Portal Opoka (1 listopada 2025) publikuje komentarz ks. Rafała Hołubowicza do liturgii Uroczystości Wszystkich Świętych. Tekst, podszywający się pod katolicką duchowość, w rzeczywistości propaguje naturalistyczną imitację świętości, całkowicie oderwaną od dogmatycznych wymogów jedynego prawdziwego Kościoła Chrystusowego.
Teologiczne fałszerstwo „powszechnego powołania do świętości”
„Radujmy się wszyscy w Panu” – rozpoczyna autor, próbując nadać pozór katolickiej radości uroczystości, która w rzeczywistości została zredukowana w posoborowiu do humanitarnego festiwalu „ludzi dobrej woli”.
„Ten lud obejmuje świętych Starego Testamentu, poczynając od sprawiedliwego Abla i wiernego patriarchy Abrahama, oraz świętych Nowego Testamentu, licznych męczenników z początków chrześcijaństwa, a także błogosławionych i świętych z późniejszych wieków, aż po świadków Chrystusa w naszych czasach”
To zdanie demaskuje fundamentalną herezję neo-kościoła: mieszanie w jeden koszyk prawdziwych świętych (kanonizowanych przed 1958 r.) z postaciami wyniesionymi przez antypapieży w ramach masońskiego spektaklu. Gdzie tu miejsce dla „świętych” Jana XXIII czy Pawła VI – architektów soborowej destrukcji? Gdzie różnica między „błogosławionym” Newmanem – prekursorem modernistycznej ewolucji doktryny – a św. Piusem X, który w Lamentabili potępił takie błędy?
Naturalistyczna redukcja świętości
Najgroźniejsza jest próba przedstawienia świętości jako osiągalnej w ramach posoborowej parodii Kościoła:
„Jasno trzeba sobie powiedzieć, że aby zostać świętymi, nie trzeba dokonywać jakichś nadzwyczajnych rzeczy, czy posiadać specjalnych charyzmatów. Trzeba przede wszystkim słuchać Jezusa i iść Jego śladem”
To jawne zaprzeczenie nauczania św. Roberta Bellarmina, który w De gemitu columbae wykazywał, że świętość wymaga heroicznego praktykowania cnót teologalnych w łączności z prawowitym Magisterium. Jak można „słuchać Jezusa” w strukturze, która odrzuciła Mszę trydencką (kan. 13 Sesji XXII Soboru Trydenckiego), zafałszowała sakramenty i głosi herezje potępione w Syllabusie Piusa IX (pkt 17, 21)?
Krzyż bez Ofiary
Najbardziej obrzydliwa jest próba zawłaszczenia teologii krzyża:
„dochodzi się do niej zawsze drogą krzyża, drogą wyrzeczenia się samego siebie”
Ale jaki krzyż? Krzyż pozbawiony Bezkrwawej Ofiary Kalwarii, zastąpionej protestancką „wieczerzą”? Św. Pius X w Pascendi demaskował takich pseudoduchowych przewodników: „Moderniści, chcąc być uważani za katolików, mówią o krzyżu, ale pozbawiają go mocy zbawczej” (n. 39).
Błogosławieństwa bez Króla
Przytoczenie ośmiu błogosławieństw (Mt 5,1-12a) służy autorowi do zbudowania utopijnej wizji „szczęścia” oderwanego od obowiązku społecznego panowania Chrystusa Króla. Tymczasem Pius XI w Quas primas stanowczo przypomina:
„Państwa i narody mają obowiązek publicznej czci Chrystusa, gdyż bez tego nie ma mowy o trwałym pokoju”
Gdzie w tekście choćby wzmianka o konieczności katolickiego porządku społecznego? Gdzie potępienie wolności religijnej – tej „bezbożnej i zgubnej nowości” (Grzegorz XVI, Mirari vos)?
Kryptomodernistyczny język zdrady
Analiza słownictwa ujawnia modernistyczną mentalność:
- „Kościół zbawionych w niebie” – pomija się prawdę, że poza Kościołem Katolickim nie ma zbawienia (Bonifacy VIII, Unam Sanctam)
- „Kościół walczący na ziemi” – określenie sugerujące, że neo-kościół to kontynuacja prawdziwego Kościoła, podczas gdy jest to struktura antychrystusowa
- „Duch Święty inspiruje” – typowe hasło modernistów relatywizujących niezmienność dogmatów (potępione w Lamentabili, pkt 21, 64)
Milczenie o warunkach koniecznych
Autor przemilcza kluczowe elementy katolickiej koncepcji świętości:
- Konieczność przynależności do prawdziwego Kościoła (Pius XII, Mystici Corporis)
- Obowiązek odrzucenia fałszywych religii i „ekumenizmu” (Pius XI, Mortalium animos)
- Potrzebę ważnych sakramentów (odmawianych w posoborowiu)
- Wymóg walki z modernizmem (Przysięga antymodernistyczna)
Zamiast zakończenia: wezwanie do wierności
W rocznicę potępienia modernizmu przez św. Pius X (Lamentabili, 1907) tekst portalu Opoka stanowi żywą ilustrację triumfu herezji, przeciwko której występował ten wielki papież. Prawdziwi katolicy nie mogą dać się zwieść tej imitacji duchowości. Jak przypominał Pius XI w Quas primas, tylko powrót do społecznego panowania Chrystusa Króla może przynieść prawdziwe uświęcenie dusz i narodów. Wszelka zaś „świętość” budowana na fundamencie soborowych rewolucji jest duchowym mirażem prowadzącym do zatracenia.
Za artykułem:
Radujmy się wszyscy w Panu (opoka.org.pl)
Data artykułu: 31.10.2025
