Portal Vatican News informuje o wprowadzeniu przez uzurpatora Bergoglio nowego „dnia lokalnych świadków wiary”, obchodzonego 9 listopada w rocznicę poświęcenia Bazyliki Laterańskiej. Inicjatywa ta rzekomo ma na celu „inspirowanie się miejscowymi wzorami świętości” poprzez wspominanie „świętych”, „błogosławionych” oraz osób z zatwierdzonym dekretem o heroiczności cnót. W liście z 2024 roku bergoglio podkreślał, że nie chodzi o nowe wspomnienie liturgiczne, lecz o promowanie „świętości z sąsiedztwa” – małżeństw, młodzieży, „duchownych” czy ubogich, którzy stają się „bezpiecznymi przewodnikami w drodze do Boga”.
Profanacja pojęcia świętości
Nowy rytuał stanowi bezprecedensową redukcję katolickiej koncepcji świętości do naturalistycznego humanitaryzmu. Sanctitas w nauczaniu Kościoła zawsze wymagała:
heroicznego praktykowania cnót teologalnych i moralnych, nadprzyrodzonego życia łaską oraz zatwierdzonego cudu jako Bożego potwierdzenia (Benedykt XIV, De Servorum Dei beatificatione)
Tymczasem bergoglianizm proponuje „świętość” pozbawioną jakichkolwiek kryteriów doktrynalnych, sprowadzoną do sentymentalnego „świadectwa” oderwanego od status viae (stanu drogi) i status termini (stanu celu). To jawne odrzucenie dogmatu o konieczności łaski uświęcającej oraz potępionej przez Piusa X modernistycznej tezy, że „świętość polega tylko na większej intensywności pewnego kierunku właściwego każdemu chrześcijaninowi” (dekret Lamentabili, pkt 58).
Demontaż kanonicznych procedur beatyfikacyjnych
Wprowadzenie do liturgicznego kalendarza osób z jedynie zatwierdzonym dekretem o heroiczności cnót – bez wymaganego cudu i formalnej beatyfikacji – burzy wielowiekowy porządek prawny. Św. Pius X w konstytucji Providentissima Mater przypominał, że:
„Kościół nigdy nie ogłaszał nikogo błogosławionym lub świętym bez udowodnionych cudów, które są nieomylnym znakiem Bożej aprobaty”.
Bergoglio, kontynuując rewolucję Jana Pawła II (który zniósł urząd „adwokata diabła”), całkowicie ignoruje zasadę Deus non alligatur sacramentis, sed nos (Bóg nie jest związany sakramentami, ale my jesteśmy). W ten sposób neo-kościół sankcjonuje dowolność w kreowaniu „świętych” według politycznej poprawności, czego przykładem jest kanonizacja masona Oscara Romero czy heretyka Pawła VI.
Teologiczne bankructwo „powszechnego powołania do świętości”
Powtarzane jak mantra odwołanie do „nauczania Vaticanum II” o powszechnym powołaniu do świętości (LG 39-42) odsłania duchową nędzę posoborowego systemu. Pius XI w encyklice Quas Primas nauczał jednoznacznie:
„Królestwo naszego Odkupiciela obejmuje wszystkich ludzi – jak o tym mówi nieśmiertelnej pamięci Poprzednik nasz, Leon XIII. […] Nie może być mowy o prawdziwej świętości poza poddaniem się władzy Chrystusa Króla”.
Tymczasem bergogliański „synodalisowy Kościół” promuje synkretyczną „drobną świętość” (hiszp. santidad pequeña), gdzie wystarczy być „dobrym sąsiadem” czy „entuzjastycznym młodzieżowcem” – bez nawrócenia, bez walki z grzechem, bez łaski uświęcającej. To dokładnie realizacja potępionej w Syllabusie tezy 15: „Każdy człowiek jest wolny do przyjęcia i wyznawania tej religii, którą uzna za prawdziwą” (Pius IX).
Zniesienie różnicy między stanem duchownym a świeckim
Wymienienie w jednym rzędzie „duchownych”, „osób zakonnych” i „ludzi młodych” czy „ubogich” stanowi jawną negację hierarchicznej struktury Kościoła. Kanon 107 Codex Iuris Canonici z 1917 roku stanowił:
„Przez Boże ustanowienie w Kościele są duchowni i świeccy, przy czym jedni i drudzy mogą być osobami zakonnymi”.
Bergoglio konsekwentnie niszczy kapłaństwo sakramentalne, sprowadzając je do funkcji społecznego animatora. Tym samym wypełnia się proroctwo Piusa X o modernistach, którzy „w Kościele nie widzą nic poza demokratycznym zrzeszeniem” (encyklika Pascendi).
Profanacja święta Rocznicy Poświęcenia Bazyliki Laterańskiej
Dodanie nowego elementu do uroczystości upamiętniającej „matkę wszystkich kościołów” stanowi akt agresji przeciw katolickiej liturgii. Jak przypomina ks. Feliks Sieniatecki w Liturgice:
„Rocznice poświęceń kościołów należą do świąt najstarszych i najściślej związanych z misterium Kościoła jako Oblubienicy Chrystusa”.
Przekształcenie tego dnia w festiwal „lokalnych bohaterów” to kolejny krok w kierunku całkowitego zniszczenia rzymskiego ryku – podobnie jak uczyniono z Oktawą Zesłania Ducha Świętego czy wigiliami.
Święci prawdziwi i fałszywi
Bergoglio mówi o „odkrywaniu świadków wiary naznaczających Kościoły partykularne”, przywołując podejrzane postacie jak abp Romero, „Matka Teresa” czy ks. Hamel. Tymczasem Kościół katolicki zawsze czcił jedynie tych, którzy:
- Więźli wiarę nieposzlakowaną (integritas fidei)
- Przelali krew za Chrystusa (męczennicy) lub wykazali heroiczność cnót (heroicitas virtutum)
- Zostali potwierdzeni cudami (signum Dei)
Wszelkie „kanonizacje” posoborowe są nieważne ex defectu auctoritatis (z braku władzy), gdyż uzurpatorzy nie posiadają jurysdykcji. Jak uczy św. Robert Bellarmin:
„Papież jawny heretyk automatycznie traci urząd, a jego dekrety pozbawione są mocy” (De Romano Pontifice, II,30).
Dlatego jedynymi bezpiecznymi przewodnikami pozostają święci kanonizowani przed 1958 rokiem – ci, których kult opiera się na nieprzerwanym consensus fidelium (konsensusie wiernych) i potwierdzeniu przez nieomylne Magisterium.
Antykatolicki charakter „Kościoła wyjścia”
Promowanie „świętości z sąsiedztwa” bez wymogu czystości doktrynalnej doskonale wpisuje się w plan budowy synkretycznej religii globalnej. Już Pius IX w Syllabusie potępił tezę, że:
„Kościół powinien pogodzić się z postępem, liberalizmem i współczesną cywilizacją” (teza 80).
Bergogliański „Kościół ubogi” odrzuca jednak królowanie Chrystusa, zastępując je kultem człowieka wyrażonym w dokumencie z Abu Zabi: „Różnorodność religii jest mądrą wolą Boga”. Tym samym spełnia się ostrzeżenie Leona XIII z Humanum Genus o masonerii dążącej do:
„Zniszczenia całkowitego całego porządku religijnego i społecznego opartego na instytucjach chrześcijańskich oraz wprowadzenia nowego porządku opartego na czystym naturalizmie”.
Sedewakantystyczna alternatywa
W obliczu tej jawniej apostazji, katolicy mają obowiązek:
- Odrzucić wszystkie pseudo-kanonizacje posoborowe jako nieważne i bluźniercze
- Strzec nienaruszonego depozytu wiary przekazanego przez prawowitych papieży
- Czerpać wzory świętości wyłącznie z zatwierdzonego Martyrologium Rzymskiego
- Uczestniczyć jedynie w ważnych sakramentach sprawowanych przez kapłanów w łączności z Tradycją
Jak przypomina Pius XII w Mystici Corporis:
„Nikt nie może być w Kościele, kto nie uznaje władzy najwyższego pasterza i nie zachowuje jedności wiary oraz komunii”.
Wszelkie „nowe drogi świętości” prowadzą donikąd – tylko via antiqua (droga dawna) jest gwarantem zbawienia.
Za artykułem:
Dziś po raz pierwszy dzień lokalnych świadków wiary (vaticannews.va)
Data artykułu: 09.11.2025
