Portal eKAI (9 listopada 2025) relacjonuje spotkanie uzurpatora watykańskiego z piętnastoma osobami z Belgii, które padły ofiarą seksualnych nadużyć ze strony rzekomych „duchownych” w okresie małoletniości. Według komunikatu struktury okupującej Watykan, spotkanie przebiegało w „atmosferze bliskości” i zakończyło się „głęboką modlitwą”.
Naturalistyczne podejście do świętokradztwa
Przedstawione wydarzenie stanowi szczytowy przejaw redukcji spraw nadprzyrodzonych do psychologiczno-terapeutycznych zabiegów. W miejsce katolickiej nauki o zadośćuczynieniu, ekspiracji i naprawie świętokradztwa poprzez sakrament pokuty (który w strukturach posoborowych jest nieważny), mamy do czynienia z „dialogiem” i „modlitwą” pozbawionymi transcendentnego wymiaru. Sedes apostolica vacat (stolica apostolska jest opróżniona) – bez prawowitego następcy św. Piotra każda tak zwana „modlitwa” w Watykanie jest jedynie teatralnym gestem.
„Spotkanie […] trwało prawie trzy godziny i zakończyło się głęboką modlitwą”
Katolicka doktryna poucza, że peccatum contra naturam (grzech przeciw naturze) popełniony przez osobę konsekrowaną wymaga nie terapii, ale publicznej pokuty i usunięcia ze stanu duchownego (kanon 2359 Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1917). Tymczasem neo-kościół preferuje język psychologii, całkowicie przemilczając stan łaski u sprawców i ofiar. Brak także ostrzeżenia, że przyjmowanie „komunii” w strukturach posoborowych, gdzie msza została zredukowana do stołu zgromadzenia, zagraża świętokradztwem.
Systemowy kryzys apostazji
Opisywane przypadki nie są odosobnionymi wykroczeniami, ale nieuniknioną konsekwencją doktrynalnej degrengolady zapoczątkowanej przez Sobór Watykański II. Jak trafnie diagnozował św. Pius X w dekrecie Lamentabili sane exitu: „Nauka chrześcijańska była z początku żydowską, lecz na skutek stopniowego rozwoju stała się najpierw Pawłową, następnie Janową, aż wreszcie grecką i powszechną” (propozycja 60 potępiona). Modernistyczne rozmycie dogmatów musiało prowadzić do rozpadu dyscypliny moralnej.
Warto odnotować symptomatyczne przemilczenia w relacji:
- Żadnej wzmianki o stanie łaski u uczestników spotkania
- Brak odniesienia do obowiązku publicznego zadośćuczynienia
- Milczenie w kwestii ważności sakramentów w posoborowiu
- Unikanie terminu „grzech ciężki” na rzecz psychologizującego „wykorzystanie”
Prawo kanoniczne kontra humanitaryzm
Autentyczny Kościół Katolicki posiadał jasne procedury dla takich przypadków. Kanon 2343 KPK 1917 stanowił: „Klerk dopuszczający się przestępstwa przeciw szóstemu przykazaniu z osobą płci własnej lub dokonujący zoofilii, oraz ci, którzy naruszają cudze małżeństwo […] powinni być zawieszeni, zdjęci z urzędu, pozbawieni godności, beneficjów i wydaleni ze stanu duchownego”. Tymczasem neo-kościół zastąpił jurydyczne rozstrzygnięcia terapeutycznym gadaniem, całkowicie negując nadprzyrodzony charakter kapłaństwa.
Quas Primas Piusa XI przypomina: „Królestwo Odkupiciela naszego obejmuje wszystkich ludzi […] ma władzę sądzenia i karania ludzi jeszcze za ich życia”. Dramat nadużyć jest bezpośrednim owocem odrzucenia królewskiej władzy Chrystusa nad społeczeństwami i zastąpienia jej laickimi „prawami człowieka”.
Ofiary podwójnej grabieży
Największą zbrodnią posoborowia jest nie tylko fizyczne wykorzystanie, ale przede wszystkim pozbawienie dusz środków zbawienia. Ofiary te:
- Były duchowo prowadzone przez nieważnie wyświęconych „duchownych” (z powodu nieważnej formy święceń od 1968 r.)
- Uczestniczyły w nieważnych „mszach” pozbawionych charakteru ofiarnego
- Otrzymywały nieważne „rozgrzeszenia” w parodiach sakramentu pokuty
Zamiast wskazać im jedyną drogę powrotu – prawdziwy Kościół z ważnymi sakramentami – struktury antykościoła proponują psychologiczny teatr, pogłębiając duchową dewastację.
Jedynym rozwiązaniem jest powrót do niezmiennej doktryny wyrażonej w Syllabusie błędów Piusa IX, który potępia twierdzenie, że „Kościół nie ma prawa używać siły” (propozycja 24). Władza kluczy obejmuje prawo do karania świętokradców, nie zaś „dialogowania” z nimi.
W obliczu tej tragedii pozostaje wołać z Psalmistą: „Usquequo, Domine?” (Jak długo, Panie? – Ps 12,1 Wlg) i trwać przy prawdziwej Ofierze Mszy Świętej, gdzie Chrystus-Król wciąż panuje przez swoje zastępy wiernych kapłanów.
Za artykułem:
Papież spotkał się z osobami wykorzystanymi seksualnie przez duchownych (ekai.pl)
Data artykułu: 09.11.2025
