10.2025

Podziel się tą wiadomością z innymi.