Portal eKAI (2 listopada 2025) relacjonuje wystąpienie uzurpatora Leona XIV przed modlitwą Anioł Pański, w którym stwierdził: „Niech nawiedzenie cmentarza, gdzie cisza przerywa zgiełk codzienności, będzie dla nas wszystkich zaproszeniem do pamięci i oczekiwania”. Jakub Frank współczesnego modernizmu przedstawił wypaczoną wizję życia wiecznego jako „zanurzenie się w oceanie nieskończonej miłości, w którym czas […] już nie istnieje”, cytując przy tym heretyckiego antypapieża Benedykta XVI z encykliki „Spe salvi”.
Naturalistyczna redukcja nadprzyrodzoności
Przemilczenie dogmatu o Sądzie Ostatecznym i obowiązku modlitwy za dusze czyśćcowe stanowi jądro doktrynalnego przewrotu. Gdy Leon XIV mówi o „nieskończonej godności” człowieka bez wzmianki o konieczności łaski uświęcającej, powiela modernistyczny błąd immanentizmu, potępiony w dekrecie Lamentabili (1907): „Objawienie było tylko uświadomieniem sobie przez człowieka swego stosunku do Boga” (propozycja potępiona nr 20).
„Każda osoba jest całym światem” – twierdzi uzurpator watykański, podczas gdy Quas Primas Piusa XI jednoznacznie naucza: „Nie masz w żadnym innym zbawienia. Albowiem nie jest pod niebem inne imię dane ludziom, w którym byśmy mieli być zbawieni” (Dz 4,12).
Eucharystia pozbawiona ofiary przebłagalnej
Stwierdzenie, że „chrześcijanie od zawsze wspominają zmarłych podczas każdej Eucharystii” to cyniczne nadużycie, gdyż neo-kościół od 1969 roku odprawia protestancką „wieczerzę pamiątkową”, gdzie „Msza została zredukowana do stołu zgromadzenia, a rubryki naruszają teologię ofiary przebłagalnej” (kard. Ottaviani, Intervention). Prawdziwy Kościół katolicki składa Najświętszą Ofiarę za żywych i umarłych, czego struktury posoborowe nie czynią, bo – jak wykazał abp Lefebvre – „nowa msza nie wyraża już wiary katolickiej w Ofiarę Krzyża”.
Marja zastąpiona ideologią „wielkiej soboty”
Wezwanie: „Marja, niewiasta Wielkiej Soboty, niech nadal uczy nas nadziei” to jawna herezja. Matka Boża jako Współodkupicielka nie jest „nauczycielką nadziei”, lecz Królową Nieba i Ziemi (Ad Caeli Reginam, Pius XII). Modernistyczne określenie „niewiasta Wielkiej Soboty” zaciemnia Jej rolę w dziele Odkupienia, sprowadzając Ją do biernej obserwatorki – co potwierdza systematyczne niszczenie kultu Marji w sektach posoborowych.
Brak jakiegokolwiek nawiązania do czyśćca, obowiązku modlitw i jałmużn za zmarłych oraz konieczności stanu łaski uświęcającej dla zbawienia – oto doktrynalna pustka przemówienia. W miejsce katolickiej eschatologii proponuje się humanistyczną mgłę „pamięci i oczekiwania”, co Pius X w Pascendi nazwał „przekształceniem wiary w sentymentalizm” (nr 6).
Za artykułem:
Leon XIV: niech nawiedzenie cmentarza będzie zaproszeniem do pamięci i oczekiwania (ekai.pl)
Data artykułu: 02.11.2025
