Portal eKAI (5 listopada 2025) relacjonuje jubileusz „parafii” Ducha Świętego w Koszalinie, gloryfikując 45 lat działalności struktury będącej kwintesencą neo-kościelnej rewolucji. Podczas uroczystości z udziałem „biskupa” Krzysztofa Zadarko wprowadzono relikwie „błogosławionych” Stefana Wyszyńskiego i Jerzego Popiełuszki, co stanowi jawną profanację wobec przedsoborowych norm kanonicznych. Homilia skupiona na ludzkich osiągnięciach i przemianach społecznych lat 80. całkowicie pomija nadprzyrodzony charakter Kościoła, redukując go do instytucji społeczno-kulturalnej.
Kult człowieka zastępujący kult Boga
„Księdzu Kazimierzowi Bednarskiemu przyświecały słowa św. Jana Pawła II zawarte w programie duszpasterskim, że drogą Kościoła jest człowiek”
To zdanie demaskuje sedno posoborowej herezji: antropocentryzm zastępujący teocentryzm. Jak ostrzegał Pius X w Lamentabili sane, modernistyczna teologia „przenosi pochodzenie wiary z zewnętrznego objawienia do wewnętrznego doświadczenia”. Wbrew niezmiennej doktrynie wyrażonej w Syllabusie błędów (pkt 26), gdzie potępiono twierdzenie, że „Kościół nie ma prawa nabywać i posiadać”, koszalińska pseudoparafia chełpi się budową „sklepu parafialnego” i „boisk sportowych” – materialnych przejawów zeświecczenia.
Relikwie antykatolickich ikon
Wprowadzenie relikwii Wyszyńskiego i Popiełuszki to akt bałwochwalczego kultu apostatów. „Kardynał” Wyszyński jawnie współpracował z reżimem komunistycznym, podpisując w 1950 roku haniebne porozumienie z władzami PRL, podczas gdy Popiełuszko głosił tezy sprzeczne z katolicką etyką wojny sprawiedliwej. Ich pseudobeatyfikacje przez antypapieży są nieważne ex defectu auctoritatis (z powodu braku władzy), jak nauczał św. Robert Bellarmin w De Romano Pontifice.
Ewangelizacja przez sport i kulturę
„Forum Charyzmatyczne” i „festyny rodzinne” stanowią klasyczne przykłady naturalistycznej degeneracji posoborowia. Pius XI w Quas primas jednoznacznie stwierdzał: „Pokój Chrystusowy może zapanować tylko w Królestwie Chrystusowym”, tymczasem neo-kościół redukuje ewangelizację do rozrywkowych imprez. Brak jakiejkolwiek wzmianki o Najświętszej Ofierze, obowiązku stanu łaski czy grzechu śmiertelnego dowodzi całkowitego zerwania z katolicką soteriologią.
Szkoły propagujące herezję
Szkoły imienia „św. Jana Pawła II” to instytucje systematycznego zatruwania dusz. Antypapież Wojtyła publicznie całował koran, propagował religijny indifferentizm i ekumeniczny synkretyzm, co stanowi jawną herezję potępioną w kanonie 1325 Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1917 r. Nadanie jego imienia katolickim szkołom jest równoznaczne z apostazją, zwłaszcza że – jak przyznaje artykuł – placówki te powstały dopiero w XXI wieku, już po upadku nominalnego komunizmu.
Adoracja w posoborowym rycie
Chwalenie się „kaplicą adoracji Najświętszego Sakramentu” przy jednoczesnym milczeniu na temat formy sprawowanych „mszy” to typowy przejaw posoborowego dwulicowego. Jak przypomina dekret Lamentabili (pkt 58), modernistyczna teologia „przenosi pochodzenie sakramentów z ustanowienia Chrystusa na interpretację Apostołów”. Nowy ryt mszy Pawła VI jest nieważny jako wyrażający heretycką intencję ofiary uczty zamiast ofiary przebłagalnej, o czym świadczy pominięcie w kanonie modlitw wyrażających propitiacyjny charakter Ofiary.
Duch Święty jako pretekst do rewolucji
Nadużycie wezwania Ducha Świętego do legitymizacji posoborowych innowacji stanowi bluźniercze zawłaszczenie trzeciej Osoby Trójcy. Św. Pius X w Pascendi dominici gregis demaskował modernizm jako „syntezę wszystkich herezji”, która pod płaszczykiem odnowy niszczy fundamenty wiary. Rzekome „dynamizmy parafii” są w rzeczywistości przejawem ducha świata (1 J 2,15), nie zaś Ducha Świętego, który „nie mówi od siebie” (J 16,13), lecz utwierdza w depozycie wiary przekazanym przez Apostołów.
„Ksiądz Kazimierz stworzył to, co nazywamy wspólnotą”
To zdanie obnaża protestancką eklezjologię posoborowia. Prawdziwy Kościół nie jest dziełem ludzkim, ale nadprzyrodzonym Ciałem Mistycznym Chrystusa (1 Kor 12,27). Jak przypominał Leon XIII w Satis cognitum, „Kościół nie jest demokracją”, tymczasem koszalińska pseudoparafia chełpi się „partnerstwem ze świeckimi”, co stanowi jawne odrzucenie hierarchicznej natury Kościoła.
Koszalin jako monument apostazji
Opisywana rocznica nie jest powodem do radości, lecz memento upadku. Parafia założona w 1980 roku nigdy nie znała prawdziwej Mszy Świętej, ważnych sakramentów czy autentycznej władzy kościelnej. Jej „duchowy rozwój” to w rzeczywistości historia systematycznej apostazji – od założenia przez modernistycznego „biskupa” Ignacego Jeża po współczesne „forum charyzmatyczne”. Jak ostrzegał Pius XII w Humani generis, „nowa teologia” prowadzi prosto do panherezji, czego koszalińska wspólnota stanowi żywy dowód.
Za artykułem:
05 listopada 2025 | 08:06Koszalin – jubileusz parafii pw. Ducha ŚwiętegoParafia pw. Ducha Świętego w Koszalinie przeżywa 45-rocznicę powstania. Jubileuszowej dziękczynnej Eucharystii, która odbyła się… (ekai.pl)
Data artykułu: 06.11.2025
