Portal Catholic News Agency (4 listopada 2025) relacjonuje słowa uzurpatora w Watykanie, Leona XIV, który przy wyjściu z willi Barberini w Castel Gandolfo wezwał oskarżycieli ks. Marko Rupnika SJ do „cierpliwości”. „Nowy proces niedawno się rozpoczął, sędziowie zostali wyznaczeni. Procesy sprawiedliwości trwają długo. Wiem, że to bardzo trudne dla ofiar, by prosić je o cierpliwość, ale Kościół musi szanować prawa wszystkich ludzi” – stwierdził antypapież, dodając: „Zasada domniemania niewinności obowiązuje także w Kościele”. W tekście wspomniano o trwającym od 2023 r. dochodzeniu ws. zarzutów seksualnego, psychicznego i duchowego znęcania się nad zakonnicami przez Rupnika – byłego dyrektora Centro Aletti, usuniętego z jezuitów za „uporczywe nieprzestrzeganie ślubu posłuszeństwa”. Artykuł porusza również kwestię usuwania mozaik Rupnika z sanktuariów jako „traumatycznych” dla ofiar, przeciwko czemu protestuje warsztat Centro Aletti, nazywając to „kulturą cancelacji”.
Procesowa farsa jako parodia sprawiedliwości
Pięcioosobowy „trybunał” powołany przez Dykasterię Nauki Wiary 9 października 2025 r. to kolejny akt groteski w trwającej od lat aferze. Sam fakt, że „proces” ws. przestępstw popełnionych w latach 80. i 90. XX w. rozpoczął się dopiero po interwencji Bergoglia (Franciszka) w 2023 r. – który wcześniej zdjął z Rupnika latae sententiae ekskomunikę nałożoną za rozgrzeszenie wspólnika grzechu nieczystego – demaskuje systemową zgniliznę struktur posoborowych. Jak przypomina Sobór Laterański IV: „Biskupi, którzy nie karzą przestępców, sami tracą godność” (kan. 7). Tymczasem neo-kościół od dekad konsekwentnie łamie zasadę delicta non praescribuntur (zbrodnie nie ulegają przedawnieniu) w sprawach nadużyć, co Pius XI potępiał jako „zdradę obowiązków pasterzy” (Quas Primas).
„Zasada domniemania niewinności obowiązuje także w Kościele” – stwierdził antypapież.
Retoryka „praw wszystkich stron” i „autonomii sędziów” to sofistyka ukrywająca brak woli wymierzenia sprawiedliwości. Św. Pius X w encyklice Pascendi demaskuje takie metody jako typowy przejaw modernizmu: „Prawdy niezmienne przedkładane są nad opinię jednostek, co prowadzi do relatywizacji grzechu” (nr 39). Tymczasem Kodeks Prawa Kanonicznego z 1917 r. (kan. 1933 §1) jednoznacznie stanowi, że w sprawach karnych „oskarżonemu należy udowodnić winę po wyczerpaniu środków dowodowych”, a nie odwlekać proces latami. Milczenie Leona XIV o konkretnych zarzutach wobec Rupnika – w tym o wykorzystywaniu duchowej zależności przy tworzeniu mozaik – dowodzi, że mamy do czynienia z rytuałem „rozmywania odpowiedzialności”, a nie z realizacją justitia Dei.
Sztuka sakralna jako narzędzie gorszącego synkretyzmu
Spór o mozaiki Rupnika w Lourdes, Aparecidzie czy watykańskim pałacu apostolskim odsłania głębszy problem: sztuka w posoborowiu stała się narzędziem ideologicznej indoktrynacji, nie zaś służby Bogu. O ile Centro Aletti broni dzieł jako ofiary „kultury cancelacji”, o tyle „Kościół zawsze nakazywał niszczyć dzieła sztuki prowadzące do grzechu lub gorszące wiernych” (Sobór Trydencki, sesja XXV). Widok mozaik autorstwa duchownego oskarżonego o seksualne zniewalanie zakonnic podczas pracy nad nimi to nie tylko „trauma” dla ofiar, ale obiektywne zgorszenie podważające samą ideę sztuki sakralnej.
Próby ukrywania dzieł Rupnika za parawanami czy usuwania z witryn internetowych (jak uczynił portal Vatican News) to przyznanie się do klęski formacji duchowej w neo-kościele. Św. Pius X w Lamentabili potępia modernistyczne pomieszanie sfer: „Nie można oddzielać artystycznej wartości dzieła od moralnej kondycji twórcy, gdyż sztuka sakralna jest częścią kultu” (teza 58). Tymczasem Rupnik – inspirowany „tradycjami Wschodu” – od lat szerzył wizję religijności bliższą gnostyckim spekulacjom niż katolickiej teologii, co dokumentuje choćby jego synkretyczna interpretacja ikony Trójcy Świętej Rublowa.
Systemowa zdrada pasterzy wobec owczarni
Odpowiedź Leona XIV na pytanie o kryzys nadużyć: „Kościół nie może koncentrować się wyłącznie na tym problemie” – to jawna herezja w świetle nauczania Piusa XI: „Żaden rząd nie może się uważać za zwolniony z obowiązku karania gwałcicieli prawa Bożego i naturalnego” (Quas Primas). Antypapież, redukując kwestię nadużyć do „jednego z wielu wyzwań”, potwierdza, że struktury posoborowe utraciły misję zbawienia dusz, zastępując ją biurokratycznym zarządzaniem skandalem.
„Kościół nie może koncentrować się wyłącznie na tym problemie” – stwierdził uzurpator, pokazując prymat PR nad duszpasterstwem.
Brak jakiejkolwiek wzmianki o konieczności pokuty, zadośćuczynienia czy modlitwy wynagradzającej ze strony Rupnika i jego protektorów dowodzi całkowitego odejścia od katolickiej koncepcji sprawiedliwości. Jak przypomina Syllabus Piusa IX: „Błądzący ma obowiązek publicznego odwołania błędów, a nie tylko milczenia” (teza 24). Tymczasem Rupnik – podobnie jak inni „ulubieńcy” bergoglianizmu – korzysta z przywileju „nietykalności artystycznej”, co demaskuje hipokryzję systemu, który ofiary każe czekać latami, a oskarżonym zapewnia ochronę pod płaszczykiem „prawa”.
W świetle niezmiennej doktryny katolickiej sprawa Rupnika to nie tylko dowód na moralny upadek posoborowej hierarchii, ale i ostateczny argument za tezą sedewakantyzmu: struktury okupujące Watykan nie są Kościołem Chrystusowym, lecz masońską imitacją, gdzie „świętokradztwo nazywa się sztuką, a zbrodnię – prawem człowieka” (Pius IX, Syllabus Errorum, teza 65).
Za artykułem:
Pope Leo XIV asks Rupnik accusers to be patient (catholicnewsagency.com)
Data artykułu: 04.11.2025
