ONZ demaskuje francuską eutanazję jako nartek eugeniki – lecz gdzie jest głos Kościoła?
Portal LifeSiteNews (14 sierpnia 2025) relacjonuje interwencję Komitetu ONZ ds. Praw Osób Niepełnosprawnych (CRPD), który wszczął dochodzenie wobec francuskiej ustawy legalizującej eutanazję. Komitet zarzuca władzom w Paryżu naruszenie Convention on the Rights of Persons with Disabilities poprzez stworzenie mechanizmu umożliwiającego selektywną eksterminację osób uznanych za „cierpiących nieuleczalnie”. Dokument wskazuje m.in. na brak konsultacji z organizacjami osób niepełnosprawnych, karalność prób odradzania eutanazji (2 lata więzienia, 30 tys. euro grzywny) oraz możliwość skrócenia procedury do 48 godzin. Choć ton interwencji jest bezprecedensowo ostry, cała dyskusja pozostaje uwięziona w klatce rewolucyjnych praw człowieka – całkowicie pomijając lex aeterna (prawo wieczne) i moralne veto Boga Żywego.
Naturalistyczna herezja w humanitarnej masce
Artykuł żyrowany przez Jonathona Van Marena ujawnia przerażającą logikę francuskiego prawodawstwa:
„osoba może 'być legalnie zabita’ już dwa dni po złożeniu wniosku o eutanazję”
– co Komitet ONZ słusznie określa jako „tworzenie fałszywej dychotomii między pojęciem 'wyboru’ a obowiązkiem państwa do ochrony życia”. Lecz o ile CRPD wskazuje na ableistyczne podstawy tej ustawy (tj. dyskryminację niepełnosprawnych), o tyle całkowicie pomija jej metafizyczną nielegalność. Żadne „prawa człowieka” nie mogą unieważnić V przykazania: „Non occides” (Nie zabijaj – Wj 20:13). Jak przypomina Pius XII w przemówieniu z 24 lutego 1957 roku: „Życie ludzkie, nawet najbardziej bolesne i ograniczone, pozostaje zawsze w planie Bożym przedmiotem Jego miłości”.
Milczenie o grzechu śmiertelnym – najcięższe oskarżenie
Najjaskrawszą apostazją tekstu – odzwierciedlającą apostazję całego neo-kościoła – jest totalne przemilczenie stanowiska Kościoła katolickiego w kwestii eutanazji. Ani słowa o:
- Encyklice Casti Connubii Piusa XI (1930), potępiającej eutanazję jako „zbrodnię przeciwko prawu naturalnemu i prawu Bożemu”
- Karcie Pracowników Służby Zdrowia Piusa XII (1955), która nazywa eutanazję „morderstwem z litości” i „potwornym nadużyciem medycyny”
- Nieomylnej definicji Soboru Watykańskiego I: „Bóg zachowuje i podtrzymuje wszystkie rzeczy w istnieniu” (konst. Dei Filius, rozdz. 1)
Tymczasem autor bezkrytycznie powtarza terminologię rewolucji francuskiej:
„prawa człowieka”, „wybór”, „godność”
– całkowicie ignorując katolicką naukę, że prawdziwa godność pochodzi wyłącznie ze stanu łaski uświęcającej, a nie z ludzkich deklaracji. Jak przypomina św. Augustyn: „Źle czynią ci, którzy zabijają samych siebie, choćby uczynili to z litości” (Państwo Boże, I, 20).
Struktury posoborowe – wspólnicy kultury śmierci
Gdy Komitet ONZ zauważa, że
„wysoka liczba samobójstw wśród osób autystycznych i z niepełnosprawnością psychiczną”
wynika z systemowej dyskryminacji, żaden „biskup” neo-kościoła nie przypomina o nadprzyrodzonej wartości cierpienia. Oto wymowne milczenie o:
- Teologii ex opere redemptivo (dzieła odkupieńczego) cierpienia złączonego z Ofiarą Kalwarii
- Sakramencie namaszczenia chorych jako „duchowej broni przeciwko pokusom rozpaczy” (Rytuał Rzymski, 1614)
- Objawieniach Marji w Lourdes (1858), gdzie Bóg potwierdził zbawczą moc cierpienia w zjednoczeniu z Chrystusem
Tymczasem francuskie „konferencje biskupów” od lat akceptują „terapię paliatywną” prowadzącą do eutanazji biernej – co św. Pius X potępiłby jako „maskę miłosierdzia ukrywającą truciznę indyferentyzmu” (Encyklika Pascendi, 1907).
Prawo Boże vs. herezja praw człowieka
Choć raport CRPD słusznie wskazuje na
„powrót do państwowej eugeniki”
w Kanadzie i Francji, jego diagnoza pozostaje bezsilna wobec źródła zła: odrzucenia społecznego panowania Chrystusa Króla. Wszak już papież Grzegorz XVI w encyklice Mirari vos (1832) potępił jako „szaleństwo” twierdzenie, że „wolność sumienia jest prawem każdego człowieka”. A Pius XI w Quas Primas (1925) nauczał nieomylnie: „Pokój Chrystusa w królestwie Chrystusa” – państwa zaś, które legalizują zabijanie niewinnych, „same podpisują wyrok na siebie” (Kard. Alfredo Ottaviani, Il baluardo, 1953).
Duchowa pustka współczesnego potopu
Wnioski nasuwają się same: ONZ – pogańska instytucja – lepiej broni biologicznego życia niż neo-kościół broni życia wiecznego. Gdy Sekretarz CRPD oskarża władze o
„naruszenie obowiązku ochrony życia”
, „duchowni” w sutannach głoszą „dialog” z cywilizacją śmierci. Gdzie są ekskomuniki dla parlamentarzystów głosujących za ustawą? Gdzie modlitwy ekspiacyjne za grzech narodu? Jak przypomina św. Robert Bellarmin: „Książęta odstępcy przestają być członkami Kościoła i jako wilki muszą być odpędzani od trzody” (De Romano Pontifice, II, 30). Dopóki struktury okupujące Watykan nie wrócą do niezmiennej doktryny katolickiej, ich głos w debatach bioetycznych pozostanie vox clamantis in deserto (głosem wołającego na pustyni) – a raczej: milczeniem zdrajców w godzinie próby.
Za artykułem:
UN warns France’s euthanasia plan undermines ‘right to life of persons with disabilities’ (lifesitenews.com)
Data artykułu: 14.08.2025
