Portal Konferencji Episkopatu Polski (6 listopada 2025) relacjonuje słowa abp. Tadeusza Wojdy SAC o zmarłym kard. Dominice Duce OP, określając go jako „wielkiego przyjaciela naszej Ojczyzny” i człowieka „żywo interesującego się tym, co dzieje się w Polsce”. W liście kondolencyjnym do abp. Jana Graubnera, Wojda podkreśla, że duchowny „potrafił mówić prawdę i potrafił do prawdy przyznawać się w każdych okolicznościach”.
Fałszywy tytuł i nielegalna funkcja
„Mianowany przez Ojca Świętego Leona XIV legatem papieskim na obchody 100-lecia Metropolii Gdańskiej” – czytamy w tekście. Tymczasem żaden z rzymskich uzurpatorów od Jana XXIII nie posiada ważnej jurysdykcji, co wynika z bulli „Cum ex Apostolatus Officio” Pawła IV (1559), która stanowi: „jeśli kiedykolwiek w jakimkolwiek czasie okaże się, że jakikolwiek Biskup […] lub nawet Rzymski Papież […] odstąpił od Wiary Katolickiej lub popadł w jakąś herezję: promocja lub wyniesienie […] będą nieważne, nieobowiązujące i bezwartościowe”. Dominik Duka jako współtwórca posoborowej rewolucji w Czechach podlega tej klauzuli ipso facto.
Naturalistyczna hagiografia
W całym tekście brak jakiegokolwiek odniesienia do stanu łaski uświęcającej, konieczności zadośćuczynienia za grzechy czy modlitwy za duszę zmarłego. Zamiast tego mamy czysto świecką panegirykę:
„Człowiek, który potrafił mówić prawdę i potrafił do prawdy przyznawać się w każdych okolicznościach, niezależnie od tego, jaką cenę trzeba za to zapłacić”
. To ewidentne nawiązanie do heroizacji oporu politycznego, podczas gdy „prawdziwym celem życia chrześcijańskiego jest uświęcenie duszy” (św. Robert Bellarmin). W kondolencjach nie pada ani jedno wezwanie do modlitwy o zbawienie duszy zmarłego – co stanowi złamanie kanonu 468 §2 Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1917 r.
Synkretyzm doktrynalny
Abp Wojda przywołuje postać św. Karola Boromeusza, podając wybiórczo jego „receptę na świętość”: „post, modlitwę, unikanie złych i szkodliwych rozmów oraz niebezpiecznych poufałości”. Pomija jednak kluczowy element nauczania świętego: bezkompromisową walkę z herezją i obronę czystości doktryny. Tymczasem sam kard. Duka uczestniczył w ekumenicznych zgromadzeniach z protestantami i prawosławnymi, co św. Pius X w „Lamentabili sane” potępił jako „relatywizację prawd wiary” (propozycja potępiona 53).
Propagowanie schizmy
Stwierdzenie, że „Jego życie jest świadectwem życia w prawdzie i stawania w prawdzie” jest szczególnie zgubne w kontekście działalności Duki. Jako wieloletni przewodniczący Czeskiej Konferencji Biskupiej aktywnie promował:
- Nową Mszę (Novus Ordo Missae) – liturgiczną deformację potępioną przez kard. Ottavianiego w „Krótkiej analizie krytycznej nowego porządku mszy” (1969)
- Dialog z komunistami – co stanowi zdradę wobec męczenników okresu prześladowań
- „Duch Soboru” – czyli praktyczną negację nieomylności Magisterium
Milczenie o prawdziwym Kościele
Najcięższym zarzutem wobec tekstu jest całkowite pominięcie obowiązku powrotu do integralnej doktryny katolickiej. Gdy Pius XI w „Quas primas” nauczał, że „państwa nie mogą się obyć bez Chrystusa Króla, gdyż inaczej ich fundamenty zostaną zburzone”, posoborowi hierarchowie jak Duka czy Wojda głoszą fałszywą wolność religijną – herezję potępioną w Syllabusie Piusa IX (propozycje 15-18, 77-79).
W świetle niezmiennej doktryny katolickiej artykuł stanowi klasyczny przykład modernistycznej propagandy. Zamiast wskazywać na konieczność nawrócenia i pokuty, kreuje on fałszywych bohaterów współpracujących z antykościołem. Jak zauważył św. Robert Bellarmin: „jawny heretyk automatycznie traci wszelką jurysdykcję” (De Romano Pontifice). Dlatego wszelkie pochwały pod adresem posoborowych hierarchów są nie tylko bezzasadne, ale wręcz duchowo niebezpieczne.
Za artykułem:
Przewodniczący Episkopatu Polski po śmierci kard. Duki: Odszedł wielki przyjaciel naszej Ojczyzny (episkopat.pl)
Data artykułu: 05.11.2025
