„Diecezjalna Rada Duszpasterska” pod przewodnictwem „biskupa” Damiana Bryla obradowała nad „wdrażaniem synodalnych postulatów” i „mediacjami małżeńskimi”. Spotkanie w Kaliszu potwierdza całkowite odejście struktur posoborowych od nadprzyrodzonej misji Kościoła.
Naturalistyczna pseudopomoc zamiast sakramentalnej łaski
Centralnym punktem obrad stało się powołanie zespołu „Towarzyszenie i Mediacja – SAMIC.POLSKA”. Jak relacjonuje portal eKAI (4 listopada 2025):
Duchowny wskazał, że celem zespołu jest pomoc rodzinom w kryzysie. Dodał, że w działanie zaangażowani są specjaliści: psychologowie, prawnicy, mediatorzy, księża pomagający w sprawach duchowych
Ta modernistyczna inicjatywa stanowi jawną zdradę katolickiej nauki o nierozerwalności małżeństwa. Już Leon XIII w encyklice Arcanum (1880) podkreślał: „Nie ludzie wynaleźli małżeństwo, lecz Bóg, który stworzył człowieka i obdarzył go tym sakramentem”. Tymczasem posoborowa sekta redukuje kryzys małżeński do problemu psychologicznego, powołując świeckich „specjalistów” zamiast wskazywać na konieczność nawrócenia, pokuty i łaski sakramentalnej.
W tradycyjnej teologii moralnej mediacja w sprawach małżeńskich jest niedopuszczalna, gdyż sakrament małżeństwa pozostaje pod bezpośrednią jurysdykcją Kościoła, nie zaś świeckich arbitrów. Pius XI w Casti Connubii (1930) jednoznacznie potępił wszelkie próby naruszania nierozerwalności węzła małżeńskiego, nazywając je „ohydną zbrodnią”.
Katechizacja bez doktryny
Problem nauczania religii w szkołach został sprowadzony do dyskusji o liczbie godzin. „Ks. kan. Jarosław Powąska” ubolewa, że „jedna godzina katechezy w szkole to zdecydowanie za mało”, szczególnie przed I Komunią. Pomija się jednak sedno problemu: katechizacja w strukturach państwowych jest z natury nieważna, gdyż następuje poza kontekstem liturgicznym i bez autorytetu prawowitej władzy kościelnej.
Św. Pius X w Acerbo nimis (1905) ustanowił zasadę: „Żaden katechista nie może wykładać doktryny bez mandatu prawowitego biskupa”. Tymczasem w neo-kościele katechizacja stała się przedmiotem negocjacji z wrogim Chrystusowi państwem, co Pius XI potępił w Quas Primas (1925) jako „zdradę królewskiej godności Zbawiciela”.
Synod jako narzędzie rewolucji
Najjaskrawszym przejawem apostazji jest promowanie dokumentu końcowego synodu. „Ks. Witold Kałmucki” proponuje cztery spotkania poświęcone m.in.:
„Nowemu spojrzeniu na Kościół”, „znaczeniu synodalności”, „troski o relacje”
To język czysto masońskiej „odnowy”, sprzeczny z dogmatyczną konstytucją Pastor Aeternus Soboru Watykańskiego I (1870), która stanowi: „Książę Apostołów [Piotr] i jego następcy mają z ustanowienia Chrystusa najwyższą władzę jurysdykcji nad całym Kościołem” (kan. 3). „Synodalność” jest heretyckim zaprzeczeniem monarchicznej struktury Kościoła, wprowadzając protestancką zasadę kolegialności.
Warto przypomnieć, że św. Pius X w Lamentabili (1907) potępił tezę nr 54: „Dogmaty, sakramenty i hierarchia […] są tylko interpretacją i etapem ewolucji świadomości chrześcijańskiej”. To właśnie dokonuje się pod płaszczykiem „drogi synodalnej”.
Demontaż struktury Kościoła
Całość dopełnia nacisk na tworzenie Parafialnych Rad Duszpasterskich. „Ks. Michał Ostafiński” głosi konieczność „stworzenia w każdej parafii rady duszpasterskiej”. Ten pomysł stanowi jawne naruszenie kanonu 118 Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1917 r., który rezerwuje zarząd parafią wyłącznie dla proboszcza mianowanego przez biskupa.
Duchowni posoborowi nie wspomnieli ani słowem o:
- Konieczności nawrócenia grzeszników
- Praktykowaniu pokuty
- Kulturowym panowaniu Chrystusa Króla
- Zagrożeniu wiecznym potępieniem
Jak trafnie zauważył Pius XI w Quas Primas: „Jeśliby ludzie prywatnie i publicznie uznali nad sobą władzę królewską Chrystusa, wówczas spłynęłyby na całe społeczeństwo niesłychane dobrodziejstwa, jak należyta wolność, porządek i uspokojenie”. Tymczasem neo-kościół oferuje jedynie terapię i dialog – puste narzędzia masońskiego humanizmu.
Za artykułem:
04 listopada 2025 | 06:30Kalisz – obrady Diecezjalnej Rady Duszpasterskiej (ekai.pl)
Data artykułu: 04.11.2025
