Nowy dzwon w Czerminie: modernistyczna próba zasłonięcia apostazji
Portal eKAI (9 listopada 2025) relacjonuje uroczystość poświęcenia nowego dzwonu w Czerminie, dokonanego przez Damiana Bryla, tytularnego „biskupa” kaliskiego. Dzwon ku czci św. Jakuba Apostoła miał zostać ufundowany przez „ks. kan. Mariana Ostacha” i parafian. W homilii „bp Bryl” stwierdził: „Dzwon będzie przypominał, że Pan Bóg jest. […] Jak ten dzwon zadzwoni to mocno wybrzmi zaproszenie: «Przyjdź, nie czekaj, Pan Bóg jest w tym miejscu, w szczególny sposób w tabernakulum»”. Całość uzupełniono historycznym wywodem regionalisty Dominika Wabińskiego o dziejach czermińskiej świątyni.
Parodia sakralnej liturgii w służbie modernizmu
Opisywana ceremonia stanowi klasyczny przykład posoborowego substytutu pobożności. W tradycji katolickiej poświęcenie dzwonu (benedictio campanae) było ex opere operato aktem nadprzyrodzonym, zawierającym egzorcyzmy i modlitwy o to, by „głos tego dzwonu rozpraszał moc wrogów, błyskawice, huragany i gromy”. Tymczasem pseudo-poświęcenie dokonane przez funkcjonariusza sekty pozbawionej ważnych święceń, w oparciu o zreformowane rytuały Pawła VI, jest jedynie teatralnym przedstawieniem. Jak trafnie ujął to św. Robert Bellarmin: „Heretyk nie jest członkiem Kościoła, więc nie może być jego głową ani szafować sakramentami” (De Romano Pontifice).
Teologiczne bankructwo homilii „biskupa” Bryla
Przeanalizujmy doktrynalne spustoszenie w słowach „pasterza” Kościoła kaliskiego:
„Dzwon będzie zapraszać, aby wejść do świątyni i przeżyć spotkanie z Jezusem”
To język typowo protestancki, redukujący rzeczywistą obecność Chrystusa w Najświętszym Sakramencie do subiektywnego „przeżycia”. Brak tu kluczowego określenia „adoracji” czy „Ofiary Mszy Świętej”. Pius XII w encyklice Mediator Dei ostrzegał: „Błądzą ci, którzy sądzą, że mogą się zbliżyć do Boga osobiście, bez pośrednictwa Kościoła”. Tymczasem „bp Bryl” przemilcza fakt, że w posoborowych „mszałach” zniesiono modlitwy ofiarne, a sam ryt został przekształcony w zgromadzenie.
Matka Boża Czermińska w pułapce synkretyzmu
Artykuł wspomina o „słynącym łaskami obrazie Matki Bożej Czermińskiej”, podobno podobnym do Matki Bożej Śnieżnej. To klasyczny przykład posoborowej inflacji tytułów maryjnych. Bez oficjalnego zatwierdzenia cudów przez przedsoborowe Magisterium (jak wymagał kanon 2102 Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1917 r.) takie określenia są nadużyciem. Co więcej, praktyka „pielgrzymek” do takich miejsc w strukturach neo-Kościoła stanowi często przejaw sentymentalnej pobożności oderwanej od doktryny o jedynym Pośrednictwie Chrystusa.
Dzwony bez teologii – akustyczne opium dla ludu
Historyczna wzmianka o czterech dzwonach z 1607 roku kontrastuje z obecną sytuacją, gdzie nowy dzwon ma współbrzmieć z dwoma pozostałymi z 1957 roku. Liczba trzy symbolizuje tu trynitarną herezję ekumenizmu: duchową pustkę po prawdziwych dzwonach skradzionych przez nazistów zastąpiono modernistyczną imitacją. Jak pisał Pius XI w Quas Primas: „Jeżeli państwa nie poddadzą się pod najsłodsze prawa Chrystusa Króla, to napróżno szukać będą źródła prawdziwego szczęścia”. Dzwony bez Króla to jedynie metaliczne echo apostazji.
Kompromitacja historycznego narracji
Regionalista Wabiński popełnia grzech anachronizmu, próbując budować ciągłość między przedsoborową historią parafii a jej współczesną degeneracją. Wspomnienie konsekracji kościoła w 1730 r. przez bp. Kraszkowskiego (sufragana gnieźnieńskiego) tylko uwydatnia kontrast między katolicką przeszłością a obecną parodią. Świątynia, która otrzymała pierwotnie wezwanie św. Jakuba Większego Apostoła, dziś służy jako scena dla anty-apostołów głoszących „nową ewangelizację” pozbawioną Krzyża.
Finansowe podglebie pseudo-pobożności
Fundacja dzwonu przez „ks. Ostacha” i parafian odsłania materialistyczne podłoże całego przedsięwzięcia. W miejsce dawnych fundacji szlacheckich (jak Ulatowskiego) mamy dziś zbiórki społeczne – „demokratyzację świętości”. Tymczasem kanon 1187 KPK 1917 wyraźnie stwierdza: „Święte miejsca i rzeczy winny być otoczone czcią należną Bogu”, co wyklucza świeckie metody finansowania. W dobie apostazji nawet brąz dzwonów skażony jest duchem kolektywy.
Milczenie wobec rzeczywistego dramatu
Najjaskrawszą zbrodnią artykułu jest całkowite przemilczenie prawdy o stanie łaski uczestników. Gdyby autor kierował się roztropnością katolicką, musiałby napisać: „Uczestniczący w tej bluźnierczej ceremonii wystawili się na niebezpieczeństwo świętokradztwa i utraty duszy”. Tymczasem laicki ton relacji utwierdza w przekonaniu, że „wszystko jest w porządku”. Św. Pius X w Lamentabili potępił podobne postawy: „Wiara jako przyzwolenie umysłu opiera się ostatecznie na sumie prawdopodobieństw – BŁĄD” (propozycja 25).
Epilog: dla kogo bije dzwon?
Nowy czermiński dzwon nie będzie „głosem Boga”, lecz sygnałem agonii struktury, która odrzuciła nieomylne Magisterium. Jego dźwięk to requiem dla wiary zdradzonej przez modernistycznych uzurpatorów. Jak ostrzegał Pius IX w Syllabusie: „Błądzą ci, którzy sądzą, że religia Chrystusowa nie powinna być panującą w państwie” (propozycja 77). Dopóki dzwony nie będą wzywać do prawdziwej Ofiary Mszy Świętej i publicznego uznania Chrystusa Króla – ich brzmienie pozostanie jedynie pogrzebowym marszem dla dusz prowadzonych na zatracenie.
Za artykułem:
kaliska Bp Bryl poświęcił nowy dzwon św. Jakub w Czerminie (ekai.pl)
Data artykułu: 09.11.2025
