Portal Opoka (1 listopada 2025) relacjonuje 79. rocznicę święceń kapłańskich Karola Wojtyły, określając go jako „św. Jana Pawła II”. Artykuł opisuje przebieg święceń w 1946 r. w kaplicy abp. Adama Stefana Sapiehy oraz prymicyjne Msze w krypcie św. Leonarda na Wawelu. Podkreśla symbolikę uroczystości Wszystkich Świętych jako „dnia powołania ku świętości”, przytaczając późniejsze wypowiedzi Wojtyły o „powszechnym powołaniu do świętości”. Tekst całkowicie pomija dogmatyczny kontekst kapłaństwa według niezmiennej doktryny katolickiej, zastępując go emocjonalnym kultem osoby.
Fałszywa świętość w służbie modernizmu
Analizowany tekst wpisuje się w posoborową mitologię, która sakralizuje postacie aktywnie uczestniczące w destrukcji Kościoła. Kanonizacja Wojtyły przez strukturę okupującą Watykan w 2014 r. stanowi jawną contradictio in adiecto (sprzeczność w określeniu), jako że:
„Żaden jawny heretyk nie może być papieżem, jak uczy św. Robert Bellarmin, a tym bardziej świętym. Haereticus manifestus non potest esse Papa” (De Romano Pontifice, II.30).
Wojtyła podczas całej swojej „posługi” propagował błędy potępione w Syllabusie błędów Piusa IX, zwłaszcza:
- Błąd nr 15: „Każdy człowiek jest wolny w przyjęciu i wyznawaniu tej religii, którą za przewodem światła rozumu uzna za prawdziwą”
- Błąd nr 77: „W naszych czasach nie jest już rzeczą pożyteczną, aby religia katolicka miała być uznawaną jako jedyna religia państwa, z wykluczeniem w ten sposób wszystkich innych form kultu”
Jego udział w Asyżu 1986 – gdzie modlił się z wyznawcami fałszywych religii – stanowił jawny akt apostazji, potępiony przez św. Piusa X w encyklice Pascendi Dominici gregis jako „synkretyczny modernizm”.
Dramat nieważnych święceń?
Tekst pomienia kluczową kwestię ważności święceń w Kościele posoborowym. Zmiany w obrzędzie święceń kapłańskich wprowadzone przez Pawła VI w 1968 r. – jak wykazał rozwój doktrynalny (a nie „ewolucja dogmatu”) – unieważniły sakrament poprzez:
- Usunięcie wyraźnej intencji ustanowienia kapłana jako składającego Ofiarę Przebłagalną
- Zastąpienie słów formy: „Accipe potestatem offerre sacrificium…” („Przyjmij władzę składania ofiary…”) niejednoznacznym: „Accipe Spiritum Sanctum…” („Przyjmij Ducha Świętego…”)
Choć Wojtyła otrzymał święcenia przed tymi zmianami, jego późniejsza współpraca z anty-Kościołem czyni go particeps criminis (współuczestnikiem zbrodni) przeciwko wierze.
Kult człowieka zamiast kultu Boga
Artykuł Opoki stanowi klasyczny przykład bałwochwalczego kultu jednostki, sprzecznego z zasadą Solus Christus. Wszelkie wzmianki o „świętości” Wojtyły całkowicie ignorują dogmatyczne kryteria kanonizacji:
| Warunek kanonizacji przed 1958 | Przypadek Wojtyły |
|---|---|
| Heroiczność cnót teologalnych (wiara, nadzieja, miłość) i kardynalnych | Propagowanie indyferentyzmu religijnego (Asyż), relatywizacja prawd wiary (ekumenizm) |
| Wiara wolna od jakiegokolwiek błędu doktrynalnego | Nauka sprzeczna z Quas Primas Piusa XI (odrzucenie społecznego panowania Chrystusa Króla) |
| Cuda dokonane za wstawiennictwem po ścisłym procesie | „Cuda” zatwierdzone przez tę samą modernistyczną strukturę, która go „kanonizowała” |
Teologia krzyża vs. teologia samouwielbienia
Fragment wspomnień Wojtyły o położeniu krzyżem podczas święceń zasługuje na szczególną uwagę:
„W czasie śpiewu Veni Creator Spiritus oraz Litanii do Wszystkich Świętych, leżąc krzyżem, oczekiwałem na moment włożenia rąk. Jest to chwila szczególnie przejmująca”
Ta pozorna pobożność kontrastuje z jego późniejszymi czynami. Jak zauważył abp Marcel Lefebvre – mimo wszelkich swoich błędów – w Liście do Zagubionych Katolików:
„Jan Paweł II uklęknął przed bałwanami w Togo, całował Koran, pozwalał by 'siostra ziemia’ była czczona w miejsce Boga. To nie jest świętość, to apostazja”.
Milczenie o prawdziwym kapłaństwie
Najcięższym zarzutem wobec tekstu jest całkowite pominięcie istoty kapłaństwa katolickiego – ustanowienia alter Christus (drugiego Chrystusa) dla składania Ofiary Kalwarii. Kapłan nie jest „przywódcą wspólnoty”, jak głosi posoborowa herezja, lecz:
„Ofiarnikiem wybranym spośród ludzi, ustanowionym w sprawach odnoszących się do Boga, aby składał dary i ofiary za grzechy” (Hbr 5:1)
Według encykliki Mediator Dei Piusa XII, kapłan działa in persona Christi, co zostało zniszczone przez posoborową reformę liturgiczną, która zredukowała Mszę do „uczty wspólnotowej”.
Zamiast zakończenia: przestroga
Rocznice takie jak ta służą sekcie posoborowej do utrwalania kłamstwa o „ciągłości” z Kościołem katolickim. Jak nauczał św. Pius X w encyklice Pascendi:
„Moderniści usiłują wprowadzić do Kościoła rewolucję pod płaszczem reform, niszcząc wszystko, co katolickie, pod pozorem zachowania pozorów”.
Prawdziwi katolicy nie mogą uczestniczyć w tym bluźnierczym kulcie apostatów. Jedyną odpowiedzią wiernych jest trwanie przy extra Ecclesiam nulla salus (poza Kościołem nie ma zbawienia) – Kościołem bez modernistycznych naleciałości, gdzie kapłani składają prawdziwą Ofiarę, a nie „upamiętniają wieczerzę”.
Za artykułem:
To była nietypowa data. Mija 79 lat od święceń Karola Wojtyły (opoka.org.pl)
Data artykułu: 01.11.2025
