Portal eKAI (9 listopada 2025) relacjonuje uroczystość poświęcenia ikonostasu w bydgoskiej parafii „greckokatolickiej” św. Michała Archanioła pod przewodnictwem „biskupa” Włodzimierza Juszczaka. Ceremonia przedstawiona jako „duchowy rozwój” stanowi w rzeczywistości publiczne zanegowanie zasad Extra Ecclesiam nulla salus (poza Kościołem nie ma zbawienia) i triumf modernistycznej apostazji.
Teatr schizmy pod płaszczykiem „wschodniej tradycji”
„Bardzo się cieszymy, że mamy swoje miejsce, w którym możemy razem się spotkać i modlić” – mówi Walentyna Zygmunt
Entuzjazm wiernych przypomina raczej zgromadzenie sekciarskie niż katolicką pobożność. „Grekokatolicyzm” po 1946 roku to twór polityczny, nie zaś kontynuacja unii brzeskiej – potwierdza to bulle papieskie: Cum data fuerit Piusa XI (1929) i Orientales omnes Ecclesias Piusa XII (1945), które jednoznacznie potępiają mieszanie obrządków i fałszywą unię.
„Biskup” Juszczak w swojej wypowiedzi demaskuje modernistyczną mentalność:
„Ikonostas nadaje wnętrzu świątyni wyjątkowego znaczenia […] oddziela świeckich od prezbiterium, czyli tej świętej części. Bo to, co się tam odbywa, jest tajemnicą, której człowiek nie może pojąć rozumem”
Choć z pozoru brzmi to ortodoksyjnie, w kontekście struktury powstałej z posoborowego ekumenizmu staje się parodią katolickiej teologii. Lex orandi, lex credendi (prawo modlitwy jest prawem wiary) – uczestnicząc w schizmatyckiej liturgii, wierni odcinają się od jedynego Kościoła Założyciela.
Wojna jako pretekst do synkretyzmu
Wykorzystanie konfliktu w Ukrainie do legitymizacji schizmy to szczyt cynizmu:
„W tych trudnych czasach, kiedy toczy się wojna w Ukrainie, warto pamiętać o świecie duchowym, który ma wielką siłę”
Gdzie jest wezwanie do nawrócenia prawosławnych na katolicyzm? Gdzie przypomnienie, że prawdziwa pomoc duchowa polega na głoszeniu pełnej prawdy, a nie na budowaniu „wschodniego obrządku” jako równoległej rzeczywistości? Pius XI w Quas primas stanowczo przypomniał: „Panowanie Jego obejmuje także wszystkich niechrześcijan, tak, iż najprawdziwiej cały ród ludzki podlega władzy Jezusa Chrystusa”.
„Ks. Roman Narytnyk” otwarcie głosi herezję komunitaryzmu:
„W tym miejscu mamy czuć się wspólnotą, być dla siebie siostrami i braćmi. Budować to, czym człowiek powinien żyć na co dzień”
Redukcja Kościoła do humanitarnego stowarzyszenia sprzeciwia się definicji soboru watykańskiego I: „Kościół jest społeczeństwem ludzi, przez wiarę i chrzest zjednoczonych w wyznawaniu tej samej nauki chrześcijańskiej i w uczestnictwie tych samych sakramentów, pod zwierzchnictwem prawowitych pasterzy, a przede wszystkim jednego zastępcy Chrystusa na ziemi, Papieża Rzymskiego” (Konst. Dei Filius).
Kolaboracja apostatów: od bazyliki do „stałego adresu”
Fakt, że schizmatyckie zgromadzenia odbywały się początkowo w kaplicy Matki Boskiej Częstochowskiej bazyliki św. Wincentego a Paulo, demaskuje apostazję tak zwanych „Księży Misjonarzy”. Kanon 1258 Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1917 roku zabrania katolikom „aktywnego uczestnictwa w obrzędach niekatolickich” pod karą ekskomuniki.
List „biskupa” Krzysztofa Włodarczyka odczytany przez „ks. kan. Mirosława Pstrągowskiego” to jawny dowód zdrady hierarchii:
„Jako chrześcijanie tworzymy wspólnotę. Z księdzem Romanem jesteśmy związani od momentu jego przybycia do Bydgoszczy […] Wzajemnie się wspieramy duchowo, jak i materialnie”
Sobór laterański IV (1215) definiuje: „Jedna jest powszechna społeczność wiernych, poza którą nikt nie może być zbawiony”. Współpraca z grekokatolikami łamiącymi dekret Lamentabili sane exitu (1907) św. Piusa X (potępiający modernistyczną interpretację tradycji) to współudział w schizmie.
Polityczne wsparcie dla antykościoła
Obecność przedstawicieli władz świeckich – wojewody Michała Sztybla i prezydenta Rafała Bruskiego – potwierdza masoński charakter całego przedsięwzięcia. Pius IX w Syllabusie błędów (1864) potępił tezę, że „Kościół powinien być oddzielony od państwa, a państwo od Kościoła” (pkt 55). Tymczasem tu mamy do czynienia z odwrotnością: państwo wspiera struktury antykatolickie, realizując plan zawarty w protokołach mędrców Syjonu.
Siostry klaryski od Wieczystej Adoracji, uczestniczące w tym bluźnierstwie, zdradzają swoje powołanie. Reguła św. Klary jednoznacznie nakazuje „strzec jedności wzajemnej miłości i pokoju, która jest nicią doskonałości” (Rozdz. X) – nie zaś uczestniczyć w ekumenicznych komediach.
Teologia ikonostasu: od grobu herezji do satanicznej zasłony
„Biskup” Juszczak twierdzi:
„Stając przed ikonostasem […] człowiek czyta historię zbawienia, »może wierzyć«”
To jawne zaprzeczenie nauki o prymacie Słowa Bożego i sakramentów. Sobór trydencki w sesji XXV potępił kult obrazów wykraczający poza „cześć względną”, przypominając, że „przez obrazy […] pouczeni jesteśmy o historii opowiedzianej w Piśmie Świętym”, ale nie otrzymujemy przez nie łaski. Tymczasem grekokatolicy praktykują bałwochwalczą adorację ikon, co dokumentują ich własne księgi liturgiczne.
Cała ceremonia to anty-liturgia, gdzie miejsce Krzyża zajmuje deska z malowidłami, miejsce konsekracji – teatralny spektakl, a miejsce kapłana – uzurpator. Św. Robert Bellarmin w De Romano Pontifice poucza: „Schizmatycy, nawet zachowując wiarę i sakramenty, tracą łączność z Ciałem Mistycznym i stają się jak odcięte gałęzie”.
Bydgoska „parafia” to nie ośrodek duchowości, ale laboratorium antychrystusowej globalizacji religijnej. Jak ostrzegał Pius XI w Quas primas: „Gdy Boga i Jezusa Chrystusa usunięto z praw i z państw […] zburzone zostały fundamenty pod tąż władzą”. Dopóki wierni nie odrzucą tej masońskiej farsy, dopóty Bydgoszcz będzie kolejną stacją drogi ku totalnej apostazji.
Za artykułem:
09 listopada 2025 | 06:47Parafia greckokatolicka w Bydgoszczy przeżywała uroczystość poświęcenia ikonostasu (ekai.pl)
Data artykułu: 09.11.2025
