Portal eKAI (13 sierpnia 2025) relacjonuje udział 2344 osób w 44. Kieleckiej Pieszej Pielgrzymce na Jasną Górę pod hasłem „Z Maryją jesteśmy pielgrzymami nadziei”. Wśród uczestników odnotowano 876 osób idących tylko jeden dzień oraz 454 debiutantów. „Bp” Jan Piotrowski miał stwierdzić, iż pielgrzymi są „żywym obrazem Kościoła, który nie jest ani czarny, ani biały, tylko powszechny”. Wydarzenie zakończyła „msza św.” na Wałach Jasnogórskich. Oto jawna manifestacja religijnego naturalizmu, gdzie katolicka pobożność została zastąpiona terapeutycznym spacerem.
Redukcja pielgrzymki do psychologicznego ćwiczenia
„KAI Agnieszka z Chmielnika. Pielgrzymowała w intencji zdrowia mamy” – oto kwintesencja posoborowej dewocji: pobożność sprowadzona do magicznego rytuału zdrowotnego. Gdzie ex opere operato (dzieło dokonane) łaski sakramentalnej? Gdzie pokuta, post, wynagrodzenie za grzechy? Brak najmniejszej wzmianki o Spowiedzi św., stanie łaski u uczestników czy adoracji Najświętszego Sakramentu.
„Ks. Marek Blady” chełpi się statystykami: „35 oraz dwóch diakonów, 11 alumnów, 17 katechetów”. Liczby te są potwierdzeniem klerykalnego spektaklu, w którym kapłaństwo stało się funkcją społeczną, a nie alter Christus (drugim Chrystusem). Pastor aeternus Soboru Watykańskiego I jasno określa kapłana jako „ofiarnego sługę ołtarza”, nie zaś animatora grup terapeutycznych.
Relatywizacja Kościoła w służbie apostazji
Słowa przypisywane „bp. Piotrowskiemu” o Kościele „ani czarnym, ani białym” stanowią herezję donatyzmu w odwróconej postaci. Św. Cyprian z Kartaginy w De unitate Ecclesiae (O jedności Kościoła) ostrzegał: „Poza Kościołem nie ma zbawienia – jak nie było go poza Arką Noego!”. Tymczasem sekta posoborowa głosi fałszywą powszechność pozbawioną notae ecclesiae (znamion Kościoła): jedności, świętości, apostolskości i katolickości.
Pielgrzymka została ogłoszona „drogą przemienienia” z „wieloma pasterzami”. To jawne zaprzeczenie słowom Chrystusa: „Ja jestem dobry pasterz. Jeden jest pasterz” (J 10,11.14). Unam Sanctam Bonifacego VIII nie pozostawia złudzeń: „Poza Kościołem nie ma ani zbawienia, ani odpuszczenia grzechów”.
Kult człowieka zamiast kultu Boga
Fraza „z Marją jesteśmy pielgrzymami nadziei” to typowy przejaw maryjnego synkretyzmu. Prawdziwa pobożność maryjna, jaką definiuje św. Ludwik Maria Grignion de Montfort w Traktacie o prawdziwym nabożeństwie do Najświętszej Marji Panny, wymaga całkowitego poddania się Chrystusowi przez ręce Jego Matki. Tymczasem tutaj Marja jest co najwyżej patronką humanitarnego przedsięwzięcia.
„Pątniczka” Ania Zielińska-Brudek wyznaje: „Z każdym krokiem w moim sercu Boga coraz więcej, a mnie coraz mniej”. To panteistyczny bełkot! Św. Jan od Krzyża w Ciemnej nocy duszy uczy, że opróżnienie siebie (vacare Deo) dokonuje się wyłącznie przez krzyż, ascezę i łaskę uświęcającą – nie zaś przez wielokilometrowy spacer.
Ofiara przebłagalna zastąpiona zgromadzeniem
Finałowe „msza św.” na Wałach Jasnogórskich to profanacja pojęcia Ofiary. Pius XII w Mediator Dei podkreślał, iż Msła Święta jest „bezkrwawym odnowieniem Ofiary Krzyżowej”. Tymczasem Novus Ordo Missae, odprawiany przez modernistycznych „kapłanów”, jest – jak diagnozuje kard. Alfredo Ottaviani – „znaczonym odejściem od katolickiej teologii Mszy Świętej”.
Milczenie o konieczności ważnej Spowiedzi przed Komunią to zachęta do świętokradztwa. Św. Paweł przestrzega: „Kto spożywa chleb lub pije kielich Pański niegodnie, winny się staje Ciała i Krwi Pańskiej” (1 Kor 11,27). W warunkach nieważnych święceń i zniekształconego rytu, przyjmowanie „hostii” to akt bałwochwalstwa.
Teologia wygodnej drogi zamiast Via Dolorosa
„Determinacja osób, które bardzo chcą przejść wybrany odcinek” – oto duch czasu: religia jako produkt na życzenie. Prawdziwa pielgrzymka, jak nauczał św. Bernard z Clairvaux, jest „ucieleśnieniem drogi przez pustynię świata do Niebieskiego Jeruzalem”. Wymaga pokuty, umartwienia i contemptus mundi (pogardy dla świata).
Tymczasem sekta posoborowa oferuje „pielgrzymowanie etapami” – duchowy fast food dla konsumentów religijnych emocji. Brak jakiejkolwiek wzmianki o Różańcu świętym, Godzinkach czy Koronce do Bożego Miłosierdzia (ważnie zatwierdzonej w 1937 r.) dowodzi, że mamy do czynienia z turystyką sakralną, nie zaś z aktem wiary.
Epilog: triumf naturalizmu nad łaską
Całe to przedsięwzięcie jest monumentum erexum apostasiae (pomnikiem wzniesionym apostazji). Gdy Leon XIII w Annum Sacrum nakazywał poświęcenie rodzaju ludzkiego Najświętszemu Sercu Jezusa, dziś mamy poświęcenie człowieka swoim emocjom i subiektywnym „doświadczeniom”.
Kościół Katolicki zawsze nauczał, że „poza Kościołem nie ma zbawienia” (Extra Ecclesiam nulla salus). Tymczasem neo-kościół głosi zbawczą „nadzieję” oderwaną od Krzyża, łaski i Objawienia. Jak ostrzegał św. Pius X w Pascendi Dominici Gregis, jest to „synteza wszystkich herezji” zwana modernizmem. Pielgrzymka bez Drogi Krzyżowej, bez spowiedzi, bez adoracji – to procesja ku przepaści.
Za artykułem:
Ponad 2300 pielgrzymów wzięło udział w zakończonej dzisiaj 44. Kieleckiej Pieszej Pielgrzymce (ekai.pl)
Data artykułu: 13.08.2025
