Portal eKAI (29 września 2025) relacjonuje wystąpienie abp. Wojciecha Polaka podczas 700-lecia parafii w Polanowicach, gdzie „parafia jest ciągle aktualna, jest strukturą, której nie wolno nam wyrzucić przez okno”. Wyróżniając papieskie inspiracje, „prymas” deklaruje: „parafia nie jest strukturą przestarzałą, ale wciąż aktualną. Parafia jest potrzebna i musi pozostać”, jednocześnie pytając retorycznie o „drzwi otwarte czy zamknięte”. W całej wypowiedzi dominuje redukcja nadprzyrodzonej misji Kościoła do socjologicznej kategorii „wspólnoty”, przesłaniająca mysterium fidei, podczas gdy postać „bł. ks. Stanisława Kubskiego” (beatyfikowanego przez Jana Pawła II) służy jako zasłona dymna dla duchowej pustki posoborowej eklezjologii.
Naturalistyczne przeinaczenie idei parafii
Abp Polak, powtarzając za bergogliońskim antypapieżem frazes o „strukturze nieprzestarzałej”, dokonuje zdradzieckiego przesunięcia akcentów. Parafia w katolickim rozumieniu to nie „struktura” czy „wspólnota”, lecz część mistycznego Ciała Chrystusa, zarządzana przez kapłana działającego in persona Christi. Jak nauczał Pius XII w encyklice Mystici Corporis Christi (1943): „Kościół (…) jest Ciałem Mistycznym Chrystusa, społeczeństwem widzialnym (…) rządzonym przez następcę Piotra i biskupów w jedności z nim”. Tymczasem Polak redukuje parafię do poziomu klubu dyskusyjnego:
„Parafia z otwartymi drzwiami będzie zawsze owocem prawdziwego słuchania Słowa Bożego i przyjęcia go na serio w naszym osobistym i wspólnotowym życiu”
. Gdzie tu miejsce na ex opere operato sakramentów? Gdzie obowiązek głoszenia extra Ecclesiam nulla salus?
Bergoglianizm jako źródło infekcji
Najbardziej jaskrawym przejawem apostazji jest bezkrytyczne powoływanie się na „Franciszka” – heretyckiego uzurpatora, który w adhortacji Evangelii Gaudium (2013) ogłosił, że „parafia nie jest strukturą przestarzałą” (pkt 28), podważając tym samym odwieczną hierarchiczną konstytucję Kościoła. Polak, cytując tego modernistycznego antypapieża, zdradza swą prawdziwą orientację teologiczną: eklezjologię komunii, gdzie Kościół to demokratyczne zgromadzenie, a nie monarchia ustanowiona przez Chrystusa Króla. Wbrew nieomylnemu nauczaniu Piusa XI w Quas Primas (1925): „Królestwo Odkupiciela naszego obejmuje wszystkich ludzi (…) jednostki, rodziny, państwa”, posoborowcy jak Polak głoszą ideę „otwartych drzwi” – kodowego określenia dla relatywizmu doktrynalnego.
Świętokradztwo ukryte w „eucharystycznej” retoryce
Gdy „prymas” wspomina o „sakramentach świętych, zwłaszcza Eucharystii”, przemilcza fakt, że w neo-kościele Msza została zastąpiona protestancką wieczerzą. Jak można mówić o łaskach płynących z „eucharystii”, gdy Novus Ordo Missae – według kard. Ottavianiego – „zdąża (…) do zniszczenia istoty Ofiary eucharystycznej, a wraz z nią i kapłaństwa” (Krótka Analiza Krytyczna Nowego Porządku Mszy, 1969)? Brak także ostrzeżenia, że przyjmowanie „Komunii” w strukturach posoborowych, gdzie Msza została zredukowana do stołu zgromadzenia, a rubryki naruszają teologię ofiary przebłagalnej, jest świętokradztwem.
Fałszywe beatyfikacje jako instrument propagandy
Wspomnienie „bł. ks. Stanisława Kubskiego” to kolejny element posoborowej mistyfikacji. Postać „męczennika II wojny światowej” beatyfikowana przez Jana Pawła II – heretyka głoszącego w Asyżu religijną indyferentyzm – nie może być przedmiotem katolickiego kultu. Jak przypomina dekret Lamentabili sane exitu (1907): „Dogmaty, sakramenty i hierarchia (…) są tylko etapem ewolucji świadomości chrześcijańskiej” (propozycja 54 potępiona) – dokładnie taką logiką kieruje się neo-kościół, fabrykując „błogosławionych” dla legitymizacji swej apostazji.
Likwidacja parafii przez samych modernizatorów
Ironią jest, że Polak broni parafii jako „struktury”, podczas gdy jego współbracia w episkopacie masowo likwidują parafie pod pretekstem „optymalizacji duszpasterstwa”. Wystarczy przypomnieć masowe zamykanie kościołów w Niemczech czy Holandii – co stanowi realizację masonkiego planu „zniszczenia świątyń” z protokołów mędrców Syjonu. Gdy prawdziwy katolik modli się o powrót królestwa Chrystusa, neo-kościół głosi „kulturę dobrobytu (…) prowadzącą do zobojętnienia” – pusty frazes zastępujący wezwanie do pokuty i nawrócenia.
Apokalipsa milczenia o Królestwie Chrystusowym
Najcięższą zbrodnią przemówienia Polaka jest całkowite przemilczenie obowiązku społecznego panowania Chrystusa Króla. Gdzie wezwanie do publicznego uznania władzy Chrystusa nad Polską? Gdzie potępienie konstytucji gwarantującej „wolność religijną” – potępionej przez Piusa IX w Syllabusie (1864) jako „błąd odrażający” (propozycja 77)? Zamiast tego otrzymujemy socjologiczny bełkot o „otwartych drzwiach” – dokładne wypełnienie słów Piusa X o modernistach: „przemycają herezje w słowach, które brzmią katolicko, lecz kryją truciznę” (Pascendi Dominici gregis, 1907).
Parafia polanowicka – jak wszystkie struktury neo-kościoła – jest dziś jedynie wspomnieniem swej dawnej chwały. Dopóki nie powróci do nienaruszonej Ofiary Mszy Świętej, czystej doktryny i hierarchicznego ładu, pozostanie „otwartą strukturą” dla każdej herezji, zamkniętą zaś dla łaski Bożej. Ecclesia militans nie potrzebuje „gościnnych wspólnot”, lecz rycerzy wiernych Tradycji.
Za artykułem:
29 września 2025 | 08:39Prymas Polski: parafia jest ciągle aktualnaParafia jest ciągle aktualna, jest strukturą, której nie wolno nam wyrzucić przez okno. To od nas zależy czy będzie wspólnotą drzwi o… (ekai.pl)
Data artykułu: 31.10.2025
