Portal eKAI (6 listopada 2025) donosi o podpisaniu w Rzymie zaktualizowanej Karty Ekumenicznej przez modernistycznych przywódców sekty posoborowej (abp Gintaras Grušas) oraz prawosławnego hierarchy Nikitę. Dokument głosi „wspólne świadectwo” różnych wyznań wobec wyzwań współczesności, w tym „obronę ludzkiej godności”, działania na rzecz „pokoju” oraz „etyczne” wykorzystanie technologii. Wspomniano o rocznicy Soboru Nicejskiego jako symbolicznym kontekście, jednak bez odniesienia do jego dogmatów o Bóstwie Chrystusa.
Zdrada nicejskiego depozytu wiary
Podpisanie dokumentu w roku 1700. rocznicy Soboru Nicejskiego I (325 r.) stanowi bluźnierczą parodię historycznego wydarzenia. Ojcowie Soboru zwalczali arianizm, potwierdzając współistotność Syna z Ojcem – dzisiejsi zaś apostaci w sutannach zaprzeczają tej prawdzie przez relatywizację doktryny. Jak stwierdził Pius XI w Mortalium Animos (1928): „Kościół niczego tak nie pragnie, jak nawrócenia odłączonych braci. Ale nie może przyjąć żadnego z tych sposobów zjednoczenia, które by zakładało przyjęcie nauki niezgodnej z wiarą katolicką”.
„Nasze wspólne zaangażowanie wobec siebie nawzajem jako Kościołów nie jest abstrakcyjne – opiera się na wspólnej wierze”
To zdanie przewodniczącego KEK obnaża herezję indifferentyzmu. Sobór Florencki (1442) definitywnie orzekł: „Nikt, choćby nawet przelewał krew za imię Chrystusa, nie może być zbawiony, jeśli nie trwa w łonie i w jedności Kościoła katolickiego”. Fałszywe „Kościoły” protestanckie i schizmatyckie nie posiadają kapłańskiej sukcesji apostolskiej ani ważnych sakramentów – ich „wiara” jest jedynie ludzkim wymysłem.
Naturalistyczna pseudomisja
Dokument skupia się na „działaniu ramię w ramię na rzecz sprawiedliwości, pokoju i troski o stworzenie” – co stanowi zdradę nadprzyrodzonej misji Kościoła. Pius XI w Quas Primas (1925) nauczał: „Pokój Chrystusowy może zapanować tylko w Królestwie Chrystusowym”. Tymczasem „abp” Grušas głosi herezję pokoju bez nawrócenia: „Razem jesteśmy silniejsi”. To echo potępionych tez Syllabusu Piusa IX (1864): „Pokój możliwy jest przy dobrej woli między rządami bez zgody z Kościołem” (potępienie tezy 62).
Milczenie o konieczności nawrócenia heretyków i schizmatyków jest grzechem przeciw Duchowi Świętemu. Św. Robert Bellarmin w De Romano Pontifice ostrzegał: „Tolerowanie heretyków prowadzi do zatracenia dusz, które mogłyby być zbawione, gdyby heretycy zostali wyeliminowani”.
Strukturalna apostazja
Współautorami dokumentu są kard. Grzegorz Ryś oraz protestancka teolog Lea Schlenker – co ujawnia masoneryjny charakter przedsięwzięcia. Jak podkreśla dekret Św. Oficjum Lamentabili sane exitu (1907): „Dogmaty, sakramenty i hierarchia są tylko etapem ewolucji świadomości chrześcijańskiej” (potępienie tezy 54). Udział „kardynała” w tym bluźnierstwie dowodzi utraty urzędu na mocy kanonu 188.4 KPK 1917 – publiczne odstępstwo od wiary.
„Kościoły są wezwane do bycia znakami jedności i nadziei – nie tylko w słowach, ale i w czynach”
To zdanie Grušasa przeczy dogmatowi o extra Ecclesiam nulla salus. Kodeks Prawa Kanonicznego z 1917 r. (kan. 1351) zabrania katolikom uczestnictwa w nabożeństwach heretyckich pod karą ekskomuniki. Tymczasem dokument nawołuje do „włączania Karty do liturgii” – co oznacza praktyczne zrównanie Mszy Świętej z protestanckimi pamiątkami.
Rewolucja antropocentryczna
Dokument wspomina o „etycznych wymiarach nowych technologii” oraz „roli młodych”, całkowicie pomijając kwestię zbawienia wiecznego. To przejaw modernizmu potępionego przez św. Piusa X w Pascendi: „Religia jest tylko najwyższym przejawem uczuć tkwiących w głębi natury każdego człowieka”. „Ekumeniczne powołanie” zastępuje tu nakaz misyjny Chrystusa: „Idźcie i nauczajcie wszystkie narody” (Mt 28,19).
Audiencja u „papieża” Leona XIV stanowi ostateczne przypieczętowanie apostazji. Jak uczy bulla Cum ex Apostolatus Officio Pawła IV: „Jeśliby biskup nawet jako papież przed wyborem odszedł od wiary katolickiej, jego wybór jest nieważny”. Współpraca z heretykami dowodzi, że „Leon XIV” nie jest następcą Piotra, lecz antypapieżem.
Podsumowując: Karta Ekumeniczna to manifest religii człowieka, zastępującej kult Boga w Trójcy Jedynego. Jej sygnatariusze stają się wykonawcami planu masonerii opisanej w Protokołach Mędców Syjonu: „Zastąpimy kapłanów naszych fałszywymi prorokami, którzy przekonają lud o nowych wartościach”. Jedyną odpowiedzią katolika może być nieugięte trwanie przy Tradycji i modlitwa o nawrócenie odstępców.
Za artykułem:
06 listopada 2025 | 07:30W Rzymie podpisano zaktualizowaną Kartę Ekumeniczną (ekai.pl)
Data artykułu: 06.11.2025
