Portal LifeSiteNews (5 listopada 2025) donosi o śmierci „kardynała” Dominika Duki, byłego arcybiskupa Pragi, przedstawiając go jako „ofiarę komunistycznych prześladowań” i „obrońcę tradycyjnych wartości”. Wychwala się jego „15-miesięczne więzienie” za czasów reżimu, „obronę nierozerwalności małżeństwa” w 2015 roku oraz krytykę Porozumienia Watykańsko-Chińskiego. W ostatnich latach miał on rzekomo ostrzegać przed „ideologią gender” jako „kontynuacją jakobinizmu i komunizmu”.
Kult bohaterów w służbie modernizmu
Tworzenie hagiografii funkcjonariuszy posoborowych struktur stanowi standardową praktykę neo-kościoła. Dominik Duka, wyświęcony w 1970 roku według zreformowanego rytu Paul VI, nie mógł być kapłanem katolickim – jego święcenia, podobnie jak wszystkich „duchownych” po 1968 roku, są nieważne z punktu widzenia integralnej doktryny katolickiej. Sacramentum Ordinis Piusa XII (1947) jednoznacznie określa materię i formę sakramentu kapłaństwa, które zostały zniekształcone w posoborowej pseudo-liturgii.
Szkicowanie obrazu „męczennika komunizmu” służy tworzeniu świeckiej mitologii zastępującej prawdziwy kult świętych.
„Cierpienie za wiarę katolicką” wymagało od więźnia jednoznacznego wyznania dogmatów wiary przed oprawcami – nie zaś politycznego sprzeciwu wobec reżimu.
W świetle dokumentów Świętego Oficjum (np. dekret z 1949 roku potępiający współpracę z komunistami) każdy kapłan współpracujący z władzami PRL automatycznie podlegał ekskomunice latae sententiae. Brak danych, by Duka publicznie potępił Manifest komunistyczny lub odciął się od materializmu dialektycznego.
Fałszywa obrona małżeństwa w czasach apostazji
Chwalony przez portal „sprzeciw” Duki wobec rozwodów w 2015 roku stanowi klasyczny przykład dwuznaczności języka posoborowego. Podczas gdy „kardynał” nazywał rozwodników „tchórzami”, struktury neo-kościoła pod przywództwem Bergoglia wprowadzały praktykę udzielania Komunii św. osobom w nowych związkach.
„Amoris laetitia” (2016) otwarcie zrywa z niezmienną nauką Soboru Trydenckiego (sesja XXIV, kan. 7), potępiającą jakiekolwiek próby unieważnienia małżeństwa sakramentalnego. Duka nigdy nie potępił tego dokumentu, pozostając w pełnej komunii z antypapieżem Franciszkiem. Jego rzekoma „obrona tradycji” okazuje się więc pustą retoryką w służbie gradualnego rozkładu doktryny.
Hipokryzja w ocenie Chin: krytyka bez konsekwencji
Ostentacyjna krytyka Porozumienia Watykańsko-Chińskiego (2018) przez Dukę zasługuje na ostry werdykt: czysta hipokryzja. Jako członek Konferencji Episkopatu Czech uczestniczył w strukturach, które od 1965 roku systematycznie zdradzały katolików chińskich, uznając reżimowe „Stowarzyszenie Patriotyczne”.
W świetle encykliki Quas Primas Piusa XI (1925) jakakolwiek współpraca z władzą zwalczającą społeczne panowanie Chrystusa Króla stanowi zdradę:
„Niechaj więc obowiązkiem i staraniem Waszym będzie […] aby lud […] urządził życie, by odpowiadało życiu tych, którzy wiernie i gorliwie słuchają rozkazów Boskiego Króla”.
Tymczasem „kardynał” ograniczał się do ogólnikowych frazesów o „ostrożności”, nie nawołując do zerwania heretyckiego porozumienia.
Ideologia gender jako „nowy komunizm”? Teologiczna ślepota
W ostatnim wystąpieniu Duka miał ostrzegać przed „ideologią gender” jako „kontynuacją jakobinizmu i komunizmu”. To typowy przykład naturalistycznej redukcji zła do płaszczyzny społeczno-politycznej. Podczas gdy prawdziwy Kościół katolicki widzi źródło wszystkich błędów w odrzuceniu nadprzyrodzonego porządku łaski (por. Syllabus błędów, pkt 3-4), posoborowie sprowadza walkę do poziomu „walki z ideologiami”.
Brak jakiegokolwiek odniesienia do grzechu pierworodnego, konieczności chrztu czy sądu ostatecznego demaskuje człowiekocentryczną wizję Duki. Jego wezwanie do „ewangelizacji” przeciwko gender pozostaje puste, skoro sam neo-kościół propaguje naturalistyczne „wartości ewangeliczne” pozbawione wymiaru ofiarnego.
Państwo Czech wychwala funkcjonariusza apostazji
Wymownym podsumowaniem jest fakt, że kondolencje po śmierci Duki nadesłał premier Czech Petr Fiala, chwaląc „odnowę Kościoła w społeczeństwie demokratycznym”. To potwierdza całkowite zespolenie posoborowych struktur z masońskim porządkiem świata. Jak nauczał Pius IX w Syllabusie (pkt 77-80), katolickie państwo nigdy nie uznałoby „wolności wyznania” czy „demokracji” za wartość nadrzędną wobec praw Chrystusa Króla.
Śmierć Dominika Duki nie jest więc „końcem walki”, lecz symbolicznym zamknięciem etapu infiltracji. Jego życie ilustruje tragiczną prawdę: nawet ci, którzy przeżyli komunistyczne więzienia, stali się więźniami modernistycznej herezji, która wchłonęła struktury neo-kościoła.
Za artykułem:
Cardinal Duka, former Prague archbishop persecuted by communist regime, dies at 82 (lifesitenews.com)
Data artykułu: 05.11.2025
