Portal ACI Prensa (31 października 2025) relacjonuje zniszczenia w bazylice Matki Bożej Miłości w El Cobre, spowodowane huraganem Melissa. „Ksiądz” Rogelio Dean, administrator miejsca, opisuje „bardzo bolesną sytuację” po utracie witraży i zalaniu świątyni. Konferencja „biskupów” Kuby określa sytuację jako „katastrofę ogromnych rozmiarów” i wzywa do pomocy materialnej dla ofiar. Artykuł przemilcza jednak duchowe przyczyny klęsk żywiołowych i redukuje rolę Kościoła do organizacji charytatywnej.
Redukcja Kościoła do świeckiej instytucji socjalnej
Komunikat „Konferencji Biskupiej” pomija całkowicie nadprzyrodzony wymiar katastrofy, skupiając się wyłącznie na materialnych potrzebach:
„prosimy o wszystko dla ofiar: żywność, odzież, materace, przedmioty gospodarstwa domowego i schronienie”
. To jawna realizacja modernistycznego programu „Kościoła ubogiego dla ubogich”, gdzie sakralna misja zostaje zastąpiona humanitarnym aktywizmem. Jak ostrzegał Pius XI w Quas Primas: „Gdy Boga i Jezusa Chrystusa usunięto z praw i z państw […], zburzone zostały fundamenty pod tąż władzą”. Brak wezwania do modlitwy, pokuty czy publicznych ekspiacji dowodzi, że kubańska hierarchia porzuciła katolicką doktrynę o Opatrzności Bożej karającej grzechy narodów.
Katastrofa jako konsekwencja apostazji
Cytowany „ks. Dean” opisuje zniszczenia w tonie czysto naturalistycznym: „huragan wyrwał sanktuarium… woda dostała się do środka”. Zatrważające jest całkowite pominięcie kwestii grzechu jako przyczyny dopustów Bożych. Już Sobór Trydencki (sesja VI, kan. 21) nauczał, że klęski żywiołowe są wezwaniem do nawrócenia, nie zaś wyłącznie „problemem inżynieryjnym”. Tymczasem „Caritas Cuba” ogranicza się do dystrybucji żywności, powielając schematy świeckich NGO. To dowód na triumf laicyzmu potępionego w Syllabusie Piusa IX (pkt 55): „Kościół winien być oddzielony od państwa, a państwo od Kościoła”.
Fałszywy kult „Matki Bożej z El Cobre”
Sanktuarium w El Cobre od dziesięcioleci stanowi ośrodek synkretycznych praktyk łączących katolicyzm z santerią. „Objawienia” maryjne w tym regionie nigdy nie uzyskały aprobaty prawowitych władz kościelnych przed 1958 rokiem. Kult tzw. „Matki Bożej Miłości” został instrumentalnie wykorzystany przez reżim Castro do legitymizacji prześladowań Kościoła – co potwierdza choćby fakt umieszczenia jej wizerunku na oficjalnych banknotach. Pius X w Lamentabili potępił podobne nadużycia: „Dogmaty […] są tylko interpretacją faktów religijnych, którą z dużym wysiłkiem wypracował sobie umysł ludzki” (pkt 22). Brak reakcji „duchowieństwa” na te profanacje świadczy o ich współudziale w degradacji religii do folkloru.
Kryzys autorytetu i nieważność sakramentów
W sytuacji, gdy wiarygodność „święceń” kubańskiego duchowieństwa pozostaje nieweryfikowalna (brak danych o ważności sukcesji apostolskiej po 1968 r.), jakiekolwiek działania duszpasterskie tracą nadprzyrodzoną moc. „Biskupi” Kuby, nieposiadający jurysdykcji w świetle kanonu 188.4 KPK 1917 (automatyczna utrata urzędu za publiczne odstępstwo od wiary), nie mają prawa reprezentować Kościoła. Ich apel o pomoc międzynarodową to jedynie polityczna gra obliczona na wzmocnienie antykatolickiego reżimu.
Zamiast zakończenia: wezwanie do powrotu do fundamentów
Katastrofa na Kubie winna stać się dla wiernych okazją do odrzucenia posoborowych herezji i powrotu do Regula Fidei. Jak nauczał Pius XI: „Państwo, jako społeczność doskonała, winno publicznie czcić Chrystusa i Jego słuchać”. Dopóki narody nie uzną społecznego panowania Naszego Pana Jezusa Chrystusa Króla, dopóty „błagania” do fałszywych maryjnych wizerunków pozostaną bezowocnym teatrem.
Za artykułem:
Cuba's national Marian shrine damaged by Hurricane Melissa (catholicnewsagency.com)
Data artykułu: 31.10.2025
