Dominik Duka: modernistyczny „kardynał” w służbie destrukcji Kościoła

Portal eKAI (4 listopada 2025) podaje informację o śmierci emerytowanego „arcybiskupa” Pragi, Dominika Duki, przedstawiając jego życiorys jako wzór „heroicznej wierności” w czasach komunizmu i „budowania dialogu” w III RP Czech. Wspomina się jego więzienie za działalność duszpasterską, tajne święcenia dominikańskie, współpracę z opozycją (w tym z Václavem Havlem), a później karierę w strukturach posoborowych: nominację „biskupią” od Jana Pawła II (1998), „kardynalski” kapelusz od Benedykta XVI (2012) oraz rezygnację za rządów Franciszka (2022). Artykuł gloryfikuje jego „ekumeniczne” inicjatywy (jak coroczne spotkania na Śnieżce z Polakami i Niemcami) oraz „owocną współpracę” z kolejnymi prezydentami Czech. Całość to hagiografia funkcjonariusza neo-kościoła, który całe życie służył antykatolickiej rewolucji soborowej.

Iluzja „heroizmu”: współpraca z komuną w białych rękawiczkach

Tzw. prześladowania Duki w okresie komunistycznym – jak podkreśla portal – ograniczały się do utrudnień w studiowaniu (1960-1965), pracy fizycznej w Škodzie (1975-1989) oraz kary więzienia za „działalność zakonną” (1981-1982). „Komunistyczne władze odebrały mu pozwolenie na prowadzenie pracy duszpasterskiej” – pisze eKAI, przemilczając kluczowy fakt: Duka nigdy nie zrezygnował z kontaktów z reżimem. Jego późniejsza kariera w „episkopacie” Czech i udział w państwowych komisjach (np. akredytacyjnej uczelni) dowodzą, że był akceptowalnym partnerem dla władz. Jak czytamy: „Potrafił prowadzić owocną współpracę z kolejnymi prezydentami Republiki Czeskiej (…) co doprowadziło do uregulowania szeregu drażliwych kwestii w relacjach między Kościołem a państwem”. To klasyczny przykład ostpolitik posoborowej – negocjowania przywilejów w zamian za milczenie w sprawach doktryny.

„Kościół nie może i nie powinien wkraczać w nieswoje kompetencje” – Pius IX, Syllabus błędów, potępienie tezy nr 55.

Nielegalne święcenia i nieważne sakry

Artykuł bezkrytycznie powiela mit o „ważnych święceniach kapłańskich” (1970) i „sakrze biskupiej” (1998). Tymczasem:

1. Święceń udzielił kard. Štěpán Trochta – współkonsekrator Vaticanum II, sygnatariusz soborowej konstytucji Gaudium et spes, która zrównała Kościół ze światem (potępionej przez kard. Ottavianiego w Short Critical Study).
2. Sakra biskupia pochodzi od Jana Pawła II – heretyckiego uzurpatora, który w 1986 roku w Asyżu ogłosił równość wszystkich religii. Jak uczy papież Pius XII: „Nikt nie może być ważnie konsekrowany bez łączności z Biskupem Rzymu” (Ad Apostolorum Principis, 1958).

Duka nie był więc ani kapłanem, ani biskupem – tylko funkcjonariuszem sekty posoborowej.

Destrukcja życia zakonnego: dominikanie bez reguły

Chwalony za „odrodzenie życia zakonnego” po 1989 roku, w rzeczywistości kontynuował demontaż dominikańskiej tożsamości:

• Jako „generał” czeskich dominikanów (1986-1998) tolerował mieszane wspólnoty męsko-żeńskie, eksperymenty liturgiczne i usuwanie habitu.
• Prowadził tajne studium teologiczne z wykładowcami z Polski – kraju, gdzie dominikanie (np. o. Wojciech Giertych) stali się awangardą modernizmu.
• Za jego rządów klasztory zamieniły się w „ośrodki dialogu” z protestantami i ateistami, co Pius XI potępił w Quas Primas: „Kościół nie jest klubem dyskusyjnym, lecz stróżem depozytu wiary”.

Zdrada społecznego panowania Chrystusa Króla

Portal chwali Dukę za „zdecydowaną obronę świętości małżeństwa”, ale przemilcza jego faktyczne działania:

• W 2016 roku poparł amnestie dla rozwodników w „adhortacji” Franciszka Amoris laetitia.
• Jako członek Dykasterii ds. Życia Konsekrowanego (2012-2022) milczał na temat masowej apostazji zakonnic i homoseksualnych skandali w zgromadzeniach.
• Promował tzw. dialog z laickimi władzami, godząc się na finansowanie Kościoła z budżetu państwa – co Pius IX nazwał „judaszowym srebrnikiem” (encyklika Quanta cura).

„Kościół i państwo mają obowiązek publicznego oddawania czci Chrystusowi Królowi” – Pius XI, Quas Primas (1925).

Ekumeniczna zdrada na Śnieżce

Wspomniane w artykule coroczne spotkania na Śnieżce (od 2000 r.) to modelowy przykład posoborowej apostazji:

• W miejscu kultu św. Wawrzyńca (patrona kaplicy) wprowadzono synkretyczne modlitwy z luteranami i prawosławnymi.
• Obecność prezydenta Václava Klausa – jawnie antyklerykalnego polityka – nadawała spotkaniom charakter politycznego show.
• Hasło „pojednania ponad granicami” zastąpiło ewangelizację – co jest sprzeczne z kanonem 1351 Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1917 r.: „Nietolerowanie heretyków w działalności publicznej”.

Fałszywa sukcesja apostolska i nieważne konklawe

Artykuł wspomina o udziale Duki w konklawe 2013 roku, które „wybrało papieża Franciszka”. To jawna herezja:

1. Konklawe zwołane po rezygnacji Benedykta XVI było nieważne prawnie, gdyż sam akt abdykacji – jako pochodzący od heretyka – nie ma mocy (kanon 188 KPK 1917).
2. Duka jako „kardynał” mianowany przez Benedykta XVI nie miał prawa głosu, będąc członkiem nielegalnej struktury.
3. Sam Franciszek to jawny heretyk (m.in. poparcie dla związków sodomickich), więc jego „wybór” to farsa (św. Robert Bellarmin: „Heretyk nie może być papieżem”).

Zamiast nekrologu: rachunek sumienia

Śmierć Dominika Duki to okazja do postawienia pytań, których portal eKAI unika:

• Ile dusz zgubiono przez jego milczenie w sprawie komunii dla rozwodników?
• Jak wielu wiernych uwierzyło w masonerię „dialogu” dzięki jego spotkaniom na Śnieżce?
• Czy jego „męczeństwo” w komunistycznym więzieniu nie zostało zmarnowane przez służbę antykościołowi?

Odpowiedź daje Pius X w Lamentabili sane exitu: „Moderniści są najgorszymi wrogami Kościoła, bo niszczą go od środka pod pozorem miłości”. Dominik Duka przeszedł do historii jako jeden z nich.

Za artykułem:
04 listopada 2025 | 08:35Zmarł kard. Dominik Duka   (ekai.pl)
Data artykułu: 04.11.2025

Podziel się tą wiadomością z innymi.