Portal LifeSiteNews (1 listopada 2025) relacjonuje potępienie przez „biskupa” Thomasa Paprockiego z Springfield w Illinois ustawy SB 1950 zezwalającej na tzw. „medycznie wspomagane samobójstwo”. Ustawa przegłosowana o 2:54 w nocy 31 października – co hierarcha określił jako „działanie pod osłoną ciemności” – trafi teraz do masońskiego gubernatora J.B. Pritzkera. Paprocki w wydanym oświadczeniu stwierdził: „Zabicie siebie nie jest umieraniem z godnością. Lekarze składają przysięgę primum non nocere (po pierwsze nie szkodzić). Teraz mogą przepisać śmierć”.
Teologia śmierci w służbie rewolucji
Choć „biskup” Paprocki formalnie sprzeciwia się barbarzyńskiej praktyce, jego reakcja pozostaje jedynie gestem w ramach posoborowego spektaklu. Katolicka doktryna zawsze i nieodwołalnie potępiała samobójstwo jako crimen contra Deum (zbrodnię przeciw Bogu), zaś eutanazję jako formę morderstwa. Św. Tomasz z Akwinu w Summa Theologiae (II-II, q. 64, a. 5) nauczał: „Nullus homo est dominus vitae suae” (Żaden człowiek nie jest panem własnego życia). Katechizm Trydencki potwierdza: „Zabójstwo siebie samego jest najcięższym grzechem, gdyż pozbawia człowieka ostatniej szansy pokuty” (część III, V, 6). Tymczasem posoborowa sekta – do której należy Paprocki – od dziesięcioleci systematycznie podważa lex naturalis (prawo naturalne), zastępując je relatywistyczną „etyką sytuacyjną”.
„Illinois powinno być stanem, który oferuje współczucie, opiekę i nadzieję – nie śmierć – jako odpowiedź na ludzkie cierpienie” – deklaruje „biskup” Paprocki.
To zdanie demaskuje teologiczną bankructwo posoborowia. Gdzie jest wezwanie do ofiarowania cierpienia w jedności z Chrystusem Ukrzyżowanym? Gdzie przypomnienie o obowiązku przyjmowania ostatnich sakramentów? Milczenie o nadprzyrodzonej perspektywie jest tu wymowne – redukcja chrześcijaństwa do humanitarnego sentymentalizmu to znak firmowy nouvelle théologie potępionej przez Piusa XII w encyklice Humani generis (1950).
Demaskacja językowej manipulacji
Retoryka „godnej śmierci” i „prawa do samostanowienia” to neomaltuzjański kod kultury śmierci. Już w 1930 r. Pius XI w Casti connubii przestrzegał przed „fałszywym współczuciem, które usprawiedliwia najohydniejsze zbrodnie”. Tymczasem posoborowie – poprzez milczące przyzwolenie na aborcję, antykoncepcję i rozwody – stworzyło kulturowy grunt dla obecnego barbarzyństwa. Wystarczy przypomnieć, że „kardynał” Joseph Bernardin z Chicago w latach 80. forsował herezję „seamless garment” (nieprzerwanej szaty), stawiając morderstwo nienarodzonych w jednym rzędzie z karą śmierci dla zbrodniarzy.
SB 1950 operuje typowo masońskim leksykonem: „terminalnie chorzy pacjenci”, „opcje końca życia”, „świadoma zgoda”. Tymczasem Codex Iuris Canonici z 1917 r. (kan. 2350 §1) nakładał ekskomunikę latae sententiae na każdego, kto dopuszczał się aborcji lub eutanazji. Dziś „biskupi” ograniczają się do pobożnych życzeń, by gubernator Pritzker zawetował ustawę – podczas gdy sami uczestniczą w strukturze, która od 1965 r. nie wydała ani jednego aktu ekskomuniki przeciwko jawnym apostatom.
Chicagowska szkoła apostazji
Warto przyjrzeć się roli „kardynała” Blase’a Cupicha, który – jak podaje LifeSiteNews – w maju 2025 r. „potępił” ustawę argumentem, iż „pomaganie komuś w odebraniu sobie życia nie jest współczuciem”. To hipokryzja najwyższej próby! Ten sam hierarcha w 2022 r. błogosławił związki sodomitów, a w 2023 r. zezwolił na „komunię” dla rozwodników żyjących w cudzołóstwie. Jego archidiecezja od lat finansuje „Katolicką” Kampanię na rzecz Praw Człowieka – organizację promującą aborcję i gender.
Fakt, że ustawa przeszła dokładnie w Halloween – święto otwarcie satanistyczne – nie jest przypadkiem. Jak pisał o. Augustyn Gemelli OFM w Il significato della morte (1936): „Ubi non est Deus, ibi est Diabolus” (Gdzie nie ma Boga, tam jest Diabeł). Legalizacja eutanazji w Illinois to logiczny finał 60 lat rewolucji posoborowej: najpierw zniszczono Mszę Świętą, potem zanegowano nieomylność Magisterium, by w końcu odrzucić samo Dominium Christi Regis (panowanie Chrystusa Króla).
Sedewakantystyczne ad rem
Katolik nie może dać się zwieść pozorom oporu ze strony „biskupa” Paprockiego. Jego diecezja nadal stosuje Novus Ordo Missae – liturgiczne narzędzie demolowania wiary. W 2022 r. zezwolił na „udzielanie” „komunii” na rękę, a w 2023 r. brał udział w ekumenicznej modlitwie z rabinami i imamami. Jak zauważył abp Marcel Lefebvre w Listach do przyjaciół: „Nie można zwalczać rewolucji, uczestnicząc w jej strukturze”.
Prawdziwy Kościół katolicki – reprezentowany przez wiernych trwających przy Tradycji – głosi niezmienne zasady:
- Życie ludzkie jest res sacra (rzeczą świętą) od poczęcia do naturalnej śmierci (Pius XII, Allocutio ad medicos, 1944).
- Cierpienie ofiarowane w jedności z Chrystusem ma wartość zbawczą (Kol 1,24; Pius XI, Miserentissimus Redemptor, 1928).
- Państwo ma obowiązek chronić życie obywateli i karać morderców (Leon XIII, Immortale Dei, 1885).
Dopóki Illinois – i cały świat – nie uzna publicznego panowania Chrystusa Króla (Pius XI, Quas Primas, 1925), „kultura śmierci” będzie tylko przyśpieszać. Finis coronat opus – koniec wieńczy dzieło.
Za artykułem:
Bishop Paprocki denounces passage of Illinois pro-euthanasia bill (lifesitenews.com)
Data artykułu: 01.11.2025
